หกชั่วโมงในการเดินทางจากกรุงเทพฯ มาจังหวัดบ้านเกิด ในที่สุดก็สิ้นสุดเสียที ปารวตีรีบลงจากรถโดยสารแล้วมองหาจักรยานยนต์รับจ้างเพื่อจ้างโดยสารต่อไปยังหมู่บ้านของเธอ
พลันดวงตาคู่หวานก็สบประสานเข้ากับคนขับรถจักรยานยนต์รับจ้าง เขาฉีกยิ้มแฉ่งแข่งกับดวงตะวันมาให้เธอแต่ไกล แล้วเดินเข้ามาถามว่า..
“อีหล่าๆ ไปไส” (น้องไปไหน)
“ไปหมู่บ้าน Xx ค่ะ กี่บาทคะ”
“ร้อยซาวบาทส่ำนั่นล่ะอีหล่า” (หนึ่งร้อยยี่สิบบาทเท่านั้นล่ะน้อง)
“งั้นไปค่ะพี่”
“เอาของอีหล่าไว้ตะกร้าหน้ารถอ้ายกะได่ ถือไปจั่งซี่มันสิตก” (เอาของน้องไว้ตะกร้าหน้ารถพี่ก็ได้ ถือไปอย่างนี้มันจะตก)
จริงอย่างที่พี่วินฯ เขาว่า ข้าวของในมือเธอพะรุงพะรังยิ่งนัก ปารวตีจึงเลือกของที่ค่อนข้างที่มั่นใจว่าจะไม่ปลิวระหว่างทางกลับบ้านไปวางไว้ในตะกร้าหน้ารถจักรยานยนต์
โชคดีที่พี่วินมอเตอร์ไซค์คนนี้ไม่ขับรถซิ่ง ความเร็วอยู่ประมาณไม่เกินสี่สิบกิโลเมตรต่อชั่
