“หะ..ให้ข้ามีทองกองจนล้นเรือน ข้าก็ไม่สู่ขอท่านหรอกเจ้าค่ะ ! ท่านหายเข้ากลีบเมฆนานถึงห้าปี สตรีสมองว่างเปล่าเช่นข้ายังดูออกว่าท่านไม่พึงใจในตัวข้าแม้แต่น้อย หรือแท้จริงแล้วท่านคิดจะแต่งข้าเข้าเป็นอนุหลังจวนอย่างที่ท่านเคยว่า หากเป็นเช่นนั้นจริงข้าไม่เอาด้วยหรอก ข้าไม่นิยมบุรุษเจ้าชู้มากเมีย !”
“เสวี่ยซินน้อยใจข้าหรือ”
เพ้ย! นี่เขากล้าคิดว่านางน้อยใจได้อย่างไร!
“ท่านแม่ทัพอย่าล้อข้าเล่นเจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นแล้วตัวข้าคงคิดได้เพียงว่าท่านกำลังลุ่มหลงสตรีที่ท่านเคยตัดสัมพันธ์อย่างไร้เยื่อไยเมื่อห้าปีก่อน อีกทั้งข้าไม่คิดจะเป็นสตรีโง่งมหลงรักบุรุษที่คิดทอดทิ้งข้าไปนานถึงเพียงนั้นหรอกเจ้าค่ะ”
“อืม..ที่แท้เสวี่ยซินน้อยใจข้ามาก"
“เจ้าคะ?!” จ้าวเสวี่ยซินกระแทกเสียง
ราวกับถูกไฟร้อนเผาบนศีรษะ จ้าวเสวี่ยซินหน้าเหวอปนหัวร้อนฉ่าเมื่อแม่ทัพเฉินตีหน้ามึนไม่ฟังคำนาง กล่าวหาว่านางน้อยใจเขาท่าเดียว ทางด้
