“เฮ้ย ทำไมมาแบบนี้ ไม่กลัวเป็นข่าวเหรอ” ไอ้คุณชายโรคจิตเอ่ยทักเมื่อฉันแตะคีย์การ์ดเข้ามาในห้องของคอนโดเขา
ฉันไม่รู้จะไปไหน ฉันยังไม่อยากเจอครอบครัว ยังไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น แล้วสิ่งแรกที่ฉันนึกถึงก็คือห้องที่ฉันมาทุกวันเป็นเวลาสามเดือน
ฉันไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่ เลยไม่ได้โทรหา
“ฉันค้างที่นี่ได้ไหม” ฉันตั้งคำถามแทนการให้คำตอบ ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาสนสื่ออะไรทั้งนั้น ฉันกำลังเคว้งคว้าง
ฉันนั่งร้องไห้ในรถเป็นเวลาเกือบสามชั่วโมง นั่งร้องไห้โง่ ๆ อยู่แบบนั้นไม่รู้ว่าควรจะตั้งสติจากตรงไหน จะโทรไปบอกยัยโรส บอกเล่าให้นางฟัง ก็กลัวว่านางจะเป็นห่วงฉันจนไม่เป็นอันเที่ยวกับแม่ของนาง
ฉันก็เลยไม่โทร เลือกที่จะนั่งทบทวนตัวเองอยู่ในรถ พยายามดึงสติตัวเองให้ได้มากที่สุด แล้วก็เลยตัดสินใจมาที่คอนโดของไอ้คุณชายโรคจิตซึ่งน่าจะปลอดภัยสำหรับหัวใจที่บอบบางของฉันตอนนี้
แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ฉันก็เริ่มไม่แ
