รักแรก แลกรัก (ประทีป พลอยใส)

บทที่ 10

“ขอบคุณครับเฮีย บางครั้งทีปก็คิดนะครับ ถ้าเขาไม่ชอบอะไรก็น่าจะบอกทีปตรง ๆ ทีปจะได้แก้ไข” ประทีปพูดพร้อมทั้งก้มหน้าบีบมือตัวเองที่วางอยู่บนตัก น้ำตาลูกผู้ชายหยดลงพื้น

“แต่สิ่งที่เขาต้องการ เขาหาไม่ได้จากมึงไง ถึงมึงจะแก้ไขยังไง มันก็ไม่ใช่มึง คนเราเมื่อมันหมดใจแล้ว ก็คงต้องแยกย้าย จะให้ทนอยู่ด้วยกันทั้ง ๆ ที่ไม่รักก็คงไม่ได้ เขาแค่ไม่รักเรา ทีป เขาแค่ไม่รักเราแล้ว” ภาคพูดออกมา อยากให้ลูกน้องคนสนิทเข้าใจว่าทุกอย่างมันจบลงแล้ว ไร้เสียงสะอื้นของประทีป แต่น้ำตาของเขายังหยดลงพื้นเบื้องล่าง

“ความรักมันไม่อยู่ไปนิรันดร์อย่างที่เขาว่าไว้หรอกทีป มีรักได้ก็มีเลิกรักได้ สักวันมึงจะเลิกรักเขา และรักคนใหม่ได้ เชื่อกู”

“เฮีย แต่ทีปยังรักเขา เฮียรู้ไหม ตลอดสองเดือนมานี่ ทีปแอบไปมองเขาที่บ้านของเราไม่รู้กี่ครั้งต่อครั้ง แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้นแล้วเฮีย เขาขายบ้านของเราไปแล้ว เฮียรู้ไหมว่าบ้านหลังนั้นคือบ้านหลังแรกของทีป เขาเป็นคนเดียวของครอบครัวทีป ไม่เหลือเขา ทีปก็ไม่เหลือใครแล้ว ทำไมเขาใจดำกับทีปจัง” คำพูดที่ประทีปอัดอั้นไว้ในอกมานานถูกระบายออกมา

“ชีวิตทีป ทีปก็ให้เขาได้ ทำไมเขาใจร้ายกับทีปจังครับ คนเราเกลียดกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ ต้องทำร้ายกันขนาดนั้นเลยเหรอครับ สิบปีนะเฮีย สิบปี”

“กูรู้ว่าสิบปี แต่มึงก็ทำดีที่สุดแล้วทีป ความรักไม่ใช่รางวัลของการทำดี มึงทำดีกับเขาได้ แต่เขามีสิทธิ์ไม่รักมึงก็ได้ ไม่จำเป็นต้องตอบแทนความดีด้วยความรัก” ภาคตบบ่าของประทีปเพื่อให้เขามีสติและหยุดร้องไห้ได้แล้ว เพราะตอนนี้คนมองมาที่ภาคกับประทีปมากขึ้นเรื่อย ๆ

“มันเจ็บเฮีย คิดแล้วก็เจ็บตรงนี้ทุกครั้ง ยิ่งวันนี้ยิ่งเจ็บ” ประทีปใช้มือกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ใช่ มันเจ็บ เจ็บตรงหัวใจ ถึงจะพยายามลบทุกอย่างที่เป็นของพิมมาดาออกจากชีวิต แต่ภาพตลอดสิบปีของเขาและเธอมันยังประทับจดจำอยู่ในความรู้สึกของประทีป

เจอกันครั้งแรก

เดตแรก

จูบแรก

เซ็กซ์ครั้งแรก ทุกอย่างระหว่างเขากับเธอ มันคือครั้งแรกของเธอและเขา เธอคือผู้หญิงคนแรกและคนเดียวในชีวิตเขา แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่ผู้ชายคนสุดท้ายสำหรับเธอ

ความรู้สึกยิ่งจมดิ่งหนักเมื่อเขาเห็นภาพวันนี้ ภาพที่เธอกำลังท้อง เธอกำลังท้องลูกของเธอ แต่ไม่ใช่ลูกของเขา เธอออกเดินทางไปไกลแสนไกลแล้ว แต่เขายังอยู่ที่เดิม ยังไปไหนไม่ได้ ยังคงจมอยู่กับอดีต ว่ายวนอยู่ในนั้น

เหมือนจะขึ้นจากขอบสระได้แล้ว แต่ภาพเธอวันนี้กลับทำให้เขาเหมือนจมดิ่งลงลึกกว่าเดิม มันลึกจนเขาแทบจะขาดใจตาย เพราะไม่มีแม้แต่อากาศจะหายใจได้

ความรู้สึกจมดิ่งของประทีปในวันนี้ทำให้ภาคได้รู้ว่า ตลอดเวลาสองเดือนที่เขาคิดว่าแผลของประทีปหายดีแล้วนั้น มันผิดถนัด ด้วยแผลมันกลัดหนองและกัดกินเนื้อเข้าไปจนลึก

“ทีป กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงดี ถ้ากูซื้อความรักให้มึงได้ กูก็จะเดินไปซื้อมาให้มึงตอนนี้เลย เท่าไหร่กูก็จะซื้อ เพื่อให้เขากลับมารักมึง แต่มันทำไม่ได้ ถึงกูจะมีเงินแค่ไหนก็ซื้อให้เขากลับมารักมึงไม่ได้ มึงเข้าใจกูไหม”

“ทีปเข้าใจครับเฮีย ทีปเข้าใจ ทีปรู้ทุกอย่างครับเฮีย แต่มันเจ็บ”

“กูรู้ว่ามึงเจ็บ กูเห็นมึงเจ็บ กูก็เจ็บไม่ต่างกัน มึงจะให้กูทำยังไงให้มึงหายเจ็บ มึงแม่งอ่อนสัส!” ภาคไม่รู้จะทำอย่างไรกับความรู้สึกจมดิ่งของประทีป เขาอยากจะช่วยลูกน้องที่เป็นเหมือนน้องชาย แต่เรื่องหัวใจมันบังคับใครไม่ได้จริง ๆ

“ไปเถอะเฮีย ถึงคิวเราแล้วครับ” ประทีปเดินไปรับยำร้านดังที่คนท้องกำลังรอกินอยู่

“มึงก็เหมือนน้องกู เขาไม่เห็นค่ามึงไม่เป็นไร แต่พวกกูเห็น มึงเข้าใจไหมวะทีป”

ประทีปพยักหน้าเข้าใจ ประทีปรู้ว่าภาครักเขาเหมือนน้องมาตลอด ไม่เคยมีสักครั้งที่เจ้านายของเขาจะทำให้เขารู้สึกด้อยค่าในตัวเอง

แล้วเขาจะให้คนที่ไม่เห็นค่าเขามาด้อยค่าตัวเขาทำไม

‘ถ้าทีปจะมีความรักอีกครั้ง ทีปก็จะทำเต็มที่ให้ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่าโชคดีแค่ไหนที่ได้ทีปไปเป็นพ่อของลูก’

สักวันเขาจะมีความรักครั้งใหม่ กับคนที่รักเขาและเขาก็รักเธอ รักอย่างหมดหัวใจ เขาจะรักให้มากกว่าเดิม รักเธอคนนั้นให้มากกว่าในอดีตที่ผ่านมา แต่เมื่อไรเท่านั้นแหละ เมื่อไรที่เขาจะได้พบเจอเธอคนนั้น