ตอนที่ 6 เพื่อนใหม่
1228 Words
หนึ่งเดือนต่อมาทุกอย่างเหมือนจะดี ฉันคิดไว้ว่าจะกลับไปเรียนให้ป๊าเคลียร์เอกสารที่ใช้ชื่อของพริตาให้กลับมาเป็นชื่อของลลิตาให้หมด ซึ่งป๊าตกลง
แต่ใครจะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ฉันเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของฉันผิดปกติเพื่อความมั่นใจ ฉันจึงไปตรวจที่โรงพยาบาล ผลออกมาว่าฉันตั้งท้อง
โลกหยุดหมุนชั่วขณะ ทุกสิ่งเปลี่ยนไปจริง ๆ ตั้งแต่คืนนั้น บทเรียนราคาแพงนี้ฉันจะจำไปตลอด ฉันเกลียด เกลียดไอ้เลวนั่นที่มันทำกับฉันแบบนี้
ทว่าฉันฆ่าลูกในท้องไม่ลง เขาคือเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไร เขาคือลูกของฉัน ฉันตัดสินใจบอกคนในครอบครัว ครอบครัวของฉันเสียใจมากที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้
แต่ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าให้เก็บเด็กไว้เพราะเขาคือลูกของฉัน เด็กไม่มีความผิด
ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ตั้งท้องและคลอดน้องฌอห์ณ เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารัก ถึงเขาจะไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่เชื่อเถอะว่าคนเป็นแม่ต้องรักลูกอยู่แล้ว คนในครอบครัวฉันก็รักน้องฌอห์ณมาก ๆ
น้องฌอห์ณอายุใกล้หนึ่งขวบป๊าก็บอกให้ฉันกลับไปเรียน ซึ่งฉันไม่อยากห่างกับลูกแต่เมื่อป๊าสั่งก็ต้องทำ
ถึงฉันจะกลับเรียนไปในชื่อ ลลิตา บดิณสกุล แต่ฉันก็ไม่ชอบให้คนตามติดอยู่ดี ไม่เหมือนเฮียกันต์ รายนั้นไปไหนคนติดตามเพียบเพราะแก๊งคู่อริชอบจ้องจะเอาชีวิต
ปัจจุบัน
ตอนนี้ฉันมาอยู่ในมหาวิทยาลัยไม่จำเป็นต้องรับน้อง เพราะฉันอยู่ปี 3 และฉันไม่คิดจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับใคร จะไม่คบใครเป็นเพื่อนเพราะเข็ดขยาดในความสัมพันธ์จอมปลอม
ฉันเรียนบริหาร เอาจริง ๆ ฉันไม่ได้อยากจะเรียนแล้ว ไม่อยากรู้จักใครอีก แต่ดื้อกับป๊าไม่ได้ เคยบอกป๊าแล้วว่าจะเลิกดื้อ ต้องทำอย่างที่พูดให้ได้ ถึงจะมีงอแงบ้างอะนะ
ฉันจอดรถลานจอดของที่ตึกบริหาร กำลังจะเดินขึ้นตึก
"ชะนี ชะนี ชะนี" ใครวะชะนี มีคนชื่อชะนีด้วยเหรอ เฉยค่ะไม่สนใจ เดินต่อไป
"นี่ อีชะนีสวยแล้วหยิ่งเหรอ" อ้าวว่ากูเปล่าวะ กูก็สวยอยู่นะ ฉันหันไปสบตากับเจ้าของเสียง ว้าว สวยมากค่ะ เป็นผู้ชายแต่สวยมาก สวยกว่าฉันอีก
"เรียกเราเหรอ" ฉันถามคนตรงหน้าเพราะฉันคิดว่าฉันคือคนสวย
"ใช่ ก็มีเธออยู่คนเดียวจะให้เรียกใคร" คนหน้าสวยตอบกลับมา
"อ่าฮะ แล้วมีไร" ฉันถามถึงจุดประสงค์ที่หล่อนเรียก
"หล่อนเรียนบริหารเหรอ ปีที่แล้วทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า"
"ดรอปไว้น่ะ มีไรอีกไหม ถ้าไม่มีขอตัว" ฉันตัดบทเพราะตั้งใจไว้แล้วว่าไม่อยากทำความรู้จักใครอีก
"เมญ่า ชื่อฉัน" เธอเอ่ย
"อ่าฮะ"
"นี่หล่อนหยิ่งเหรอ" เมญ่าถาม คงเพราะเห็นฉันไม่สนใจ
"เปล่า"
"ถ้างั้นชื่อหล่อนล่ะ"
"ทำไมต้องบอก" ฉันพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
"มารยาทในการเป็นเพื่อนไง" เมญ่าเลิกคิ้ว
"ไม่อยากมีเพื่อน" ฉันย้ำ
"นี่ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าหล่อนเจออะไรมา แต่ฉันรู้สึกถูกชะตาไง หล่อนพอจะเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหมล่ะ หรือหล่อนสวยแล้วหยิ่ง" ตื๊อไม่เลิก
เฮ้อ ใจอ่อนอีกแล้วสินะลูกหว้า "ชื่อลูกหว้า"
"โอเค ปะไปเรียนกัน ต่อจากนี้แกคือเพื่อนฉัน" เมญ่าส่งยิ้มพร้อมเดินมาเคียงข้างฉัน
"อ่าฮะ"
"นี่หล่อนพูดเป็นคำเดียวเหรอ เออจะเรียกหล่อนก็ไม่ได้ ลืมไปแก่แล้ว งั้นเรียกอีเจ้แล้วกัน"
"อ่าฮะ"
"โอ๊ย ปวดหัวกับชะนีป้า" เมญ่าพูดอย่างหัวเสีย
"หึ หึ" ฉันหัวเราะในลำคอ คนคนนี้ตลกดี
เมญ่าพาฉันเข้าเรียน พาฉันไปกินข้าว พาไปทุกที่ในมหาวิทยาลัย แต่ฉันจะพูดเเค่ไม่กี่คำ พูดเพียงแค่ อ่าฮะ อื้ม อืม
ถามว่ารู้สึกดีไหม ก็ไม่รู้สิ คนเราคงต้องดูกันอีกนาน ขนาดนานถึงสองปียังทรยศกันได้เลย
ฉันเลิกเรียนกำลังจะกลับบ้าน ส่วนเมญ่าน่าจะกลับไปแล้วเพราะไม่เห็นเธอ ฉันขับรถออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะกลับบ้าน ขับมาถึงตรงหน้ามหาวิทยาลัยเหลือบไปเห็นคนกำลังมีเรื่องกัน ผู้ชายคนหนึ่งโดนผู้ชายอีกคนหนึ่งทำร้าย
แต่ถ้าฉันจำไม่ผิดหนึ่งในนั้นมีเมญ่าด้วย ฉันจอดรถเข้าข้างทางนั่งดูเหตุการณ์ที่คนกำลังทะเลาะกัน เหมือนว่าเมญ่าโดนทำร้ายนะ เมญ่าไม่สู้ ยอมถูกตบตีอยู่อย่างนั้น ไวกว่าความคิดก็ร่างกายฉันนั่นแหละ ฉันเปิดประตูลงจากรถ ปรี่เข้าไปในเหตุการณ์จ่อปืนที่หัวไอ้คนที่มันทำร้ายเมญ่า
"ถ้าไม่อยากตาย ปล่อยเพื่อนฉัน" ฉันเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จะว่าเสือกก็ได้ ฉันก็แค่สงสารเมญ่า
"ไอ้เมธีมันลูกกู" เขาบอกขณะที่ยอมปล่อยมือจากคอเสื้อเมญ่า ซึ่งเมญ่าร้องไห้อย่างเดียว ไม่พูดอะไรสักคำ
"ถ้าบอกลูก ทำไมต้องทำร้ายร่างกาย" พ่อที่ไหนตบตีลูกกลางที่สาธารณะแบบนี้
"ก็มันหาเงินให้กูไม่ได้ มันไม่สมควรเป็นลูกกู ไอ้ไร้ประโยชน์ ไอ้ไม่ได้เรื่อง" นี่คือคำที่คนเป็นพ่อควรจะพูดอย่างนั้นเหรอ พูดออกมาไม่คิดถึงความรู้สึกของลูกบ้าง
"เท่าไหร่" ฉันถาม
"อะไรของมึง"
"ต้องการเงินเท่าไหร่เเลกกับการเลิกยุ่งกับเมธีตลอดไป" นี่ฉันยุ่งเรื่องของคนอื่นเกินไปแล้ว ไอ้นิสัยใจอ่อนนี่เลิกไม่ได้จริง ๆ สินะ
"ทำไมมึงจะจ่ายให้ไอ้คนผิดเพศนี่เหรอ" เขามองเมญ่าด้วยสายตาเหยียด
พลั่ก! ด้ามปืนตบลงที่ปากของคนที่ชอบดูถูกคนอื่น เมญ่าจากที่ร้องไห้ก็กลายเป็นใบหน้าที่ตกใจ
"กูถามว่าต้องการเท่าไหร่ ตอบมา ก่อนที่มึงจะไม่ได้สักบาท" ฉันเริ่มอารมณ์เสีย
"ล้านนึง มึงกล้าให้กูไหมล่ะ แล้วกูจะไม่มายุ่งกับไอ้คนผิดเพศนี่อีก" เงียบไปพักหนึ่งแล้วจึงเอ่ย แต่ก็ยังไม่แคล้วปากไม่ดีใส่เมญ่า เป็นพ่อแล้วคิดว่าจะพูดทำร้ายจิตใจแค่ไหนก็ได้งั้นเหรอ
"หึ" ฉันเดินเข้าไปในรถ เขียนเช็คให้พ่อของเมญ่าตามที่เขาต้องการ ถ้าหนึ่งล้านซื้อชีวิตเมญ่าออกจากสภาพครอบครัวที่มีแต่ดูถูกตบตีทำร้ายร่างกายได้ฉันยอมช่วย เพราะไม่มีใครอยากเกิดมาผิดเพศให้คนที่ไม่เปิดกว้างดูถูกดูแคลน ถ้าแม้แต่คนในครอบครัวไม่ยอมรับ แล้วเขาจะไปใช้ชีวิตร่วมกับใครได้ ครอบครัวควรจะเป็นเซฟโซนให้กันสิ ไม่ใช่ครอบครัวทำร้ายกันแบบนี้
ลองดูสักครั้ง ลองช่วยคนคนนี้ดู ถ้ามันไม่ดี ต่อจากนี้ฉันจะไม่ให้ใจใครอีก
- Writer
