Ilang araw na ako sa poder ni Atlas. Umaasa akong ililigtas ako ng pamilya ko. Natatakot ako sa lalaking iyon. Kapag hindi nakainom ay demonyo, kapag lasing naman ito'y umiiyak palagi sa harap ko. Sa tuwing nakikita ko itong umiiyak, may lungkot ding bumabalot sa puso ko. Hindi ko alam kung bakit.
Masakit na ang pulso ko dahil sa kadena na inilagay na naman nito no'ng mawala ang tama nito.
Hinihintay kong may magtungo rito. Nagugutom na ako, kahit tubig ay hindi nila ako binigyan. Hindi na ako umiiyak dahil napagod na rin ako. Wala rin namang nangyayari sa pag-iyak ko.
Madalang kong makita si Manay Welda, si Atlas lang talaga ang madalas na nagtutungo sa silid ko.
Napatingin ako sa pinto nang marinig ko ang tunog ng susi na isinuksok sa doorknob. Mabilis na tumahip ang dibdib ko. Para
