เพลิงหัวใจไฟเสน่หา

ตอนที่ 1

1

“จะเข้าไปจริง ๆ หรือเพชร” บุษย์น้ำพราวถามน้องสาวน้ำเสียงกล้าๆ กลัวๆ

ตั้งแต่ที่บุษย์น้ำเพชรรู้ข่าวว่าพี่สาวสุดรักสุดหวง จะต้องแต่งงานกับพยัคฆ์ ปาศัยสุนัย ชายหนุ่มจอมเจ้าชู้ที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงเครื่องบำบัดความใคร่ หญิงสาวก็ฟาดงวงฟาดงา น้อยใจบิดาและมารดาอยู่เป็นพักใหญ่ หาว่าพ่อไม่รักพี่สาวบ้าง หาว่าพ่อกับแม่ส่งพี่สาวไปตกนรกบ้างแหละ หลายๆ คำพูดที่บุษย์น้ำเพชรว่าไป สร้างความเจ็บช้ำให้กับบิดาและมารดา แล้วมันก็สร้างความชอกช้ำใจอยู่ลึกๆ ให้กับผู้เป็นพี่สาวอย่างเธอด้วยเช่นกัน

ไม่ว่าสองสาวจะพยายามที่จะถามเหตุผลสักกี่ครั้ง แต่บิดาและมารดาต่างไม่ยอมตอบ ได้แต่นั่งทำหน้าเศร้า แล้วเมื่อลงกับใครไม่ได้ บุษย์น้ำเพชรเลยหันไประบายอารมณ์ใส่ตุ๊กตาหมีตัวโปรดจนเจ้าหมีน้อยถึงกับกระเด็นออกมานอกห้องนอน

ความจริงบุษย์น้ำเพชรไม่ได้อคติอะไรกับพยัคฆ์เลย หากแต่ภาพข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์หลายๆ ฉบับที่ชายหนุ่มควงสาวไม่ซ้ำหน้า และไม่เว้นแต่ละวัน ทำเอาบุษย์น้ำเพชรถึงกับเต้นเป็นเจ้าเข้า รีบลากมือบุษย์น้ำพราวและหนังสือพิมพ์ที่ได้เห็น ไปให้บิดามารดาดูอย่างร้อนใจ และขอร้องให้พ่อยกเลิกงานแต่งงานในครั้งนี้เสีย

“พ่อขอโทษนะเพชร...พราว แต่พ่อทำแบบนั้นไม่ได้ ถ้ายกเลิกงานแต่งงานของพราวกับเสือ พนักงานอีกหลายสิบชีวิตก็ต้องตกงาน พวกเขาทุกคนไม่ได้มีความผิด พวกเขาก็มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ”

ภมรยกมือขึ้นลูบผมบนศีรษะบุษย์น้ำพราว ในขณะที่คุณบุหงาได้แต่โอบกอดบุษย์น้ำเพชร ใบหน้าภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากเองก็เศร้าหมองและเสียใจไม่แพ้เขาเช่นกัน

“ทำไมละคะพ่อ เรื่องแต่งงานของพี่พราวไปเกี่ยวอะไรกับที่คนงานต้องตกงานด้วย” บุษย์น้ำเพชรยังคงถามอย่างไม่เข้าใจ เธอมองไปที่มารดาและบิดาสลับกันไปอย่างต้องการคำตอบ

“เพราะว่าเรากำลังจะล้มละลายไงเพชร พ่อเขาทำงานผิดพลาด ถ้าไม่ได้เงินไปจ่ายหนี้สิน เขาก็จะฟ้องร้องให้เราเป็นบุคคลล้มละลาย เพชรทนได้หรือลูก” คุณบุหงาถามลูกสาวคนเล็ก น้ำตาคนเป็นแม่ไหลอาบแก้ม ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าลูกสาวทั้งสองคนไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเป็นเพียงของเล่นหรือเครื่องบำบัดความใคร่

“ได้ค่ะ” บุษย์น้ำเพชรเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น เธอทนได้ถ้าหากคนที่รักมีความสุข แต่...พ่อกับแม่จะต้องไม่มีความสุข หากทำให้คนอีกหลายๆ คนต้องเดือดร้อน

บุษย์น้ำเพชรโกรธกรุ่นขบกัดฟัน สองมือกำหมัดแน่น ขณะโยนความผิดทุกอย่างไปให้กับพยัคฆ์และครอบครัว ในขณะที่บุษย์น้ำพราวนั่งฟังอย่างสงบ ยิ่งได้ฟังเหตุผลของบิดาก็พอที่จะเข้าใจ และทำใจยอมรับได้บ้าง หากความอดทนของบุษย์น้ำเพชรก็ขาดผึงเมื่อได้เห็นข่าวหน้าหนึ่ง เมื่อพยัคฆ์บอกว่า

ถึงแม้จะเข้าพิธีแต่งงานกับ...ผู้หญิงคนไหนก็ตาม แต่เขาก็จะไม่หยุดทำตามใจปรารถนา

มันก็หมายความว่า...อีตาพยัคฆ์จะไม่หยุดสำส่อน!

บุษย์น้ำเพชรถึงกับโกรธหน้าแดง ถ้ามีควันออกจากหูได้มันก็คงจะออกไปแล้ว เขาจะไปควงหรือนอนกับสาวไหน เธอไม่ว่า แต่ไอ้การที่ประกาศจนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับลงข่าว มันดูถูกและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของพี่สาวเธอและครอบครัวของเธอจนเกินไป เธอรับไม่ได้และจะไม่รับด้วย และจะไม่ทนกับไอ้คนปากเสียนิสัยเสียแบบนั้นด้วย

สาวสวยรูปร่างบอบบางสองคนที่กำลังทุ่มเถียงกันอยู่หน้าตึก VV กรุป คนหนึ่งมีท่าทางตื่นกลัวนิด ๆ แต่อีกคนกลับมีแต่ความโกรธเข้ามาบดบังจิตใจ

“ก็ใช่นะซิ หรือว่าพี่พราวจะยอมไอ้บ้านั่นตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน แต่เพชรไม่ยอมหรอกนะ ยังไงก็ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง เขาจะมาทำแบบนี้กับพี่สาวของเพชรไม่ได้”

อย่างไรวันนี้เธอจะต้องพบและถามกับไอ้ว่าที่พี่เขยนั่นให้ได้ ที่ให้พี่สาวเธอไปทำอะไรเกี่ยวกับงานแต่งงานคนเดียวเธอไม่ว่า แต่มาถูถูกศักดิ์ศรีความเป็นลูกผู้หญิงแบบนี้...เธอรับไม่ได้!

“แต่พี่กลัวนี่เพชร น้องก็รู้ว่าคุณเสือ...” บุษย์น้ำพราวยื่นมือเย็นเฉียบไปจับมือบุษย์น้ำเพชร เพื่อบอกให้รู้ว่าเธอกลัวชายหนุ่มที่อยู่ในห้องทำงานชั้นบนสุดของอาคารเพียงไหน แค่รู้ว่าต้องแต่งงานกับพยัคฆ์เธอก็แทบจะกลั้นใจตายอยู่วันละหลายครั้งแล้ว แต่ติดที่ว่าความจำเป็นของครอบครัวทำให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทน

“อีตาเสือนั่นทำไมพี่พราว ไอ้ที่หน้าตาบึ้งตึง และยังจะทำตาดุใส่เหมือนกับชื่อนะหรือ” บุษย์น้ำเพชรบีบมือพี่สาวให้กำลังใจเบาๆ ใบหน้าขาวสวยเบะออกว่าคนอย่างเธอไม่เคยจะกลัว

“ไม่ต้องกลัวน่าพี่พราว เพชรอยู่ทั้งคน เพชรไม่ยอมให้นายเสือขาหักนั่นมาทำอะไรพี่ได้หรอกน่า”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ค่ะพี่พราว ไปเอาเรื่องไอ้เสือบ้าผู้หญิงดีกว่าค่ะ” บุษย์น้ำเพชรดึงแขนพี่สาวเดินลิ่ว ๆ เข้าไปในตึกอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใดทั้งนั้น

สองสาวขึ้นมาจนถึงชั้นสูงสุด ระยะทางจากลิฟต์ไปจนถึงห้องรองประธานกรรมการผู้บริหารยาวประมาณ 200 เมตร และมีการนำต้นไม้ประดับมาวางเป็นจุด ๆ บุษย์น้ำเพชรต้องคอยดึงร่างพี่สาวให้ตามติดมา จนทั้งสองคนมายืนอยู่หน้าโต๊ะเลขานุการของพยัคฆ์ แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของโต๊ะหายไปไหน

“ดีมาก ๆ เจ้านายก็บ้าผู้หญิง ลูกน้องก็หนีงาน อย่างนี้ถ้าเป็นบริษัทของเรานะพี่พราว เจอไม่ทำงานแบบนี้ เพชรจะไล่ออกให้หมดเลย” บุษย์น้ำเพชรกัดฟันพูดอย่างโกรธเกรี้ยว เธอรีบลากพี่สาวเข้าไปในห้องทำงานของพยัคฆ์โดยเร็ว

ผลั๊ว!!

เสียงประตูเปิดออกดังสนั่น แต่ก็ไม่ได้ทำให้สองร่างที่นัวเนียกันอยู่บนโซฟาสีน้ำตาลมะฮอกกานีสนใจแต่อย่างใด พยัคฆ์ยังคงกกกอดซอกซอนจมูกและปากไปตามเรือนร่างนุ่มนิ่ม ที่ส่งเสียงร้องครวญครางทุกครั้งที่เขาขยับตัว

“ว้าย! ตายแล้วบัดสีบัดเถลิง เดี๋ยวนี้ห้องทำงานเขากลายเป็นโรงแรมม่านรูดไปแล้วหรือเนี่ย” บุษย์น้ำเพชรที่แม้จะตื่นตกใจ และอายกับภาพที่เห็นแต่ก็ยังตั้งสติได้เร็วกว่าพี่สาวที่ตอนนี้อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง ใบหน้าซีดเผือดคล้ายจะเป็นลมอยู่ไม่กี่นาทีข้างหน้า

เสียงพูดของบุษย์น้ำเพชร ไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของสองหนุ่มสาว ที่นัวเนียบนโซฟาแม้แต่น้อย แล้วยังจะมีบราเซียลูกไม้สีขาว ลอยมาตกอยู่ตรงหน้าของสองพี่น้องอีก บุษย์น้ำเพชรถึงกับโกรธควันออกหู ใบหน้าขาวสวยแดงก่ำ

“พี่พราวถือกระเป๋าให้เพชรหน่อย” บุษย์น้ำเพชรยื่นกระเป๋าสะพายใบเล็กให้พี่สาว ส่วนตัวเองก็รีบวิ่งไปหยุดที่แจกันดอกไม้สดที่ตอนนี้เหี่ยวแห้งคาแจกัน ภายในมีน้ำใสพอประมาณ หญิงสาวรีบหยิบมันและวิ่งไปหาพยัคฆ์ และปล่อยน้ำใส่ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ร้องครางราวกับโลกกำลังถล่มแผ่นดินกำลังสะเทือนอยู่ทันที

“ว้าย!”

“โว้ย!” พยัคฆ์ถลาลุกขึ้นจากร่างอัญญิกาทันทีที่น้ำเย็น ๆ และออกกลิ่นเหม็นตุ ๆ ราดลงไป ดับไฟพิศวาสในกายเขาเสียสิ้น แล้วมันก็สร้างอารมณ์ใหม่ให้เขาทันทีเช่นกัน

บุษย์น้ำเพชรยิ้มกว้างอย่างสะใจ ทิ้งแจกันในมือลงบนพื้นกำมะหยี่และรีบถอยห่างไปยืนอยู่ใกล้ ๆ กับพี่สาวทันที พร้อมกับหัวเราะอย่างสะใจ เธอยกไหล่ขึ้นเล็กน้อย ในดวงตากลมโตแพรวพราวระยับส่งยิ้มเยาะเย้ยให้กับชายหนุ่มที่มองตอบด้วยดวงตาขุ่นเขียว

พยัคฆ์เงยหน้ามองคนที่กล้ามาขัดความสำราญของเขาและอัญญิกาดวงตาขุ่นเขียว เขาหายใจแรงๆ เพื่อระงับอารมณ์ที่มันกำลังปะทุ เมื่อสามารถข่มความเจ็บปวดและรวดร้าวที่เกิดขึ้นกึ่งกลางกายได้แล้ว ชายหนุ่มก็ถามสองสาวไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“เธอสองคนเป็นใครและเข้ามาในห้องทำงานของฉันได้ยังไง”

ชายหนุ่มชี้หน้าสองสาว ขณะมองหญิงสาวที่กำลังยิ้มกว้างอย่างสะใจที่ได้ทำร้ายเขา แล้วตวัดสายตาคมดุไปที่อีกคืนที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นจนต้องรีบหลบหลับคนที่มาด้วย