EPISODE 9

1713 Words

“ว่ายังไงครับคุณดาราคนสวย” ระหว่างที่ฉันนิ่งค้าง เขาก็กระซิบที่ข้างหูของฉันอีกครั้ง และมันอยู่ในระยะประชั้นชิด จนฉันรู้สึกขนลุกแปลก ๆ “คุณ…” ฉันขยับถอยห่าง เมื่อรู้สึกได้ว่าเขาจูบลงที่ต้นคอของฉัน เขายิ้มร้ายได้หน้าตาเฉย ไม่มีมารยาท นิสัยห่วยแตก! “ไม่ควรปฏิเสธผมจะดีกว่านะครับ คุณรู้ไหมว่าผมสามารถขุดคุ้ยเรื่องของคุณได้ง่ายนิดเดียว… และผมมีความสามารถหลายอย่างด้วยนะ คุณอยากลองไหมครับ” เขายิ้มร้ายอีกครั้ง แล้วฉกฉวยมือของฉันขึ้นไปจูบและสูดดม เหมือนมีบางอย่างช็อตที่ตัวของฉันเมื่อเขาแตะจูบที่หลังมือ ฉันเคยเล่นละครถึงเนื้อถึงตัวกับตัวเอกและตัวรองมามากก็จริง แต่ไม่เคยมีใครทำให้ฉันรู้สึกประหลาดแบบนี้ ฉันตั้งรับไม่ทัน ฉันควรจะตกใจกับอาการแปลก ๆ หรือตกใจพฤติกรรมล่วงเกิน คำข่มขู่ และเขาที่กำลังประเมินความคิดของฉันอยู่ตอนนี้ เราสองคนต่างจ้องมองดวงตาของกันและกัน ดวงตาคมคู่นี้ ฉันรู้สึกว่ามันน่าท้าทาย ทุกอย่างรอบตัวฉันเหมือนหยุดนิ่ง มีเพียงความคิดในหัวที่กำลังโต้เถียงกันไปมา “เอ่อ… คะ… คุณธนวัฒน์คะ กรุณาปล่อยมือเพื่อนดิฉันด้วยค่ะ” เป็นเสียงของยัยป้าแว่นที่ดึงเรียกสติของฉันให้ตื่นตัว ฉันรีบชักมือกลับและเดินถอยห่างมากกว่าเดิม “ต้องขอโทษด้วยนะครับ บังเอิญว่ากลิ่นตัวของคุณอ้าย… หอม ดึงดูดใจผมเหลือเกิน ผมเลยเผลอเสียมารยาท” เขากล่าวขอโทษด้วยใบหน้าที่เปื้อนด้วยรอยยิ้ม แต่แววตาของเขาที่มองมายังฉันยังคงท้าทาย ฉันมั่นใจว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง “เอาเป็นว่าเรามาเซ็นสัญญากันดีกว่านะครับ” เขาทึกทักเอาเองว่าฉันจะตกลง “เอ่อ คือทางเราไม่สามารถระ…” “ผมมีเวลาไม่มากนะครับคุณดารา และถ้าบางอย่างขัดใจผม ผมอาจจะทำอะไรที่มันน่าสนุกสักครั้ง” ยังไม่ทันที่ยัยโรสจะได้ทักท้วงเขาก็พูดสวนขึ้นมา เขามัดมือชกฉัน และตอนนี้เขาก็ทำหน้ายิ้มแย้ม ไม่สนใจใบหน้างงงวยของฉันกับเพื่อนแม้แต่น้อย “เดี๋ยวฉันขอคุยกับตาโรคจิตนี่ตามลำพังหน่อยนะโรส แกไปคุยเรื่องข้อเสนอกับคุณเลขารอก่อนเลย ยังไงงานนี้เราคงต้องทำ เพราะเขารู้ความลับของฉัน” ฉันกระซิบบอกเพื่อนและหันไปมองจิกใส่ผู้ชายคนนั้น “แก…” ฉันโรสเอ่ยขึ้นเสียงหลง “จำยอม” ฉันบอกเพื่อนสนิท เพราะเธอมองมาที่ฉันด้วยหน้าตาที่ตื่นตูม “งั้นดิฉันขอไปดูรายละเอียดกับเลขาของคุณนะคะ” ยัยป้าแว่นเหมือนจะตั้งสติและเข้าใจอะไรง่ายกว่าเดิม นางจึงเดินออกไปจากห้อง “คุณต้องการอะไรคะ” ฉันเริ่มเปิดประเด็นเมื่อภายในห้องเหลือเราแค่สองคน ความลับที่เขารู้มันต้องถูกปิดเงียบ ไม่งั้นฉันดับแน่ ถึงแม้ฉันจะเริ่มเบื่องานการแสดง แต่ถ้าต้องเดินออกจากวงวารฉันก็อยากเดินออกมาอย่างสวยสง่า ไม่ใช่โดนถีบออกมาเหมือนหมา “ต้องการให้คุณมาเป็นพรีเซ็นเตอร์คอนโดผมไงครับ “เขาว่าพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้หรูหรา “แค่เป็นพรีเซ็นเตอร์ แล้วคุณจะไม่พูดเรื่องของฉันใช่ไหมคะ” ฉันเดินตามมาพูดกับเขา คนพูดด้วยยังจะเดินหนีไปนั่งอีกที่อีก “หืม… ผมจำได้ว่าผมยังไม่ได้พูดนะครับ” เขาทำท่าทีกวน ๆ “นี่คุณ คุณต้องการอะไรก็พูดมาค่ะ แต่เท่าที่ดูคนอย่างคุณคงไม่ต้องการเงินทองหรอกใช่ไหม เพราะฉันมองดูคุณแบบเต็มตาในวันนี้ คุณน่าจะมีเงินใช้ไม่หวาดไม่ไหว หรือคุณต้องการคำขอโทษจากฉัน ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็พร้อมยินดีที่จะขอโทษ” “ผมเป็นคนไม่ค่อยโอเคกับคำขอโทษแบบขอไปทีด้วยสินะครับ” เขายิ้มร้าย ในขณะที่ฉันสรรหาคำพูดมากมาย ฉันเริ่มจะโมโหแล้วล่ะ ทำไมฉันต้องมาเป็นรองคนแบบนี้ด้วย! “อย่าชักสีหน้าใส่ผมสิครับคุณดารา ผมไม่ค่อยโอเคเลยนะที่คุณทำหน้าแบบนั้น” เขานั่งไขว่ห้างเอนหลังพิงเก้าอี้และยิ้มกวนประสาทฉัน “ฉันก็กำลังจะไม่โอเคเหมือนกันค่ะ สรุปคุณอยากได้อะไร เพื่อให้เรื่องนั้นเงียบ” ฉันที่เริ่มโมโห และพยายามสะกดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้ระเบิดออกมาอีก ไม่งั้นฉันจะเป็นรองยิ่งกว่าเดิม ฉันทิ้งตัวนั่งที่โซฟาใหญ่ด้วยความหัวเสีย “ถ้าผมบอกอยากได้ตัวคุณล่ะ” เขาพูดและเดินมานั่งข้างฉัน “หึ อยากได้ตัวฉันเหรอคะ” ฉันยกยิ้มสมเพชผู้ชายตรงหน้า นักธุรกิจหนุ่มหล่อ คงไม่พ้นอยากจะม่อดาราสาวสวยสินะ “ครับ” เขาตอบเสียงทุ้มชวนสยิวที่ข้างหูของฉัน และเหมือนเขาจะดอมดมที่ซอกคอของฉันด้วย “บังเอิญว่าฉันไม่ขายค่ะ” ฉันพูดเสียงแข็ง และขยับตัวห่าง “แต่ผมจะเอา” เขาว่าและคว้าเอวฉันไว้ ทำให้ตัวเราแนบชิดกัน เขาและฉันสบสายตากันอีกครั้ง นัยน์ตาของเขามันแฝงความร้ายกาจ ฉันเหมือนทำอะไรไม่ถูกเมื่อเจอสายตาร้าย ๆ ของเขา และตอนนี้ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าว เมื่อริมฝีปากของเราประกบกัน หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะทะลุ ฉันตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกอีกแล้ว “กลิ่นตัวคุณหอมมากรู้ตัวไหม ผมรู้สึกชอบแล้วล่ะสิ” เสียงแหบพร่าดังข้างหู พร้อมกับการกดจูบที่ต้นคอขาว ทำไมฉันเผลอเลอปล่อยให้เขารุ่มร่ามตามร่างกายขนาดนี้กันนะ “นี่คุณ!” ฉันตวาดและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเขา “อย่าดิ้นสิ ผมกำลังฟินได้ที่เลย” เขาว่าและดมตามเส้นผม ต้นคอ และใบหน้าของฉัน “คุณมันโรคจิต!” ฉันใช้มือดันใบหน้าเขาออก บ้า ฉันต้องกำลังเจอกับคนบ้าแน่ ๆ “กรุณาพูดกับผู้ว่าจ้างดี ๆ ด้วยครับคุณดารา” เขาว่าและจูบลงที่มือของฉัน ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันมาก่อน ดูก็รู้ว่ากะล่อน คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรก็ได้หรือไง “มือคุณนี่หอมจริง ๆ ผมอยากกลืนกินคุณทั้งตัวเลยรู้ไหมครับ” เขาบอกและไล่จูบจากมือขึ้นมาที่แขนของฉัน ร่างกายของฉันก็ดันมีปฏิกิริยากับเขาด้วยสิ “กรุณาตั้งสติด้วยค่ะ คุณกำลังล่วงเกินฉันนะคะ” ฉันพยายามรวบรวมสติ และท้วงเสียงแข็งอีกครั้ง “คุณไม่ชอบเหรอครับ” เขายิ้มมุมปาก “กรุณาให้เกียรติฉันด้วยค่ะคุณธนวัฒน์ ฉันเป็นดารา แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะคะ” ฉันจ้องหน้าเขาแบบจริงจัง “หึ คุณรู้จักคำว่าศักดิ์ศรีด้วยเหรอครับ” เขายิ้มเหยียด “คุณ!” “ทำไมครับ ก็ผมพูดเรื่องจริง เท่าที่ผมจำได้วันนั้นคุณพูดจาไม่ให้เกียรติผมเลยด้วยซ้ำ คุณเรียกร้องอยากให้คนอื่นให้เกียรติคุณ แต่คุณไม่ให้เกียรติคนอื่น ผมว่ามันไม่แฟร์นะครับ ผมไม่โอเค” “โอเคค่ะ เรื่องนั้นฉันเสียมารยาทกับคุณจริง ฉันขอโทษนะคะสำหรับเรื่องวันนั้น ฉันผิด ฉันไม่ดีเอง” ฉันเอ่ยขอโทษ เมื่อสิ่งที่เขาพูดมามันคือเรื่องจริง “ผมดีใจนะครับที่คุณขอโทษผม และผมก็ไม่อยากให้คุณทำแบบนั้นกับใครอีก” “แสดงว่าคุณจะเงียบเรื่องนั้นใช่ไหมคะ” “ผมยังไม่ได้พูดเลยนะว่าจะเงียบ เพราะมันคนละเรื่องกัน” “คุณ…” “ครับ” เขายิ้มเมื่อเห็นฉันทำหน้าโอดครวญ “งั้นคุณต้องการอะไรคะ” ฉันพยายามทำใจให้นิ่ง แล้วถามเขาอย่างใจเย็น “ก็บอกแล้วไงว่าผมต้องการตัวคุณ” “นี่!” “คุณคิดอะไรอยู่ครับคุณดารา ผมแค่ต้องการแม่บ้านไปทำความสะอาดคอนโด TWT ชั้นบนสุด คุณช่วยมาทำความสะอาดห้องให้ผมทีนะครับ และมาทุกวันยิ่งดี ถ้ามาทุกวันรับรองว่าผมจะปิดปากเงียบ” เขาเอานิ้วมาแตะที่กลีบปากของฉันขณะที่ฉันกำลังจะโวยวาย จากนั้นเขาก็สาธยายความต้องการอย่างชัดเจน ซึ่งโทษฉันไม่ได้นะที่คิดลึก เพราะเขาพูดจากำกวมก่อน ฉันไม่ได้ทะลึ่ง “เดี๋ยวฉันจะจ้างแม่บ้านให้นะคะ เพราะฉันไม่ถนัดงานบ้าน” “โน โน โน ผมต้องการคุณ ต้องคุณเท่านั้น ถ้าจะจ้างคนอื่น ผมจ้างเองได้ และถ้าไม่ถนัดคุณก็แค่หัด” “แต่งานฉันยุ่ง” “บังเอิญว่าผมเช็คมาหมดแล้ว ช่วงนี้คิวงานคุณว่างมากครับ คงไม่มีข้ออ้างอะไรอีกนะครับ คุณดารา” เขายิ้มร้ายหลังจากพูดจบ นี่ถึงขนาดเช็ครายละเอียดงานทุกอย่างของฉันเลยเหรอ ตาโรคจิตนี่ไม่ธรรมดาแน่ ๆ “งั้นฉันจะแต่งตัวแบบวันนั้นนะคะ ฉันไม่อยากเป็นข่าว” ฉันจำยอม ยอมเพราะสู้เขาไม่ได้ เขามันบ้า และบ้ามาก ๆ “ดีครับ พูดง่าย ๆ แบบนี้ผมโอเคมาก นี่นะครับคีย์การ์ดคอนโดผม กรุณาทำความสะอาดให้ดีนะครับคุณดาราคนสวย” เขาว่าและลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ล้วงกระเป๋ากางเกง และหยิบกระเป๋าเงินออกมา แล้วยื่นคีย์การ์ดให้ฉัน “พรุ่งนี้เจอกันนะครับ” เขาโน้มตัวลงมาพูดกระซิบที่ข้างหูฉัน และสูดดมที่ซอกคอฉันก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีมาดมั่น ในขณะที่หัวใจของฉันยังสั่นไหว นี่ฉันกำลังเจอกับวายร้ายตัวพ่อใช่ไหม?

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more