ตอนที่ 7
1440 Words
แต่ก่อนอะไรจะเกิดขึ้น เขาขอแค่ผ่านไปอีกวันได้ไหม ขอกอดอีกสักคืนจนกว่าจะพร้อมรับความจริงว่าระหว่างเรามันไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว เวลาเขาน้อยลงเธอจะน้อยใจก็ไม่แปลก แต่เธอก็โตจนน่าจะพอเข้าใจนะว่าคนมันทำงานไม่ว่างทั้งวัน
“เป็นอะไรวะ?”
“อยากแดกเหล้าวะ วันนี้กูว่างแดกไหม?”
“เครียดอะไรพูดได้นะเว้ย พวกกูเพื่อนนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกแค่คอแห้งเฉยๆวะ นี่เมียกูหลงทางรึไงวะถึงหายไปนานขนาดนี้” เขานั่งรอต่ออีกเกือบสิบนาทีได้มั้งเมียยังไม่โผล่หัวมาเลย พอกำลังจะลุกเพื่อนก็ชี้นิ้วบอก
“โน้นไง” ไททันชี้ให้เพื่อนเห็นว่าเมียมันกำลังเดินมาแถมอารมณ์เหมือนจะดีมาก สงสัยที่นั่งกินข้าวกับพวกเขาไม่ลงคงเพราะปวดหนักมั้ง พอเสร็จธุระเลยอารมณ์ดีขึ้น
“สงสัยไปทิ้งระเบิดมั้ง แต่รุ่นนี้น่าจะก้อนเล็กๆวะ” ปืนลองเล่นมุกเก่าๆกากๆที่ชอบเล่นแล้วเพื่อนคนอื่นหัวเราะหมดยกเว้นไอ้เวรไมโล เขาสงสัยนะว่ามันเป็นเหี้ยอะไรตั้งแต่มาแล้ว
“มึงว่ามันมีเรื่องอะไรวะ?” ปืนกระซิบถามไททันเบาๆ
“พอดีกูไม่ใช่คนช่างเสือกวะ” ไททันตอบ
“เอ้าไอ้สัตว์! กูไม่ได้เสือก กูแค่อยากรู้เฉยๆเว้ย” แค่นี้ด่าว่าเขาเสือกเลยรึไงวะไอ้เพื่อนเวร แต่แล้วไงในเมื่อกูชินแล้ว คืออยากรู้เรื่องเพื่อนมากๆแล้วพวกมึงมันฉลาดด้วยไง แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้วต่างกับกูที่มองจนตาแทบหลุดยังไม่รู้เหี้ยอะไรเลย
“ไอ้ยักษ์”
“ว่าไง?”
“เปิดก่อนถามทีหลังจะผิดไหมวะ?” เขาได้ยินเมียพูกชื่อไอ้กันมาอย่างชัดเจน แล้วเหมือนว่ามันจะไม่หยุดด้วย
“เดี๋ยวกูช่วยเองเอาแม่งให้หมดหล่อเลย มันเป็นใครมึงพูดมา?” นั่นไงละเรื่องเดิมอีกแล้ว พวกเขาทุกคนก็รู้ว่าเมียเพื่อนค่อนข้างมีนิสัยเฟรนลี่มากชนิดที่สามารถคุยกับทุกคนได้แบบไม่คิดอะไรแต่เหมือนจะลืมไปว่ามีผัวแล้ว ก่อนจะมีใครปืนต้นงิ้วก็ต้องแจกส้นตีนให้กินรองท้องก่อน คบมาสี่ปีไอ้ไมโลจับได้ว่าเดียร์คุยกับคนอื่นห้ารอบได้มั้ง แล้วถ้ามีอีกรอบคือครั้งที่หกนะ
กูละนับถือความรักโคตรๆของมันฉิบหาย!
“ไอ้กันเด็กเหี้ยนี่มันท้าทายกูตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อคืนกูพึ่งเล่นมันจนหัวแตกที่บาร์” เขาบอกไปเท่านั้นแหละเพื่อนพากันมองแล้วยิ้มมุมปากเหมือนนับถือในความสามารถ
กูทำเหี้ยพวกมึงก็สนับสนุนพอทำดีเสือกบอกว่าผีเข้า
คนดีๆก็ไม่คบดันคนแต่คนเหี้ยๆ
“สรุปเหมือนเดิมอีกแล้วเหรอวะ?” ปืนถามออกไปเพราะไม่รู้จริงๆว่ามันมีปัญหาเรื่องมือที่สามมาตั้งแต่ตอนไหน
“เออ! แล้วมึงดูเดียร์ดิเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมเหลือเกิน” ทั้งคนดีคนเหี้ยเมียคบได้หมดหรือแม้แต่ศัตรูผัวอย่างไอ้เวย์เดียร์ก็คุยกับมันได้ตามปรกติ เธอทำเหมือนไม่รู้ว่ามันทำเหี้ยอะไรลงไปบ้างแล้วมันคิดจะทำอะไรกับเธอบ้าง
“ไมโลมึงไหวนะ?” เมย์ถามอย่างงงใจเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มแต่นิสัยค่อนข้างแมนพอสมควร แล้วที่สำคัญคือรู้ดีหมดเลย ตอนที่น้องเดียร์ตามง้อไมโลได้ก็เพราะเธอนี่แหละคอยช่วย พอคืนดีกันก็หมดหน้าที่เลย
“มึงเป็นผู้หญิงช่วยตอบกูหน่อยดิว่าทำไม?”
“เพราะมึงเป็นของตายมั้ง!” เมย์ตอบแล้วในเรื่องจริงที่รู้สึก ก่อนจะดื่มน้ำแก้คอแห้งและไม่อยากออกความเห็นมากเดี๋ยวกลายเป็นหมาอีก ช่วงนี้ค่าอาหารเม็ดมันแพง
“พี่ไมรอนานไหม? เมื่อกี้เพื่อนโทรมาเลยคุยแป๊ปหนึ่ง”
“ขอน้ำหน่อยคอแห้งมากเลย”
“อืม”
ทุกคนเงียบหมดจนน่าสงสัยว่ากำลังคุยอะไรที่เป็นความลับกันอยู่รึเปล่า พี่ไมโลหยิบน้ำส่งให้ดื่มแล้วยิ้มมุมปากยิ่งทำให้รู้สึกแปลกๆ แต่ปรกติเขาก็เป็นคนแปลกอยู่แล้ว
“ไปห้องน้ำนานมาก”
“ก็คนเยอะน่ะ” เธอไม่ได้ตั้งใจจะไปนานแต่พอดีว่าคุยแล้วสนุกเลยลืมดูเวลา พอเห็นข้อความเขาส่งมาถึงได้รีบมาหาทันที เธอไม่ได้ตั้งใจและเพื่อความสบายใจผัวจะต้องไม่รู้เรื่องนี้
“กินข้าวเถอะพี่ต้องไปธุระต่อ” อย่าลืมว่าพ่อจะมาดังนั้นเรื่องที่พักเขาต้องไปดูแลด้วยตัวเองแล้วเตรียมของใช้บางอย่างให้พร้อม เขาไม่รู้ว่าพ่อจะพาน้องสาวมาด้วยไหมเพราะอีกไม่กี่วันจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
“ไหนว่าว่างทั้งวันไง?” ตอนแรกบอกเธอว่าว่างนี่
“พี่จะไปดูบ้านน่ะ เดี๋ยวไอ้ยักษ์มันจะไปฝรั่งเศษเป็นเดือน แล้วพ่อพี่จะมาน้องสาวอาจจะตามมาด้วยมั้ง”
“อ่อ…งั้นฉันไปเที่ยวกับเพื่อนนะ”
“แค่เมื่อวานก็มากพอแล้วมั้งเดียร์” มันไม่ใช่แค่เมื่อวานแต่ยังรวมถึงวันนี้ด้วย นี่ยังไม่รวมกับเวลาที่เขาพลาดพลั้งจนเผลอลืมไปด้วยนะ เขาอยากจะทดแทนความเหงาให้ด้วยเวลาที่มีอยู่อย่างน้อยนิดแต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้ต้องการเขาเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอกำลังจะเรียนจบอย่างเป็นทางการแล้วสนุกกับการวาดฝันอนาคตเรื่องการทำงานหาเงินด้วยตัวเอง
เขามันคือของตายนี่จะทำอะไรก็ได้
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นที่ตรงนี้ก็ยังเป็นของเธอเสมอ
“แล้วให้ฉันไปทำอะไรอะ?” เธอไม่รู้ว่าเขาจะเตรียมอะไรบ้างเพราะถึงแม้จะคบกันมาเกือบสี่ปี แต่ถ้าเป็นเรื่องครอบครัวผัวเธอแทบไม่ยุ่งเกี่ยวเลยนะ
พี่ไมโลน่ะรักครอบครัวมากแล้วยังแคร์ทุกคนโดยเฉพาะน้องสาวมั้ง คือว่าเธอไม่ได้อิจฉานะแต่เห็นเขาโทรหาทุกวันเลยต่อให้จะยุ่งขนาดไหนก็ตาม น้ำเสียงที่พูดคุยก็อ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อแถมยังคุยกันนานนับชั่วโมงทั้งที่ไม่เคยมีเวลาให้เธอเลยสักนิด เดี๋ยวนี้เธอเหมือนกำลังเอาตัวเองไปยัดเยียดในชีวิตของเขาและแย่งเวลาครอบครัวเขามาแบบเห็นแก่ตัว
เธอรู้สึกว่าที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเธอแล้ว
พี่ไมโลหมดรักแต่ไม่ยอมพูดออกมาตรงๆ
“เดี๋ยวก็รู้เองแหละ” เขาไม่ได้ให้เธอไปแบกห่ามอะไรสักหน่อย อย่างมากแค่ให้ช่วยหยิบนู้นจับนี่และช่วยทำความสะอาดบ้านเพิ่มเท่านั้นเอง เนื่องจากพ่อเป็นคนสะอาดและมีระเบียบมากแล้วไอ้ยักษ์มันก็ไม่ได้มีเวลาว่างพอจะดูแลด้วยตัวเองเพราะงานยุ่งจนต้องจ้างแม่บ้านมาอาทิตย์ละสามครั้ง
“โอเค กินข้าวเถอะหิวมากเลย” มันน่าแปลกนะที่ครอบครัวทำธุรกิจโรงแรมแต่ไม่ค่อยนอน แต่เลือกที่จะซื้อบ้านธรรมดาที่มีแค่สามห้องนอนสองห้องน้ำเนื้อที่ไม่กี่ตารางวาเพื่อพัก ครอบครัวผัวรวยมากแต่ทำตัวติดดินเป็นคนธรรมดา
หลังจากกินอาหารเที่ยงเสร็จเขาพาเธอมาที่บ้านพร้อมกับข้าวของต่างๆและอาหารอีกพอสมควร เขาบอกว่าอาจต้องมาอยู่บ้านสักพักถ้าน้องสาวมาด้วย แต่ถ้าพี่ยักษ์กลับมาก็คงกลับไปนอนที่โรงแรมเหมือนเดิม แต่เอาดีๆเลยนะเธอชอบโรงแรมมากกว่าที่บ้านเพราะเราไม่ต้องทำอะไรเองไง
เธอไม่ได้ติดหรูอยู่สบายแต่มันจะดีกว่าไหมที่มีคนมาทำอะไรให้แทบทุกอย่าง พอหิวก็โทรสั่งอาหาร เสื้อผ้าข้าวของก็มีคนมาจัดการให้ ห้องพักก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาดทุกวัน ที่ผ่านมาพี่ไมโลทำให้เธอเข้าใจคำว่าคุณหนูเป็นอย่างดีว่าสบายมากขนาดไหน แถมยังชอบซื้อของราคาโหดๆให้อีกด้วย
กระเป๋าสะพายนี่ก็ห้าแสนกว่านะผัวซื้อให้ตอนปีใหม่
- Writer
