หลังจากกลับมาถึงบ้านหลังน้อย โฉมงามก็ตรงเข้าไปพักผ่อนในห้องตามลำพัง นางหย่อนตัวลงนอนบนเตียงเก่าทรุดโทรมที่ดูคล้ายจะพังในอีกสองสามวันข้างหน้า โดยมิได้เข้าไปทักทายท่านย่าอย่างที่เคยทำเป็นประจำ
หลี่ซินเหมยนอนนิ่งยาวนาน ปล่อยให้ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นปรากฏซ้ำ ๆ ในสมอง วนเวียนอยู่หลายต่อรอบ พร้อมกับพิจารณาว่าเหตุใดนางจึงไม่ร้องห้าม
เหตุใดนางจึงปล่อยให้คุณชายทำเช่นนั้น
เหตุใดนางจึงจูบกลับ...ร้อนแรงเช่นนั้น
ทว่าคิดอย่างไรก็คิดไม่ออก นางชอบเขาหรือไม่ก็ยังให้คำตอบตนเองได้ยาก นางรังเกียจจูบจาบจ้วงหรือไม่ นั่นก็ยังให้คำตอบตนเองไม่ได้เช่นกัน หลี่ซินเหมยสับสนเกินกว่าจะไขปริศนาเรื่องของความรู้สึกได้ และนางคงต้องเลือกทำในสิ่งที่ถนัดมากที่สุด นั่นก็คือการทำราวกับว่ามิได้มีเรื่องอันใดเกิดขึ้น
หลี่ซินเหมยแสร้งทำราวกับว่าวันนี้ก็เหมือนทุก ๆ วันที่ผ่านมา แต่ทว่าสาวใช้ของนาง กลับมิได้คิดเห็นไปในทางเดียวกั
