เมื่อแรกปลูกชะตารัก

บทนำ หัวขโมยแปลงผักหลวง 2

“ข้าต้องการหัวไชเท้าเพียงหัวเดียวเท่านั้น คุณชายโปรดเมตตาข้าด้วยนะเจ้าคะ!” หลี่ซินเหมยมิใช่คนโง่ มองปราดเดียวก็ทราบแล้วว่าบิดาตามใจบุตรชายที่มีนามว่าโจวเล่อเทียนอย่างมาก

“เมื่อครู่ได้ยินว่าเจ้าพอจะมีฝีมือในการปลูกผัก ช่วงนี้คนงานเราก็มิค่อยพอ หากเจ้าพิสูจน์ได้ว่าตัวเองมีประโยชน์และไม่ทำเรื่องที่ไม่เหมาะสมอีก ข้าจะให้ค่าจ้างเจ้าตามสมควร แต่หากสร้างปัญหาหรือไม่เก่งกาจดั่งคำอ้าง ก็เห็นสมควรว่าจะต้องส่งตัวให้กับทางการต่อไป ท่านพ่อเห็นด้วยหรือไม่ขอรับ” ประโยคสุดท้ายเขาหันไปกล่าวกับบิดาที่พยักหน้ารับคำอย่างเสียมิได้

“ตามใจเจ้า ระหว่างที่พ่อไม่อยู่ อย่าลืมดูแลรักษาตัวให้ดี หากมีปัญหาก็บอกให้อาเหยียนช่วยจัดการให้ เข้าใจหรือไม่”

เขากล่าวสรุปอย่างเร่งรีบ เพราะเลยเวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง) แล้ว

“ขอรับท่านพ่อ” ผู้เป็นบิดาพอได้รับคำของลูกชายแล้ว จึงรีบตรงไปยังขบวนที่พร้อมจะออกเดินทาง

โจวเล่อเทียน ยิ้มกว้างผ่านหมวกใบโตที่มีผ้าคลุมปิดบังใบหน้าอยู่ เขาออกคำสั่งให้หัวขโมยแปลงผักตามเข้าไปยังบริเวณบ้าน ก่อนจะถอดหมวกใบนั้นทันทีที่อยู่ใต้ร่มเงาและปราศจากแสงแดดกวนใจ ดวงหน้าขาวสะอาดสะกดคนมองได้อย่างมิลำบาก รอยยิ้มแต้มมุมปากนั่นก็มากเสน่ห์ ทำเอาหลี่ซินเหมยหายใจมิค่อยสะดวกนัก

ผิวพรรณของคุณชายโจวงามยิ่งกว่าสตรีเสียอีก

“เหตุใดจึงต้องขโมยหัวไชเท้า เหตุใดไม่ขโมยผักหายากประเภทอื่น” คุณชายเจ้าสำอางมีท่าทีผ่อนคลายมากขึ้น หลังจากบิดาเดินทางออกจากบ้านไปแล้ว

“ผู้อาวุโสที่บ้านมิค่อยสบายและอยากจะกินหัวไชเท้าเจ้าค่ะ” หลี่ซินเหมยมิได้อธิบายว่าอาการของผู้อาวุโสหนักกว่านั้นมาก นางมิชอบให้ใครมาทำดีด้วย เพราะความสงสารเป็นเหตุ

“ทำสัญญาหนึ่งปี หากเจ้าคิดหนีหน้า ข้าจะส่งข้อมูลให้กับทางการ”

“หัวไชเท้าหัวเดียว เหตุใดจึงต้องทำเรื่องให้ใหญ่โตราวกับภูเขา” หลี่ซินเหมยบ่นพึมพำ

“แปลงผักของสกุลโจว คัดส่งเข้าวังหลวงก่อนจะส่งขายตามตลาด คงมิต้องอธิบายกระมังว่า โทษของการขโมยของหลวงนั้นหนักหนาสาหัสมากเพียงใด”

“ที่นี่คือแปลงผักหลวงหรือเจ้าคะ!” หลี่ซินเหมยอ้าปากค้าง พร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ จนกระทั่งคุณชายเจ้าของบ้านทนมองมิได้ จึงต้องใช้พัดดันคางของนาง ให้ปากกลับมาปิดสนิทดังเดิม

“ทำสัญญาหนึ่งปี หากเจ้าทำงานในสวนให้เสมอกับคนงานของข้ามิได้ ก็ต้องทำงานอย่างอื่นทดแทน”

“ทำอะไรหรือเจ้าคะ”

“เจ้าชื่อว่าอะไรนะ” คุณชายรูปงามยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หมายเพ่งมองผ่านคราบดินโคลนที่นางนำมาป้ายหน้าเพื่อพรางตัวก่อนนี้

“ซินเหมยเจ้าค่ะ หลี่ซินเหมย” นางตอบเสียงตะกุกตะกัก

“หากเจ้าทำสวนได้ไม่ดีพอ เจ้าจะต้องคอยดูแลข้า งานเริ่มหลังตะวันขึ้นครึ่งชั่วยาม และเลิกงานก่อนตะวันตกดินหนึ่งชั่วยาม ยามกลางวันให้มาดูแลข้าที่บ้าน หากว่าทำมิได้ ข้าจะได้ให้อาเหยียนแจ้งทางการให้มารับตัวเจ้าไปเสีย” รอยยิ้มของคุณชายแสดงออกชัดว่าพึงพอใจที่ได้แกล้งหัวขโมย

“ทำได้เจ้าค่ะ ซินเหมยทำได้!”

“เช่นนั้นก็เจอกันในวันพรุ่งนี้เช้า แล้วก็อย่าลืมเอาหัวไชเท้าของเจ้าไปด้วย”

“เจ้าค่ะ!” หลี่ซินเหมยก้าวขาออกจากแปลงผักสกุลโจวด้วยท่าทีมึนงงราวกับศีรษะเพิ่งจะถูกทุบ โดยมิลืมอุ้มเอาของที่นางตั้งใจขโมยกลับออกไปด้วย

นอกจากความเจ้าสำอางจนมิยอมถูกแดดต้องผิวของคุณชายแล้ว เขานับว่าเป็นบุรุษมากน้ำใจคนหนึ่ง หากทำสวนมิได้ ก็ยังอนุญาตให้รับใช้กันเป็นการตอบแทน แม้นางจะเป็นฝ่ายเสนอตัวทำงานไถ่โทษ แต่เขาก็ยังยอมมอบค่าจ้างให้ตามสมควร

ทว่ายังมีสิ่งหนึ่งที่กวนใจหลี่ซินเหมยอยู่มาก นั่นคือดวงตาของคุณชายเจ้าของแปลงผัก ทอประกายคล้ายมีแผนอันตรายซ่อนอยู่ในใจ แต่จะเป็นเรื่องอะไร นางกลับนึกไม่ออก

เพราะหัวไชเท้าเพียงหัวเดียวแท้ ๆ!