2
1420 Words
“ไม่นอนบนเรือ จะกลับบ้านเหรอหัวหน้า”
“เออ ไปล่ะ”
เมฆกลายเป็นส่วนเกินของคนงานบนเรือนับจากเกิดเรื่อง เวียนมาถึงวันหยุดเขาไม่พักผ่อนบนเรือขุดแร่แต่ปีนลงจากเรือใหญ่ ไปขึ้นเรือเล็กที่ใช้รับส่งคนงานจากเรือขุดแร่กลับสู่ชายฝั่ง
“มัวเหม่อเหี้ยอะไรของมึงตอนคนอื่นเขาทำงาน ไม่อยากทำงานมึงลาออกไป กลับไปอยู่บ้านมึง อย่าอยู่บนเรือให้กูเห็นหน้ามึงอีก!”
อัคราเคยรักและเคารพเขา ไม่เคยขึ้นมึงขึ้นกู แต่หลังจากเหตุการณ์นั้น เมฆ คนที่อายุมากกว่าสิบห้าปีกลับไม่ได้รับความเคารพอีกต่อไป เขาเป็นถึงหัวหน้าคนงาน จะไม่ให้ขายหน้าคนงานคนอื่น มันจะเป็นไปได้เหรอ
เรือลำเล็กแล่นตัดเข้าสู่ชายฝั่ง เมฆควบมอเตอร์ไซค์ที่ฝากไว้กับยามฝั่งออกจากป่าลึกไปตามทางดินแดงเส้นเล็ก ผิวทางไม่เรียบ ขรุขระ มีหลุมบ่อ เจิ่มนองไปด้วยน้ำ ซึ่งเป็นอุปสรรคในการขับขี่มอเตอร์ไซค์ เข้ามาในหมู่บ้านขนาดเล็กแค่หกสิบหลังคาเรือนที่อยู่ติดกับเขตป่า
หน้าเขาค่อนข้างเครียด ไม่มีสง่าราศีหัวหน้าคนงานคนสนิทของนายหัวอัครา เตะขาตั้งจอดมอเตอร์ไซค์แวะร้านขายของชำเข้ามาเปิดตู้แช่เย็น หยิบเครื่องดื่มชูกำลังมากระดกดื่มแก้กลุ้มก่อนออกมาจ่ายเงินให้แม่ค้า
“เพิ่งออกจากป่าเหรอ ถึงไม่รู้เขาขึ้นราคาเป็นสิบสองบาท”
“เออ” เขาจิ๊ปาก เอาเหรียญสิบคืนส่งแบงค์ยี่สิบไปแทน
ข้าวของแพงขึ้นทุกวัน กินมาตั้งแต่ราคาสิบบาทจนตอนนี้สิบสองบาทเข้าไปแล้ว มันน่าหงุดหงิดสำหรับคนงานขายแรงแลกเงิน
คงจะมีแค่พวกตาแก่กลุ่มนั้นที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ สี่สิบดีกรีของโปรดจะขึ้นราคาเท่าไหร่ขึ้นไปเถอะ ซื้อกินอยู่ดี เพราะผลิตเองไม่เป็น
พวกตาแก่หัวเราะเสียงดังมาถึงตรงนี้ นั่งล้อมวงบนแคร่ไม้ มีแก้วสั้นใบเดียว รินเหล้าขาวกินด้วยกันรอบวง กินตั้งแต่หนุ่มยันแก่จนเป็นกิจวัตรประจำวัน วันไหนไม่ได้กินเหมือนจะลงแดง
“ไงลุง ตั้งแต่หัววันเชียวนะ อากาศยิ่งร้อนๆ ไม่กลัวฮีสโตรกตายกันเหรอ ช่วงนี้เมรุยิ่งโล่งๆ อยู่ด้วย ได้ใครสักคนรอเผาคงจะอุ่น”
“อ้าว ไอ้นี่ มาถึงก็แช่ง เดี๋ยวกูตบด้วยขวดเหล้า”
ลุงเหน่งยกเท้าขึ้นจะถีบคนที่อ่อนกว่า
มันรู้ใจ กวักมือให้ยื่นแก้วเหล้ามา รินเครื่องดื่มชูกำลังผสมให้ดื่ม แค่นี้ชายแก่กลับมาอารมณ์ดี
“อ่า สดชื่น หายหน้าไปนาน เพิ่งลงจากเรือรึ หรือไปเหมืองอื่น”
“นานอะไรกันลุง ลงเรือผ่านมาทีไรเห็นตั้งวงกินเหล้าทุกครั้ง”
“อ้าว เห็นแล้วทำไมไม่มาทักทายกันบ้างวะ ไอ้เขยต่างถิ่นคนนี้”
“ไอ้เหน่ง สงสัยไอ้เขยกลัวได้เลี้ยงเราพวกเราว่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า! เงินเดือนเอ็งตั้งหลายหมื่น เลี้ยงพวกข้าขวดเดียว ไม่หมดตัวหรอกเว้ย”
“ขวดเดียวแต่ทุกวันก็จนเป็นเหมือนกันแหละวะลุงเทียม”
“เอ็งก็พูดได้สิ เอ็งมีนายอัคเลี้ยงเหล้าทุกวัน กินจนอ้วกก็ไม่ได้ควักเงินในกระเป๋าตัวเองสักบาท แต่พวกข้า ไม่มีใครมาเลี้ยงโว้ย พูดมาก มาๆ มานั่งด้วยกัน ยังไม่ค่ำ เมียก็ไม่มี จะรีบกลับไปทำไม”
“จะไปซ่อมหลอดไฟบ้าน มันเสีย ลูกสาวใกล้ปิดเทอมเผื่อจะกลับมาเยี่ยม”
“ลูกเอ็งมันกลับบ้านเป็นด้วยเหรอ ข้าไม่เห็นนานจนจำไม่ได้แล้วหน้าตามันเป็นยังไง มันมีผัวหรือยังล่ะ”
“ลูกผมเพิ่งเรียนปีสามจะไปมีผัวได้ยังไง ปากมากลุงเทียม ระวังตกแคร่”
คนเป็นพ่อหน้าตึงที่พวกตาแก่ปากมากพูดไม่ดีถึงลูกสาว
“ไอ้นี่ เอ็งขู่คนแก่รึ! ข้าถามดีๆ มาโวยใส่ ก็นังหนูหวิ่นหลานข้าสิบแปดมันมีลูกแล้วสองคน ข้าแค่ถาม ไม่มีก็บอกว่าไม่มีสิวะ!”
“เออๆ ผมปากไม่ดี ขอโทษแล้วกัน เอ้า เอาไปกิน ผมรินให้”
เมฆเลิกชักสีหน้ารำคาญใส่พวกคนแก่ปากไม่ดี เข้ามานั่งร่วมวง และทยอยรินเครื่องดื่มชูกำลังผสมกับเหล้าขาวให้พวกลุงๆ ได้ดื่ม
เหล้าเข้าปาก จากอารมณ์เสีย เปลี่ยนมาอารมณ์ดีง่ายดาย
“ไอ้เขย เลี้ยงเหล้าพวกข้าสักขวดสิ ขวดเล็กก็ได้”
ได้คืบจะเอาศอก เมฆรำคาญแต่ยอมควักแบงค์ยับๆ ในกระเป๋ากางเกงให้ตาแก่คนหนึ่งไปเอาของมาจากในร้านของชำ
“ลาภปากจริงเว้ย ลงจากเรือบ่อยๆ นะเขยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ผมกลับล่ะ พวกลุงกินหมดขวดนี้ก็พอเถอะนะ อย่าเมาเรื้อน”
“เฮ้ย กลับไวจังเลยวะ ตูดเพิ่งติดพื้นไม่ถึงสองนาที เอ็งอุตส่าห์เลี้ยง พวกข้าไม่ใจจืดใจดำหรอกโว้ย” รินเหล้าใส่แก้วยื่นให้
“ขี้ปากว่ะลุง ไม่กินหรอก กินไปเถอะ ผมแค่อยากเลี้ยงพวกลุง”
“เฮ้ย ถึงไม่กินก็อยู่คุยกันก่อน จะรีบไปไหนของเอ็งวะ!”
พวกลุงขี้เมาสาวแขนเสื้อชายต่างถิ่นที่เข้ามาอาศัยอยู่ในพื้นที่ยี่สิบกว่าปี เพราะมาแต่งงานกับผู้หญิงในหมู่บ้าน จึงได้ฉายาว่า ไอ้เขย
“ข้ามีเรื่องจะถามเอ็งสักหน่อย นายอัค เจ้านายของเอ็งเขาคิดจะขยายกิจการไปทางไหนอีก! แค่นี้ทั้งจังหวัดก็แทบจะเป็นของเขาคนเดียวอยู่แล้ว ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ข้าราชการเชื่อฟังนายอัคกันหมด คนตัวเล็กตัวน้อยอย่างพวกข้าจะขยับตัวทำอะไร ก็เกรงกลัวอิทธิพลนายอัคเยี่ยวจะราด บอกเขาให้เพลาๆ ลงบ้าง พวกข้าเดือดร้อน!”
“เดือดร้อนอะไร มั่วแล้ว ลำพังแค่งานขุดเหมืองก็ยุ่งจนไม่มีเวลา จะเอาเวลาจากไหนไปขยายกิจการอย่างอื่น พูดไปเรื่อย”
ขี้เกียจคุยกับพวกขี้เหล้าเมายา คงจะไปได้ยินคนอื่นพูดแล้วเอามาพูดต่อเป็นสีสันในวงเหล้า ใส่ใจไปก็เสียเวลาชีวิต
“เฮ้ย! มั่วที่ไหนกันวะ เงินสิบกว่าล้านเชียวนะเว้ย! ที่นายอัคกับไอ้ดำมันขนมาไว้เรือนหอของเขากับนังนวล เกิดมาข้ายังไม่เคยเห็นเงินถึงหนึ่งล้าน ไอ้ดำเห็นถึงสิบล้าน มันโม้ไม่หยุด”
“มั่วแล้ว ลุงดำคงจะหลอนน้ำท่อมแล้วเห็นเป็นเงินมากกว่า! รู้ว่าหลังบ้านมีเยอะ ก็ต้มกินให้มันน้อยๆ หน่อย ประสาทจะเสีย!”
ลุงเหน่ง ลุงเทียมผลัดกันโดนด่าทีละดอกสองดอกจนสร่างเมา
“ก็ไอ้ดำมันเพิ่งบอกพวกข้า! มันบอกนายอัคของเอ็งให้มันเข้าเมืองไปเป็นเพื่อน ไปธนาคารถอนเงินเอามาไว้บ้าน พรุ่งนี้เขาจะเอาไปซื้ออะไรไม่รู้ ไอ้ดำมันกลัวคนมายกเค้าบ้าน มันจะไปนอนเฝ้าบ้านให้เจ้านายของมัน แต่ดูสภาพตอนนี้ มันเมาจนตกแคร่ สภาพแค่ลุกไปเยี่ยวยังจะไม่ไหว จะเอาปัญญาจากไหนไปเฝ้าบ้านให้เจ้านายของมัน”
ช่วงเช้าเมฆไม่เห็นนายอัคในบนเรือขุดแร่ดีบุก ไปเห็นอีกทีหลังบ่ายสอง อัคราลงมาลุยงานกับวิศวกรชาวอังกฤษปรึกษากันเรื่องเหมืองอีกแห่งที่มีปัญหาดินถล่มทุกปีจึงหาทางรับมือ หรือจะจริง?
“นายอัคเข้าเมืองไปเอาเงินมาวันนี้งั้นเหรอลุง ที่ลุงดำบอก”
“เออสิวะ ไม่เชื่อก็เดินไปดู ไอ้ดำมันตกแคร่ไปเมื่อกี้”
เมฆเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ยอมเดินอ้อมแคร่ไปชะโงกคอดู เห็นลุงดำเมาเรื้อนนอนกอดขวดเหล้าขาวอยู่ตรงนั้นตามที่ลุงเหน่งพูด
“บ้านมันไปทางบ้านเอ็งไม่ใช่เหรอ เอามันกลับไปด้วยสิวะ พวกข้าขี้เกียจเอาซาเล้งมาขนมัน ถือว่าทำบุญให้คนแก่นะไอ้เขย”
“คนแก่หมดสภาพทุเรศอย่างนี้ ทำบุญไปก็ไม่ได้บุญหรอกลุง ดูแลกันเองแล้วกันนะ จะได้มีเพื่อนกินเหล้าด้วยกันไปนานๆ”
เดี๋ยวมันพูดดี เดี๋ยวมันหาเรื่องด่าคนแก่ พวกลุงเหน่งชักจะหงุดหงิด ตะโกนด่าไล่หลังมอเตอร์ไซค์ท่อดัง “ไอ้เขยเวรตะไล!”
- Writer
