A Knight to Remember (DFM#2)

Simula

Penelope Viola Altera. . .



I slowly caress her embossed printed name on this smooth, silky fragrance paper. This is the only sample of our wedding invitation printed a year ago. I sighed heavily and puffed out a cloud of smoke in the air. The sky is so dark and lonely, like how my feelings drew darker each day.

I stood up mighty on the top deck of this old, creepy, and empty tall building.

Ang tahimik na lugar na ito ay saksi sa lahat ng mga masasamang alaala sa buhay ko. This place is not for public use anymore. It has been shut for decades. Pero sa bawat lingon ko sa iilang espasyo ay pilit na bumabalik ang madilim na nakaraan ko.

I looked down below and saw Antonio coming out of his smoky vintage car.

Like me, he's like a rag too. I put my two fingers in my mouth and whistled loudly towards him. He then saw me. Lift his chin and wave his hand up in the air.

Naupo lang din akong pabalik sa lumang upuan ko at balik na tinanaw si Picolo sa kawalan. I whistled softly. Calling him and widened my arms. He then came, landing softly on my shoulder.

"Mia bella, Piccolo." I softly whisper and caress her head. She then cleaned her beak and brushed it on my hair. I laugh a bit.

"Il mio grande amico!" si Antonio na papalapit sa akin at ngumiti na ako. Lumipad agad sa kawalan si Picolo at lumipat nang pwesto at nasa pinakatuktok na ito ng gusali.

"Come stanno i ragazzi? How's the boys?"

"Manchi a tutti il tuo capo. We all miss you, big boss. When are we going to hit back? It's been a year, boss." He stood up beside me, and we stared at each other firmly. I smirked and shook my head.

After the tragedy, we lay low for a reason. We became their targets. The political media and detectives are spying on us secretly. Kaya umiwas na muna kami.

"We'll soon operate, Antonio. Now that we know our real enemy. We will fight back soon, bro," titig ko sa kanya. Tumango na siya.

"Here's the document that you asked, boss. Nahirapan pa akong nakawin 'yan sa kanila."

Kinuha ko ito at bahagya na siyang natawa. Naupo agad siya sa silya at tumingalang tinanaw si Picolo sa itaas. I shook my head and open the brown folder. Then my smile widened as I read it. I balled my fist and my jaw clenches.

After all, my suspicion was confirmed.

Antonio whistled, trying to get Piccolo on him, but my pet ignored him, so I shook my head.

"Oh, Picolo. Lo sono un amico. Vieni per favore!" dismayadong saad niya.

"Picolo smells bad blood on you, Antonio. Kaya ayaw niyang lumapit sa 'yo."

Tumayo na agad siya at nakangiting tinitigan ako. Mahina ang hakbang palapit sa akin at napayukong napailing. He shrugged his shoulder and put his hands on his pocket. My eyes darted on his stinky stain pants and I can smell blood on him.

"Sino bang tinapos mo? I didn't give you an order to kill someone, Antonio," talas na titig ko.

"Oi, boss. You know, those people trying to get in my way. I better kill them before they kill me. I don't trust them anymore," buntonghininga niya at titig sa paanan.

I went quiet and my eyes darted on his shoes. Halata kasi na hindi siya nagpalit dahil sa bakas na dugo nito.

"Did you kill someone when you get this?" Sabay pakita ko sa kanya sa dokumentong binigay niya kanina.

"I have to, boss. Pero huwag kang mag-alala hindi naman nila alam na sa 'yo ang puso ko," kindat niya at napailing na ako.

"You are my love, boss. I love you! Te amo grande capo!" Tindi nang yakap niya sa akin at napailing na ako.

"Lumayo ka nga ang baho mo! Clean yourself and wash that blood out from your body!" Matinding tulak ko at tawa. Inamoy niya agad ang sarili at baliw na nakatitig sa akin.

"Come on, boss. Per favore!" On his open arms.

"Picolo, baby! Come to papa!" baliw na titig niya sa alaga ko.

Lumipad na si Picolo at umikot lang ito sa ibabaw niya bago bumalik sa pwesto sa itaas. I shook my head and pat my shoulder and then Picolo came over in landing. Umingay ito na parang kinakausap si Antonio.

"Oh, shut up! Picolo! I know I smell blood and I know you like to drink blood. Bukas may pasalubong ako sa 'yo." Pamaywang niyang kausap sa alaga ko at napailing na ako.

"Not a pig's blood, asshole!" pabirong mura ko. Itinaas ko na ang kanang kamay at lumipad na si Picolo pabalik sa pwesto niya.

"Okay, boss. I'll see you around!"

Humakbang siyang konti at humarap sa akin at yumuko na. Napatakip na ako sa ilong ko. Ngayon ko lang din naamoy ang malansang amoy nito. Amoy patay na daga.

"Brush yourself, Antonio. And here!" I throw the little perfume vial at him, and he catches it. I always have that with me for a reason.

"Oi, grazie! Ti amo, boss!" Flying kiss niya at napailing na ulit ako.

Nag-snappy salute pa ang walanghiya at tumalikod na. Pinagmasdan ko lang siya na papalayo sa akin hanggang sa mawala na siya sa paningin ko. Napalingon ako sa likod dahil sa ingay ni Picolo. I shook my head and smile at my little pet. Lumipad ito pabalik sa akin at humaplos sa mukha ko.

"Vai a casa, amico (go home, bud)," lambing na tugon ko at lumipad na ito.

Rinig ko pa ang pag-andar ng sasakyan ni Antonio at ang pag-alis nito. Bumuntonghininga na ako at inayos ang sarili para makababa na at makabalik sa basement. Pero bago paman ako humakbang ay tumunog na ang cellphone ko.

My brows crossed when I read who was calling me. It's Tiya Mira from the Philippines. I cleared my throat before answering her call.

"Tiya?"

"Lorenzo. How are you, anak?" in her soothing voice.

"I'm good, Tiya. How's everyone?"

She then went quiet for a second.

"It's time for you to come over here, Lorenzo. She's uncontrollable at times. At wala pa rin nagbabago sa kanya."

I lifted my chin, put my other hand on my hip, and faced the sky. Matagal ko na itong kinalimutan at pinababayaan na lang siya. I sighed heavily in quiet.

"Lorenzo? Nakikining ka ba? You have to come here or else everything will turn out nasty and out of place! Hindi ko nakikita na nagbabago siya. She's getting worse each day, anak. Ano pa ba ang gusto mong gawin sa kanya?"

"Tiya. She's better of there. Just give her more time--"

"More time? Alam mo ba na isang taon na? Hindi na babalik ang alaala niya, anak. I'm telling you now she's stubborn as hell!" putol niya sa salita ko at pagpatuloy pa.

I shut my eyes and sighed again, trying to control my tension and feelings.

"Come over here, Lorenzo. Dahil kung hindi ay baka pagsisihan mo ito! She's getting married next week secretly and were all furious!"

Umigting ang panga ko at parang nagdilim ang lahat sa akin ngayon.

"f**k. Damn it!" I silently utter on the phone.

"I will give an order to Alessandro there, Tiya. I'll be over in three days." Sa bilis na hakbang ko pababa ng gusali.

"Okay, anak."

"Who's the bastard?" igting ng panga ko.

"Hay naku, hindi ko kilala kung sinong lalaki iyon! Nakilala niya lang sa modeling agency. Hindi nga pinapakilala sa amin at ngayon magpapakasal na? Dios mio, ingrata!" mahinang mura ni tiya sa salitang espanyol niya.

"I'll get Alessandro, Tiya. Don't worry, and I will see you soon."

Pinatay ko na ang tawag at mabilis na sumakay sa Ducati. I fearlessly drove too fast and I don't care. Una ko pang nakita si Picolo sa kawalan na hindi kalayuan.

Damn it! Ubos na ang pasensya ko sa 'yo mahal ko. I guess it's time to make my ultimate move.

Tama na sa akin ang isang taon. Isang taon na bura ako sa puso at isip mo. I cursed in silent again as I drive in much speed. I can't wait to fly tomorrow or the next day. I will get everyone and put an order.

Penelope, Il Mio Amore, Viola. . . I'm coming, my love.

And who the hell is this man trying to get you out of me? Wait and see. I'll bloody rip your guts out from your skin and blood, buddy.

.

C.M. LOUDEN