ตอนที่ 2
1048 Words
“คุณไบร์ทเป็นลูกชายของเจ้าสัวกับภรรยาคนแรกของเจ้าสัวน่ะ ส่วนป้าเป็นภรรยาคนที่สี่ของเจ้าสัว...”
“ทำไมเจ้าสัวมีภรรยาหลายคนคะป้าวัล” เด็กน้อยอยากรู้
“คนเราทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองเสมอ สิ่งที่ป้าบอกได้ป้าก็บอกบัวไปแล้ว และบางสิ่งที่บัวจะรู้เองเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่”
เด็กหญิงบัวรินผงกศีรษะขึ้นลงและไม่ถามเซ้าซี้ป้าของตัวเองอีก
“ตอนนี้สิ่งที่บัวต้องจำเอาไว้ก็คือ เจ้าสัวคือเจ้าของชีวิตของบัว ไม่ว่าเจ้าสัวต้องการให้บัวทำอะไร บัวก็ต้องทำ เข้าใจไหมลูก”
“ค่ะป้าวัล”
เด็กหญิงบัวรินตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย ใบหน้าเล็กยิ้มแย้มตลอดเวลา
“แล้วคุณไบร์ทล่ะคะป้าวัล...”
“นี่แหละที่ป้ากำลังจะบอก... ไม่ว่าคุณ
ไบร์ทต้องการอะไร บัวก็ต้องรีบหามาให้ อย่าขัดใจเด็ดขาด เพราะคุณไบร์ทคือลูกชายคนเดียวของเจ้าสัว บัวเข้าใจไหมลูก”
“บัวเข้าใจค่ะป้าวัล”
“เก่งมาก อยู่ที่นี่ให้เจียมตัวที่สุด แล้วบัวจะมีความสุข เชื่อป้านะลูก”
“ค่ะป้าวัล”
วัลลีย์ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของบัวรินอีกครั้ง ก่อนจะสั่งให้เด็กหญิงอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วลงไปที่ห้องอาหารตอนหกโมงเย็น
ภายในห้องอาหารหรูของคฤหาสน์
อัศวเหมันต์ ซึ่งมีเจ้าสัวภวัตกุมบังเ**ยน ตอนนี้เป็นเวลาอาหารค่ำ ทุกคนนั่งประจำที่อยู่บนเก้าอี้ของตัวเอง ยกเว้นเพียงแค่ภวินท์คนเดียว
เจ้าสัวภวัตสั่งให้คนรับใช้ตั้งโต๊ะอาหารตรงเวลาเสมอ ซึ่งแน่นอนว่าภวินท์รู้ดี แต่หนุ่มหล่อวัยเลือดร้อนเลือกที่จะยั่วยุโทสะของบิดาด้วยการลงมาห้องอาหารช้าเกือบครึ่งชั่วโมงเสมอในทุกๆ วัน
“ถ้าพรุ่งนี้แกยังลงมาช้าแบบนี้อีก แกก็ไปกินในครัวนะเจ้าไบร์ท”
เจ้าสัวภวัตตำหนิลูกชายที่เดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่ภวินท์หาได้ใส่ใจไม่ เขาปรายตามองเด็กหญิงบัวรินและยิ้มหยัน
“คุณพ่อมีลูกใหม่แล้วนี่ครับ จะมาสนใจทำไมว่าผมจะลงมากินข้าวเย็นตอนไหน”
“ไอ้ไบร์ท เมื่อไหร่แกจะเลิกต่อปากต่อคำกับฉันสักที”
“ผมจะเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อทันที ถ้าคุณพ่อไล่ตะเพิดผู้หญิงคนนี้กับญาติของเธอออกไปให้พ้นบ้านของเราครับ”
ผู้หญิงคนนี้ที่ภวินท์พูดถึงก็คือวัลลีย์นั่นเอง
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ในเมื่อฉันกับวัลลีย์เราเป็นสามีภรรยากัน แกนั่นแหละควรจะยอมรับความจริงให้ได้สักที”
ภวินท์กัดฟันกรอด มองหน้าบิดาอย่างไม่คิดยอมแพ้
“ผมไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนไหนมาแทนแม่แท้ๆ ของผมหรอกครับ ไม่มีวัน!”
“แม่ของแกตายไปแล้ว ตายไปตั้งห้าปีแล้ว ฉันจะมีคนใหม่ไม่ได้เลยหรือไง” เจ้าสัวภวัตตวาดลูกชายหน้าตาแดงก่ำ
วัลลีย์เห็นสามีท่าทางไม่ค่อยดีจึงรีบขอร้อง
ภวินท์
“คุณไบร์ทหยุดก่อนเถอะค่ะ เจ้าสัวโกรธมากแล้วค่ะ”
“เธอนั่นแหละหุบปาก พ่อกับลูกเขาจะคุยกัน” ภวินท์ตวาดใส่หน้าวัลลีย์อย่างไม่ไว้หน้า
“แกขอโทษน้าวัลเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ไบร์ท”
“ทำไมผมต้องขอโทษด้วยครับ ในเมื่อผมพูดความจริง”
ภวินท์ผุดลุกขึ้นยืน ก่อนจะชี้หน้าวัลลีย์อย่างเกรี้ยวกราด
“ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้รักคุณพ่อเลย ที่เธอเข้ามาก็เพราะต้องการเงินของเรา ทำไมคุณพ่อหูตาบอดมองไม่เห็นครับ หึ.. แถมตอนนี้ก็ยังพาลูกหลานเข้ามาด้วย คงหวังจะสูบเลือดสูบเนื้อพวกเราให้หมดทุกบาททุกสตางค์เลยล่ะสิ ร้ายกาจ นังแม่มด!”
“ไอ้ไบร์ท!”
“ทำไมครับ ผมพูดแทงใจดำเข้าหน่อย คุณพ่อก็เถียงไม่ได้แล้ว หึ สักวันเถอะคุณพ่อจะเห็นธาตุแท้ของคนพวกนี้”
เจ้าสัวภวัตยกมือขึ้นกุมหน้าอกเอาไว้ หน้าแดงคล้ำ
“แกขอโทษน้าวัลเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ไบร์ท”
“เจ้าสัวคะ วัลไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร...” วัลลีย์รีบเข้าไปประคองเจ้าสัวภวัต
ภวินท์ยิ้มหยัน เพราะคิดว่าสิ่งที่เห็นคือมารยาของวัลลีย์
“ทำตัวเป็นนางเอกแบบนี้ไง คุณพ่อของฉันถึงได้หลงนัก คอยดูเถอะ ฉันจะเป็นคนกระชากหน้ากากของเธอทุกคนออกเอง”
แล้วภวินท์ก็ปัดจานข้าวตกลงไปกระแทกพื้น ก่อนจะเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
“คุณไบร์ทคะ”
วัลลีย์ตะโกนเรียกเพราะภวินท์ยังไม่ได้กินข้าวสักคำ
“ปล่อยไอ้หมาบ้ามันไป อย่าไปสนใจมัน”
เจ้าสัวภวัตรักลูกชายมาก แต่ก็พยายามที่จะใจแข็งเอาไว้
“เจ้าสัวอย่าโมโหมากนะคะ เดี๋ยวโรคหัวใจกำเริบ... ใจเย็นๆ นะคะ” วัลลีย์พยายามปลอบสามีสูงวัยของตัวเอง
“ฉันขอโทษเธอด้วยนะวัล ขอโทษแทนเจ้าไบร์ทมันด้วย...”
เจ้าสัวภวัตเอ่ยกับภรรยาคนล่าสุดของตัวเองด้วยความเสียใจ
“ไม่เป็นไรเลยค่ะเจ้าสัว วัลไม่เป็นไร แล้วอีกอย่างตอนนี้คุณไบร์ทกำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น เลือดก็ร้อนเป็นธรรมดาค่ะ”
“ฉันจะส่งมันไปเรียนต่อที่ลอนดอนทันทีที่มันจบมอหก”
วัลลีย์รู้ดีว่าเจ้าสัวภวัตทำแบบนี้ก็เพื่อปกป้องหล่อน
“ความจริง... วัลทนได้นะคะ ไม่จำเป็นต้องส่งคุณไบร์ทไปเมืองนอกก็ได้ค่ะ”
“ฉันอยากให้มันไปสงบสติอารมณ์ที่ลอนดอนสักสี่ห้าปี กลับมามันจะได้มีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอไม่ต้องคิดมากนะวัล เพราะที่ฉันทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อตัวไอ้ไบร์ท ไม่ใช่เพื่อใครเลย”
“ค่ะเจ้าสัว”
สิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องอาหาร อยู่ในสายตาของเด็กหญิงบัวรินทุกอย่าง เด็กหญิงที่มีความคิดความอ่านเป็นผู้หญิงเกินวัย เข้าใจทุกอย่างได้เกือบทั้งหมด
ป้าวัลลีย์ไม่ได้มีความสุขอย่างที่หล่อนเคยเข้าใจ แต่ป้าวัลลีย์แค่พยายามมีความสุขให้หล่อนเห็นเท่านั้น
ต้นเหตุก็คือภวินท์ลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวภวัตนั่นเอง
ชีวิตของหล่อนในคฤหาสน์หลังนี้ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้วสินะ
- Writer
