โจวเล่อเทียนก็ยังคงนั่งซึมนิ่ง มิยอมพูดจา ถึงแม้ว่าสองนายบ่าวสกุลหวังจะถอยทัพกลับไปได้สักพักแล้วก็ตาม หวังฮุ่ยเหอก้าวร้าวต่อกันนั้นมิใช่เรื่องใหม่ สาวใช้เสี่ยวถิงปากร้ายนั่นก็ยังคงเป็นเรื่องเดิม ทว่าส่วนที่เพิ่มเติมมาและทำให้เขายอมรับมิได้ นั่นคือเรื่องของหลี่ซินเหมย
นางเกรี้ยวกราดมากขึ้นทุกวัน ราวกับว่ามีเรื่องราวอึดอัดใจอันใดซ่อนอยู่ และตัวเขาเองก็ขลาดเขลาเกินกว่าจะถาม กลัวแต่เพียงว่านางจะไม่พอใจ กลัวแต่เพียงว่านางจะไม่รับไมตรีตอบ
ที่ผ่านมาเขาล้วนเป็นฝ่ายบอกรัก ทว่านอกจากคำว่าเอ็นดู ชื่นชอบ และพอใจแล้ว หลี่ซินเหมยมิได้เอ่ยคำอื่นให้เขาได้ชื่นใจอีก
หลี่ซินเหมยมิเคยเอ่ยคำว่ารัก...
“คุณชาย...”
“ซินเหมยออกไปก่อนได้หรือไม่ ข้าอยากจะอยู่คนเดียว”
“โกรธที่ข้าไม่สำรวมหรือเจ้าคะ”
หลี่ซินเหมยทราบดีว่าคุณชายมิชอบเสียงดัง ทว่าเมื่อครู่กลับลืมตัวอาละวาดอย่างหนักเลยทีเดียว
“หากมิลำบากจนเกินไปนั
