เมื่อแรกปลูกชะตารัก

บทที่ 4 เรื่องไม่สมควร 4

“เรื่องที่คุณชายไม่ชอบนาง เจ้าอาจจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง แต่สำหรับเรื่องที่คุณชายชอบเจ้า เจ้าเกี่ยวด้วยเต็ม ๆ” อาเหยียนมิใช่บุรุษด้อยประสบการณ์ คุณชายคิดอย่างไรกับหลี่ซินเหมย มีหรือที่เขาจะมองไม่ออก

“หากไม่เชื่อก็ลองถามคุณชายดูว่าเขารู้สึกกับเจ้าอย่างไร คุณชายแม้ชอบแกล้ง แต่ก็ไม่ใช่คนมีเล่ห์เหลี่ยม หากคิดโกหกจะต้องถูกจับได้อย่างแน่นอน แต่ที่เจ้าต้องระวังให้มากคือนายท่านโจวหงเหลียง นายท่านมิใช่คนใจดี ถึงแม้จะตามใจคุณชายเกือบจะทุกเรื่อง แต่บทจะตัดสินใจอะไรเด็ดขาดขึ้นมา ต่อให้คุณชายโจวสิบคนก็ห้ามมิอยู่”

อาเหยียนแจ้งว่าเขาได้สนทนากับคุณชายโจวและตกลงกันว่าหลังจากที่นายท่านกลับมาบ้านแล้ว ติงเกาจะจัดการให้น้องสาวซินเหมย คอยดูแลเรื่องเมล็ดพันธุ์พืชหรือทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ตามความเหมาะสม รอจนกระทั่งนายท่านออกเดินทางอีกครั้ง แล้วค่อยกลับไปช่วยงานคุณชายดังเดิม

“เหตุใดจึงต้องทำเรื่องให้วุ่นวายด้วย”

“หากอยากจะอยู่ต่ออย่างสบายก็จงเชื่อฟังพี่ชายของเจ้า”

“ไม่เถียงพี่เหยียนแล้ว!” หลี่ซินเหมยทำแก้มป่องอย่างน่ารัก ทำเอาอาเหยียนอดขยี้หัวของนางเล่นไม่ได้

ภาพการหยอกเย้าของหัวหน้าคนสวนและโฉมงาม ทำเอาเหล่าคนสวนนึกเสียดายที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ไม่สามารถพัฒนาไปได้มากกว่าคำว่าพี่น้อง อาเหยียนประกาศชัดเจนว่าหลี่ซินเหมยคือน้องสาว หากผู้ใดคิดจะผูกสมัครรักใคร่กับนาง คนผู้นั้นก็จะต้องผ่านด่านพี่ชายจอมโหดอย่างเขาเสียก่อน

ทว่าโจวเล่อเทียนไม่ได้ยินประกาศดังกล่าวด้วย เขาจึงทำได้เพียงยิ้มเศร้า ยามเห็นทั้งคู่สนทนากันอย่างสนิทสนม

คุณชายเจ้าสำอางทราบดีว่าตนมิใช่หนึ่งในตัวเลือกของหลี่ซินเหมย แต่ทว่าหัวใจของเขาก็ยังเจ็บ ยามเห็นนางใกล้ชิดกับบุรุษอื่น ยิ่งอาเหยียนขอสนทนาเป็นการส่วนตัว เรื่องมิควรให้นางทำงานในบ้านยามท่านพ่อกลับมา เพื่อเลี่ยงปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้น เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองคือคุณชายที่ไม่ได้เรื่อง

ลืมคิดไปได้อย่างไรว่าท่านพ่อจะไม่พอใจ...

นอกจากจะมิให้ความร่วมมือเรื่องหวังฮุ่ยเหอแล้ว เขายังเห็นดีเห็นงามกับการกำจัดสาวใช้ของนางอีก หากคุณหนูใจร้ายกล่าวต่อท่านพ่อว่าเขากับหลี่ซินเหมยมีความพึงพอใจต่อกัน ท่านพ่อจะต้องรีบกำจัดนางไปให้พ้นทางแน่

สำหรับท่านพ่อ หวังฮุ่ยเหอเหมาะสมกับเขาที่สุดแล้ว

เดิมทีโจวเล่อเทียนตั้งใจว่าจะแจ้งเรื่องการปรับเปลี่ยนงานชั่วคราวด้วยตนเอง แต่ดูเหมือนว่าหลี่ซินเหมยจะทราบเรื่องแล้ว นางพยักหน้ารับคำกับอาเหยียน ก่อนจะวิ่งตรงไปยังคุณชายที่ตั้งใจว่าจะกลับเข้าบ้าน เพราะภาพของสหายในวัยเยาว์ หยอกเย้ากับสตรีที่เขาแอบหมายปอง ทำให้หัวใจเจ็บเกินกว่าจะทนมองต่อไหว

“คุณชายจะหนีไปไหนหรือเจ้าคะ” หลี่ซินเหมยไม่สนเรื่องมารยาท รีบวิ่งเข้าสกัดคุณชายเจ้าสำอาง

“พูดจาเหลวไหล นี่บ้านของข้า จะใช้คำว่าหนีได้อย่างไรกัน”

“อย่าโกหกเลยนะเจ้าคะ” ซินเหมยทราบดีว่าคุณชายชอบหนีเข้าห้องนอน ยามรู้สึกมิค่อยสบายใจ

“ไม่ได้โกหกสักหน่อย”

โจวเล่อเทียนมองต่ำ มิยอมสบตากับนางอีก

“พี่เหยียนบอกว่าคุณชายแอบชอบข้า จริงหรือไม่เจ้าคะ”

คำถามตรงไปตรงมาของหลี่ซินเหมย ทำเอาคนฟังถึงกับต้องหยุดก้าวขาอย่างกะทันหัน และนั่นทำให้นางเดินชนแผ่นหลังของเขาจนแทบจะร่วงลงกับพื้น

โชคดีที่โจวเล่อเทียนมือไวและคว้าตัวนางเอาไว้ได้ทัน

“เหตุใดเจ้าจึงถามอะไรไร้สาระ” คุณชายเจ้าสำอางปล่อยนางในอ้อมแขนให้เป็นอิสระ ดวงหน้าแดงดั่งผลไม้สุกให้คำตอบกับหลี่ซินเหมย โดยที่มิต้องเอื้อนเอ่ยอันใดเลยสักคำ

“คุณชายชอบข้าอย่างที่พี่เหยียนบอกจริง ๆ ด้วย”

นางสรุปเอาอย่างง่าย

“เหตุใดเจ้าจึงชอบแกล้งข้านัก!” โจวเล่อเทียนยังมิยอมสบตา ทว่าใบหูของเขา กลับเริ่มเปลี่ยนสีตามดวงหน้าเสียแล้ว

“คุณชายชอบข้านับว่าเป็นเรื่องไม่สมควร ข้ามิใช่คุณหนูสกุลดัง ไม่เหมาะสมกับ...” หลี่ซินเหมยหาเหตุผลให้เขาเลิกชอบกันได้มากมาย ทว่าคุณชายกลับไม่เปิดโอกาสให้ได้พูดอันใดต่อ

“ข้าชอบเจ้าแล้วไม่สมควรอย่างไร”

“ไม่สมควรหลายเรื่อง...”

“ไม่เหมาะสมข้าก็จะชอบ ข้าทราบดีว่าตนมิใช่คนแข็งแรง หากไม่ระวังตัวให้มากก็คงจะลาโลกไปเสียตั้งนานแล้ว เรื่องที่จะให้ดูแลหรือมอบความสุขต่อเจ้าคงเป็นไปมิได้ ซินเหมย หากการแอบชอบเจ้า โดยไม่หวังอะไรตอบแทน เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว” โจวเล่อเทียนรู้สึกคล้ายได้ย้ายภูเขาออกจากอก พอกล่าวความในใจออกไปแล้วก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก

“คุณชายไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนจริง ๆ หรือเจ้าคะ”

“ขอเพียงได้ชื่นชมความเก่งของเจ้าอยู่ห่าง ๆ ก็พอใจแล้ว”

หลี่ซินเหมยทราบดีว่าคุณชายมิใช่คนโกหกเก่ง เพียงแต่นึกไม่ถึง ว่าเขาจะเฉลยความในใจเสียจนหมดเปลือก

หากคุณชายดื้อดึงอยากจะได้ความรักตอบแทน นางก็คงจะเอ่ยวาจาตัดรอนให้เด็ดขาดได้อยู่หรอก แต่พอเขากล่าวว่าไม่ต้องการอะไร นอกจากการมองอยู่ห่าง ๆ นางกลับไม่รู้จะทำเช่นใด

“คุณชายไม่เคยออกนอกบ้าน ท่านจึงรู้จักแค่ข้ากับคุณหนูหวัง ความจริงแล้วข้าก็นิสัยเสียไม่ต่างจากนาง คุณชายก็เห็นว่าข้าชอบดุ และกระทำการเอาแต่ใจอยู่เสมอ หากคุณชายได้มีโอกาสทำความรู้จักกับคุณหนูสกุลอื่นบ้าง คุณชายก็จะทราบว่า ข้าไม่สมควรที่จะได้ความเมตตาจากท่านเลยแม้แต่น้อย” หลี่ซินเหมยกล่าวต่อไปอีกว่าคุณหนูสกุลเหองามดั่งนางฟ้า และหากคุณชายชอบคนเก่ง คุณหนูสกุลซ่งก็เฉลียวฉลาดมิต่างจากบัณฑิต

“ข้ามิได้สนใจเจ้าเพราะความงามแค่เพียงอย่างเดียว”

“ข้ารู้ว่าข้ามิใช่คนงาม คุณชายไม่ต้องพูดตรงมากนักก็ได้”

“ซินเหมย เรื่องความงามของเจ้าไม่เป็นรองสตรีใดในเมืองเฉินหยางแน่ แต่ข้ากลับมิได้ชอบเจ้าเพราะรูปลักษณ์ภายนอก มิเช่นนั้นข้าคงยอมแต่งกับหวังฮุ่ยเหอไปเสียนานแล้ว ซินเหมย ข้าชอบเจ้าเพราะเจ้ามีสิ่งสำคัญข้าไม่มี นั่นคือความกล้าหาญและไม่เกรงกลัวสิ่งใด และในเมื่อข้าใช้ชีวิตเช่นเดียวกับเจ้าไม่ได้ ข้าก็ขอเลือกที่จะแอบชอบเจ้า ขอมองเจ้าใช้ชีวิตในแบบที่ข้าเฝ้าฝันว่าจะทำได้ ข้าขอเพียงเท่านั้นจะไม่ได้เลยหรือ” คุณชายเจ้าสำอางกล่าวถามทั้ง ๆ ที่ดวงตายังจ้องมองอยู่ที่พื้น

“เช่นนั้นคุณชายก็ไม่ต้องชอบข้าแล้ว เพราะหลังจากนี้ท่านจะได้ใช้ชีวิตดั่งที่เคยวาดฝันเอาไว้อย่างแน่นอน!” ดวงตากลมโตทอประกายวาววับ คล้ายมีแผนใหญ่ที่มั่นใจแล้วว่าจะต้องสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

“เจ้าจะทำอย่างไรหรือซินเหมย” โจวเล่อเทียนเงยหน้ามองพลางเกาหัวคิ้ว รู้สึกมิค่อยชอบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของนางนัก

“คุณชายเจ้าคะ พ้นจากฤดูร้อนนี้แล้ว ซินเหมยจะพาคุณชายไปเที่ยวในเมือง จัดการเฟ้นหากุลสตรีที่เหมาะสมให้กับท่านด้วยตนเอง!” หลี่ซินเหมยโบกมือให้กับบุรุษเพิ่งจะแล้วเสร็จจากการเผาทำลายมะนาวที่ดูคล้ายจะติดโรค นางเอ่ยลาคุณชายอย่างเร่งรีบ ก่อนจะตรงไปยังหัวหน้าคนสวนผู้รับหน้าที่คอยส่งนางกลับบ้าน

หากจะมีบุรุษใดในใต้หล้าที่ต้องเข้าวัดเพื่อขอพรจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เพื่อให้ชะตาชีวิตดีขึ้น คนผู้นั้นก็คงไม่พ้นคุณชายเจ้าของแปลงผักที่ถูกทิ้งให้ยืนตัวนิ่งแข็งจนกระทั่งฟ้ามืด เขาเพิ่งจะสารภาพความในใจออกไป แต่กลับถูกนางยัดเยียดตัวเขาให้กับสตรีอื่น

โจวเล่อเทียน เหตุใดชีวิตเจ้าจึงน่าสมเพชนัก!