โซ่พันธกานต์

EP 1. อุ้มท้องตามหาพ่อของลูก

EP 1. อุ้มท้องตามหาพ่อของลูก

ตึกสูงตระหง่านเบื้องหน้าทำให้หญิงสาวรู้สึกใจสั่นด้วยความหวาดหวั่น มือเย็นเฉียบทาบลงไปที่ท้องราวกับขอกำลังใจจากลูกน้อยในครรภ์ เธอเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นบนสุดแล้วลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ผู้หญิงตั้งครรภ์ที่แสนจนตรอกคนหนึ่ง ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะฟูมฟักลูกน้อยให้ลืมตาออกมาดูโลก แม้ว่าเธอจะไม่แน่ใจนัก ว่าโลกสีฟ้าบิดเบี้ยวใบนี้จะโหดร้ายเกินไปสำหรับชีวิตบริสุทธิ์ที่กำลังจะเกิดมาหรือไม่

หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก แล้วก้าวเข้าไปในตึกทีละก้าวด้วยความรู้สึกประหม่า แค่คิดถึงคนที่เธอกำลังจะขอเข้าพบ หัวใจของเธอก็ร่วงหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเสียแล้ว

“ดิฉันมาขอพบคุณอเล็กซานโดรค่ะ”

เธอมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะเลขานุการสาวรูปร่างปราดเปรียว แล้วเอ่ยความจำนงออกไป เลขาฯ สาวสวยเหลือบมองเธอเพียงแวบเดียวอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก แต่แล้วก็ต้องหันกลับมามองซ้ำอีกครั้ง เมื่อพบว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังตั้งครรภ์

“นัดไว้หรือเปล่าคะ”

“ไม่ได้นัดค่ะ” ผู้มาขอเข้าพบใจคอไม่สู้ดีด้วยกลัวว่าเลขานุการสาวจะไม่ให้เธอเข้าพบอเล็กซานโดร ประธานบริษัทหนุ่มเจ้าของธุรกิจกาแฟซึ่งมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก ด้วยรสชาติของกาแฟหอมกรุ่นเป็นที่นิยมจนสามารถตีตลาดและเจาะกลุ่มลูกค้าในวัยทำงานได้อย่างเหนียวแน่น

“ถ้าอย่างนั้นคงเข้าพบไม่ได้หรอกนะคะ ต้องไปทำเรื่องขอนัดพบมาก่อน” เลขาฯ สาวสวยเหยียดริมฝีปากออกอย่างดูแคลน

หญิงสาวเห็นเลขาฯ สาวดูถูกตนดังนั้นก็หน้าแดงก่ำ แม้จะไม่ชอบใจแต่ยังไงเธอก็ต้องขอเข้าพบอเล็กซานโดรให้ได้ เธอจะไม่ยอมถอดใจถอยกลับไปโดยเด็ดขาด เป็นตายร้ายดีอย่างไรเธอต้องพบเขา

“ดิฉันมีธุระสำคัญจริงๆ ช่วยเรียนคุณอเล็กซานโดรให้หน่อยได้มั้ยคะ ว่าดิฉันดารินทร์ต้องการขอพบคุณอเล็กซานโดรเป็นการด่วนค่ะ ขอร้องเถอะนะคะ” เสียงเครือเอ่ยขอร้องทำให้เลขาฯ สาวถอนหายใจ มองท้องของหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง พลางคิดไปไกลว่า ผู้หญิงคนนี้อาจเป็นผู้หญิงของท่านประธาน...

หรือว่าจะท้องกับท่านประธาน!

เมื่อคิดได้ดังนั้นเลขาฯ สาวก็เบิกตากว้างแล้วมองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง สเปกท่านประธานเปลี่ยนไปมากทีเดียว เพราะผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นดูจืดชืด แตกต่างจากสาวเปรี้ยวเข็ดฟันที่ท่านประธานควงแทบไม่ซ้ำหน้า

“สักครู่นะคะ” เลขานุการสาวต่อโทรศัพท์เข้าไปหาประธานบริษัท พูดคุยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนดารินทร์ฟังไม่ถนัดนัก จากนั้นจึงวางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ท่านบอกว่าไม่รู้จักคุณค่ะคุณดารินทร์”

“งั้นหรือคะ ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวรู้สึกผิดหวัง เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก หมุนตัวเตรียมจะกลับออกไป แต่แล้วเธอกลับตัดสินใจสาวเท้ายาวเดินผ่านเลขานุการสาวไปอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดเข้าไปในห้องของประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างไม่กลัวเกรง

“ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณค่ะคุณอเล็กซานโดร” หญิงสาวตะโกนลั่น

“นี่เธอ ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ออกไปฉันจะเรียก รปภ. ให้มาลากตัวเธอออกไป” เลขาฯ สาวตรงเข้าหมายจะยื้อยุดหญิงท้องให้ออกไปจากห้องแต่ก็ไม่กล้าทำอะไรรุนแรงเพราะเกรงว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับเด็กในท้อง

ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำมันวาว เขาหันหลังแล้วมองออกไปยังทิวทัศน์เบื้องนอก ซึ่งผนังด้านหนึ่งทำจากกระจกใสเผยให้เห็นตึกรามบ้านช่องและท้องฟ้าสีครามซึ่งมีสีส้มเจืออ่อนๆ เพราะเหยียบย่างเข้ายามเย็นเสียแล้ว เขาค่อยๆ หมุนตัวกลับมา

ใบหน้าคมเข้มอย่างหนุ่มลูกครึ่งไทยละตินอเมริกัน รูปร่างของเขาสูงใหญ่อย่างชาวบราซิล ใบหน้าคมคล้าม ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลเย็นชา และผมสีดำสนิทหยักศกที่ยาวลงมาจนถึงปกคอเสื้อทำให้เขาดูเป็นหนุ่มมาดเซอร์ในชุดสูทสากล

ใช่! ผู้ชายตรงหน้าเธอนั้นหล่อราวกับเทพบุตร แต่มันก็แค่เปลือกเท่านั้นเพราะเนื้อแท้เขาคือปีศาจ เธอต้องไม่ลืมข้อนี้นะดารินทร์ หญิงสาวกำมือเข้าหากันแน่น สบตาเขาอย่างไม่ระย่อ

“วิกานดาเธอออกไปก่อน” ชายหนุ่มโบกมือไล่เลขาฯ สาวที่ยืนเก้ๆ กังๆ อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้าดี เพราะดารินทร์ยืนนิ่งไม่ไหวติง เอาแต่จ้องมองประธานบริษัทหนุ่มแทบไม่ละสายตา เธอทำท่าจะค้านคำสั่งของเจ้านายแต่แล้วก็จำต้องเดินออกไปตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่ม

“ฉันก็นึกว่าใครที่แท้ก็ดารินทร์พี่สาวของอดีตเมียรักของฉันนี่เอง ว่าแล้วเชียวทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นชื่อเธอนัก แต่กลับคิดไม่ออกว่าเป็นใคร” ชายหนุ่มเหยียดริมฝีปากคล้ายจะยิ้มทว่ามันกลับเต็มไปด้วยความดูแคลน นัยน์ตาสีมรกตของเขามองท้องของเธออย่างไม่แสดงความรู้สึก

“ฉันต้องการคุยกับคุณ” ยามนี้เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเธอนั้นเล็กลง เธอหายใจไม่ออกด้วยความรู้สึกอึดอัด ทั้งที่ภายในห้องทำงานของเขานั้นกว้างขวาง หญิงสาวห่อไหล่ไม่แน่ใจว่าความเหน็บหนาวที่โอบล้อมเรือนกายของเธอในขณะนี้นั้นมาจากเครื่องปรับอากาศ หรือมาจากผู้ชายตัวโตที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอกันแน่

“หวังว่าคงไม่นานเพราะฉันไม่มีเวลาว่างมากนัก เชิญนั่ง” เขาผายมือไปที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเขา

“ขอบคุณค่ะ” ดารินทร์เอ่ยคำขอบคุณอยู่ในลำคอ แล้วเดินไปนั่งด้วยความลำบาก เพราะท้องเธอใหญ่มากกว่าปกติ เนื่องจากเด็กในท้องเป็นเด็กแฝด