Tempting the Beast

Chapter 2

Chapter 2

SALVE REGINA'S POV

Rinig ko ang sunod na pag doorbell na nanggagaling sa pinto na sanhi siya’y matigil sa ginagawa. Mabilis akong tumungo para tignan iyon, laking gulat ng makita niya kong sino iyon.

“Mama?” Gulat kong sambit ng makita ko si Mama. Niluwagan ko ang pag kakabukas ng pinto. “Pasok po kayo,” mahina kong tinig.

Isang simpleng ngiti lamang ang sinukli nito sa akin at dire-diretso na itong pumasok sa loob, bitbit ang mga plastic na supot na pinamili nito.

Nilapag ni Mama ang mga pinamili nito sa ibabaw ng lamesa. Hindi ko na sinubukan silipin ang laman no'n, dahil alam niya puro pag- kain na kakailanganing ko sa araw-araw.

She’s wearing her favorite purple dress, at napaka- sosyal at galante ng kaniyang kilos at galaw sa pamamaraan ng dating at itsura. Naka- suot siya ng pointed high heels. Naka suot din ito ng mamahaling mga alahas sa kaniyang katawan, gaya ng hikaw, singsing, kwentas at mga burloloy sa katawan. Hilig ng kaniyang Mama ang mag- suot ng mga burloloy sa katawan at hilig din nito mag kolekta ng mga bag, sandals at mga damit.

Lumapit ako bahagya sa kaniyang Mama at tinulungan ko na din itong mag- labas ng mga pinamiling mga pag-kain.

Napa- ngiwi na lamang ako ng makita ko na isa-isa kong tinignan ang mga dala nito na mga pag-kain na naka- lagay sa tapperware, na mga luto na gaya ng adobong manok, chopseuy. Sa isang supot naman nilabas ng kaniyang Mama ang mga sariwang prutas at gulay at mga pinamili nitong mga groceries.

Her Mom named, Gina Montecillo. She was head director of St. Gabriel Hospital, She was famous Neurologist. At ang kaniyang Papa naman ay si Stephan Montecillo, Head and Founder of St. Gabriel Hospital.

Galing ang kaniyang Papa sa magaling at kilalang Angkang Pamilya na bihasa sa pang- gagamot. Bihasa at marami nang natapos ang aking Papa pag dating sa medisina. Marami na din itong natanggap ang aking Papa, na mga award at parangal sa napaka- husay nitong doctor sa kasaysayan. Si Papa, ay isang Neurosurgeons, alam din nito ang ibang department sa pang- gagamot.

Ilang taon ginugol ng aking Papa ang pag- aaral ng medisina at pang gagamot, kaya hangang-hanga talaga ako sa husay na taglay ng akinng Papa na kahit napaka- strict nito sa bagay-bagay.

Si Papa din ang nag- patayo at nag mamay-ari ng kanilang Hospital. Pinangalan nitong “St. Gabriel Hospital” ang kanilang Hospital, sumunod sa pangalan ng aking Lolo, which is pangalan ng Papa ng aking Papa na “Gabriel”. Marami ang magagaling at mahuhusay na mga doctor, nurses ang nag tra-trabaho sa kanilang Company kaya’t sikat at kilala talaga ang kanilang Hospital sa iba’t-ibang panig ng Pilipinas. Ilang beses na din naipalabas sa News TV, Radyo, at Dyaryo ang kanilang Hospital, pinapalabas kong gaano kahusay sa pang- gagamot ang mga doctor at nurses doon.

Ilan sa mga kaanak at pinsan ko na rin ang nakapag- tapos ng Masterial degree at may alam tungkol sa pag gagamot. Iyong iba pa kong Tito, Tita, at mga Pinsan, ay nag tra-trabaho na din sa kanilang Companya, at Isa na doon ang pinsan kong si Xavier Montecillo.

Bata pa lamang ako pangarap ko na talaga noon, na pag- laki ang maging isang sikat na Doctor, na susunod sa yapak ng kaniyang mga magulang. Ewan ko ba kong bakit gustong-gusto ko iyon. Gusto kong mag- ligtas at mag gagamot sa may mga karamdaman. Siguro nananalaytay na sa dugo ng mga Montecillo ang pagiging Doctor.

Nang tumuntong ako sa College, sinikap ko talaga na kumuhang course na related sa pag- gagamot at medisina. Ilang taon siyang nag- gugol sa pag aaral at pag re-review para maka- pasa ako sa kaniyang pag-aaral. Ngayon isa na akong OB-Gyne doctor, at nag- sisimula na din kong pag aralin ang pag midwife at Neurologist, pero pinag- aaralan pa naman ko pa naman ang bagay na iyon.

“Dinalaw kita dahil matagal na 'yong huli kang umuwi sa atin,” napa- tigil na lamang ako ng humarap sakaniya si Mama, at binigyan ako ng seryosong titig. “Kaylan ka pa ba mag- mamatigas Regina? Hindi naman mahirap ang pabor namin sa’yo ng iyong Papa na bumalik na sa mansyon!” nag-pakawala na lamang ako ng malalim na buntong-hiningga.

Here we go again.

Kaylan ba ito matatapos?

Ilang beses na akong kinukulit ng aking mga magulang na bumalik sa Mansyon, hindi ko alam kong bakit hanggang ngayon pinipilit pa din ako ng mga ito. At the age of 21 nag- karoon na ako ng sarili kong sasakyan at stable na trabaho, nang mag simula akong mag- trabaho sa kanilang companya. She’s one of OB-Gyne Doctor at St. Gabriel Hospital. Nang dahil sa pag tra-trabaho ko sa kanilang kompanya, naibigay at sapat na din ang naisasahod ko sa mga pang araw-araw na kailangan ko.

At the age of 23 nag karoon ako sarili nyang condo, kong saan ako tumutuloy ngayon kahit maliit lamang ang espasyo okay na din iyon sa akin. Gusto kong maging independent na hindi umaasa sa kaniyang mga magulang, kaya’t umalis ako sakanila kahit walang masyadong basbas ang pag alis ko.

Ilang taon na ako kinukulit na bumalik sa kanilang bahay, pero ako lang naman ang nag- mamatigas ng ulo. Dumadalaw naman ako aa bahay nila kong minsan para bisitahin ang kaniyang mga magulang pero hindi pa din sapat ang lahat ng iyon.

“Mama, akala ko napag- usapan na natin ito?” Malambing kong tinig. Pagod na din ako na makipag- talo at araw-araw mag paliwanag sa kaniyang mga magulang tungkol sa aking naging desisyon. “Dinadalaw ko naman kayo ni Papa diba? Umuuwi naman ako sa bahay kapag wala ako masyado trabaho sa Hospital,” sambit ko.

Napa- lunok na lamang ako sa paraan ng pag- titig nito sa akin, na mukhang hindi ito kumbinsido sa sinasabi ko.

“Alam ko naman iyon Hija, kahit sabihin mong umu-uwi ka, kong minsan sa Mansyon, gusto namin na nakaka- sama ka namin araw-araw. Gusto din ng iyong Papa na umuwi ka sa bahay para mag sama-sama tayo ng Kuya Reynard mo!” tukoy nito ang kaniyang Kuya Reynard.

Napa- buga na lamang ako sa hangin at tinignan ko muli si Mama na napaka- seryosong naka- titig sa akin.

“Ughh!” She groan on frustration. She’s sick of this. Kaylan ba nila ako kukulitin ng ganito? “Bakit kasi kinukulit niyo ako Mama? Bakit si Kuya Reynard hindi?” Halos namula na ang kaniyang mukha sa labis na frustrate na naramdaman.

Kaylan ba ako magiging malaya sa mga bagay na gusto ko?

Gusto ko lang naman maging independent, na hindi umaasa sa kanila parati.

“Diba may sarili naman si Kuya na bahay at minsan lang siya umuuwi sa atin. Bakit hindi niyo siya kinukulit na bumalik sa atin? Bakit ako lang?” Pinamaywangan ko si Mama at biglang nag lamlam ang pag- titig nito sakaniya.

“Iba naman ang Kuya Reynard mo, dahil lalaki siya! At isa pa, kaya niya na ang sarili niya.” napa-tampal na lang ako sa kaniyang sinabi.

Jusko. So ibig sabihin, hindi ko kaya ang sarili ko, kaya’t kinukulit niyo ako?

Pinikit ko ang aking mga mata para kontrolin ang kaniyang emosyon. Gusto ko sanang mag- salita pa, pero ayaw ko nang humaba pa ang pag tatalo nila ng kaniyang Mama.

Minulat ko ang mga mata at nag- pakawala siya ng malalim na buntong-hiningga. “Bakit hindi kayo nag titiwala sa akin Mama, na hindi ko kaya ang sarili ko?” Aniya niya. “Huwag na kayong mag- alala sa akin ni Papa dahil kayang-kaya ko naman ang sarili ko. Healthy naman ako, maayos at masusustansya naman ang mga pagkain na kinakain ko,”

Umiling na lang ito sa akin.

Wala akong narinig pang sasabihin kay Mama. Kinuha nito ang sariwang prutas at gulay na pinamili nito at nag lakad ito papunta sa ref at marahang binuksan ito.

Napa- tampal na lamang ako muli sa mukha ng makita nito ang laman ng kaniyang ref na puro bottled water at can of beer.

Napakagat- labi na lamang ako at, hinihintay ang magiging reaksyon ni Mama. Tiyak na magagalit ito sa kaniyang nakita. Jusko nalintikan kana talaga Regina.

Dahan-dahan itong humarap sa akin at sunod-sunod sunod na lamang akong napa- lunok ng nag-iba ang timpla ng mukha nito.

“Masustansiya ang kinakain mo? Eh puro beer at tubig lang naman ng ref mo!” Asik nito muli.

Isa-isang tinignan ni Mama ang mga sulok-sulok na lalagyan ko ng mga pag-kain, at huli nitong tinignan ang cabinet. Bumilis ang kabog ng kaniyang dibdib sa kaba, ng makita nito ang pag- bago ng expression ni Mama, na hindi nito nagustuhan kong ano man ang nakita.

Malayang hinawakan ni Mama ang can goods na naka- display sa cabinet, at humarap muli siya sa akin. Pakiramdam ko hihimatayin na ako, sa kaba ng makita ko na napaka- lamig ang mukha nito. Sa pag-kakataon na ito, kong galit na si Mama.

“Seriously Regina? Ito lang ang kinakain mo? Mag- kakasakit ka sa ginagawa mong iyan!” pabagsak na nilapag ni Mama ang can-goods sa lamesa na maka-gawa iyon ng ingay.

She breathe so heavily and faced me again.

“Kaya’t sa una pa lang, hindi ako payag sa pag- alis mo sa mansyon dahil alam kong mangyayari lang ang bagay na ito! Ano ba ito Regina? Akala ko ba, napag- usapan na natin ang bagay na ito, na hindi kana kakain ng mga ganitong pagkain... Patuloy kana lang ba kakain ng mga ganito? I’m gonna call your Dad, and your going back to our house right now!” she hissed at me.

Tangka sanang kukunin nito ang cellphone sa kaniyang bag, pero mabilis siyang lumapit kay Mama para pigilan ito sa tangka nitong gagawin.

Ayaw ko ng ganito.

Dahil sa oras na tinawagan at sinabi ni Mama ang aking kalagayan sa kaniyang Papa, tiyak na paba-balikin ako nito sa Mansyon.

Hindi ko na magagawa nang malaya ang mga gusto ko.

Napaka- bilis ng kabog ng kaniyang dibdib na hihimatayin na ako sa takot at kaba.

“Mama please don’t!” She pleaded. Mabilis siyang lumapit sa kaniyang Mama para pigilan ito. “Please, huwag mo itong sabihin kay P-Papa. I’m begging you,” mangiyak-ngiyak niyang pag mamakaawa. Natatakot akong sabihin ito sa aking Papa.

Kilala ko si Papa na napaka- strict nito, takot na akong masaksihan kong gaano ito kahigpit sa kaniyang mga desisyon.

“Mama, Please believe me, tinigil ko na po ang pag-kain ng mga cangoods. M-Minsan lang ako kumakain ng ganiyan kapag wala na akong time na bumili ng pagkain, kapag busy ako trabaho.” binigyan ako ng matalim na titig ni Mama.

Minsan na din kasi akong napagalitan ng kaniyang mga magulang sa pag-kain ko ng preserve foods and cangoods, no'ng una ko pa lang pag lipat sa aking condo. Nang mahuli ako ng aking mga magulang na kumakain ng ganun, galit na galit ito sa akin na muntik na akong pabalikin ng kaniyang mga magulang sa kanilang Mansyon. Bilang doctor at specialist ng kaniyang mga magulang, ayaw na ayaw nitong kumakain sila nang Kuya Reynard niya ng mga preserve goods at cangoods dahil nakakasama at hindi daw ito, healty. At hindi daw maganda iyon sa katawan. They want to eat healty foods and lots of vegetables, pero ayaw ko naman ng mga ganun.

Sa naging hectic ng kaniyang schedule sa hospital, na wala akong sapat na oras umuwi a bahay nila at maayos na tulog sa sunod-sunod na pasyente sa hospital. Wala na din akong time na mag luto ng pag-kain at mag ordered ng mga pag-kain sa online, kaya’t wala akong choice kundi kumain ng mga cup noodles and lot’s of can goods.

“Tigil-tigilan mo ako diyan Regina, kilala kita!” She glared at me.

“Mama I’m doing fine okay? Huwag kanang mag- alala sa akin dahil okay lang talaga ako.” pang- gigiit niya.

“Pinapatay mo ang sarili mo. Alam ko naman na napaka- pihikan mo sa pag-kain na hindi ka kumakakain ng gulay. Na malunggay lang kinakain mong gulay. Pero naman anak, please lang ayusin mo naman ang sarili mo okay? Subukan mo din kumain ng gulay kahit pakonti-konti. Hmm?” Naging malambing ang kaniyang tinig at hinawakan nito ang mag kabila kong kamay.

Nag pakawala ako ng malalim na buntong-hiningga.”Alam mo naman na hindi ko iyan gusto Mama diba?” Bata pa lamang ako, ewan niya ba sa kaniyang sarili na hindi ko talaga gusto ang lasa at amoy ng gulay.

Sa tuwing natitikman ko pa lamang iyon at naamoy, nasusuka na ako na hindi ko kayang kainin ang lahat ng iyon. Sinubukan din na kumain ng gulay pero sa bandang huli hindi niya talaga kaya. Kaya hindi ko na sinubukan pang- kumain no'n. Kumakain naman din ako ng prutas pero hindi din niya hilig. Nang dahil sa paging picky eater ko, napapadalas ang pag-kain ko ng preserve food gaya ng mga can goods, cup noodles, o kaya naman nag oorder na din akk ng mga pagkain sa mga online delivery.

Wala akong panahon na mag- luto ng pag-kain sa bahay kaya’t puro lamang bottled water, can of beer at can goods, cup noodles lang ang laman ng ref ko. Nang dahil sa trabaho ko, wala na din akong oras mag luto ng pag-kain kaya’t mga madalian lamang pagkain gaya ng can goods at cup noodles ang madalas kong kainin. Napaka- boring ng life style ko sa buhay na wala din akong sports, exercise at wala siyang healty living sa buhay ko dahil puro na lamang trabaho ang inaatupag ko.

“Oo alam ko, na Ikaw lang sa anak ko ang picky eater pag dating sa gulay. Aba ewan ko ba,” napa tampal ito sa kaniyang mukha. “Kong alam ko lang na mangyayari ito, bata ka pa lang pinakain at pinilit na kitang kumain ng gulay.” anito “Pumunta ka sa bahay this weekend, gusto nang Papa mo na mag family dinner tayo.” kwento ng kaniyang Mama at tumango na lamang siya.

Perinte itong naka- upo sa upuan sa dining area. Maliit lamang ang dining area ko na mayron ng 4 seaters lamang.

“Pupunta ba si Kuya Reynard?” Tukoy niya ang aking Kuya.

“Oo pupunta ang Kuya Reynard mo,” anito. “Kaya’t siguraduhin mong maka-punta ka sa family dinner natin okay?” Anito at tumango na lamang ako. “Here drinks it.” Nilapag ng kaniyang Mama ang malunggay shake, na paborito ko.

Bahagyang umupo ang aking Mama sa upuan na harapan ko lamang.

“Salamat Ma,” ngumiti ako ng matamis kay Mama. Hinawakan ko ang baso laman ng malunggay shake. She love to drink it, when she was young. Bata pa lamang ako paborito ko na ito dahil madalas siyang ginagawan ng kaniyang Mama, at na-miss ko na uminom muli nito.

Iinumin ko sana at muntik na akong maduwal ng maamoy ko ito.

Mabilis kong hinawakan ang kaniyang bibig, na tila ba may gustong may lumabas doon. Pabagsak kong nailapag ang baso na sanhi maagaw ko ang atensyon ni Mama.

“Bakit Hija?”

Hawak-hawak ko pa din ang aking bibig, at hindi ko mawari kong bakit ganun na lamang ang aking naramdaman ng maamoy ko ang lasa no'n.

“Bakit ganiyan ang amoy Ma? Panis ba iyan? Bakit ang sama ng amoy?” bahagya kong nilayo ang baso sa akin, dahil hindi ko talaga kaya ang amoy no'n. Ewan ko ba kong bakit ganun na lamang ang amoy no'n, na nanunuot sa aking ilong.

“Ha? Panis?” bakas ang pag- tataka sa tinig nito. Kinuha ni Mama ang baso na ginawa nitong malunggay shake at marahang inamoy-amoy iyon. “Bagong gawa ko lang ito, hindi naman masama ang amoy,”

Nanatili pa din akong naka- hawak sa akinh ilong, hindi ko alam kong bakit napaka- sama ng amoy no'n.

“Ilayo mo sa akin iyan Mama please, ang sama ng amoy,” nanunuot sa kaniyang ilong ang amoy ng malunggay shake sa bawat segundong lumipas.

Bakas ang pag- tataka ang gumuhit sa mukha ni Mama, habang naka titig sa akin. Pansin niya ang palihim na pag suri niya sa akin, na kahit naninibago din ito.

“Ang weird,” ani ng kaniyang Mama habang hawak ang glass of shake at umiling ito. “Nakapag- tataka naman na ayaw mo na nito, na favorite mo nga oto sa lahat.” napa-hawak pa din ako sa aking ilong, habang naka-tingin kay Mama. “Itatapon ko na lang ito, kong ayaw mong inumin ito.” tumayo na si Mama sa kaniyang kina-uupuan. “Anyways, maiwan na kita anak, may mahalaga pa pala akong pupuntahan.” nag mamadali nitong sambit at kinuha na nito ang purse na naka- patong sa lamesa.

“Aalis kana kaagad Ma?” Nataranta kong saad at tumango na lamang ito sa akin. Naka- ramdam ako ng lungkot at pag- kadismaya na maaga itong aalis kaagad. Gusto ko pa naman na maka- sama ito ng matagal-tagal.

“Oo Hija, babalik na lang ako dito ha? Aalagaan mo ang sarili mo.” Tumango na lamang ako.

Isang simpleng ngiti ang sinukli ng kaniyang Mama at bahagyang tinapon ang laman ng malunggay shake na ginawa nito sa sink.

Sinundan ko na lang ng titig ang kaniyang Mama paalis, hanggang mawala ito sa aking paningin.

Nang masiguro kong naka- alis na si Mama. Napasapo ako sa aking mukha habang naka-titig pa din sa sink.

Bakit ganito?

Bakit ganun na lang ang naramdaman ko kanina?

STILL REGINA'S POV

“Take this medicine I prescbribe Mrs. Cuanco. Mas makakaganda din kong umiwas ka muna Mam, sa pag- kain ng mga matamis like candies, chocolates and cakes, lalo’t na’t malapit kana manganak." may sinulat ako bahagya sa papel. “Prone kasi sa Diabities ang mga buntis, pwede din mag- ka diabities ang baby kapag lumabas. At iyon din sanhi ng pag- laki niya. Mahihirapan ka din manganak, pag nag-kataon lalong-lalo na first baby mo,” paalala ko muli dito.

Bahagya kong pinag- mamasdan ang aking pasyente na naka- upo sa harapan kong table. She’s mid 20’s, napaka- bata pa nito sa kaniyang mag buntis. Hindi ko mapigilan ang aking sarili na ma4pa ngiti habang naka- tingin sa maumbok nitong tyan na pitong buwan na.

Ano kayang pakiramdam maging isang Ina?

Ano kaya ang pakiramdam na ganun na kalaki ang aking tyan, na posibleng mabuntis ako ni Alex?

Pinilig ko ang kaniyang ulo para iwaksi ang naiisip ko.

Ano bang iniisip ko?

Umayos ka nga diyan Regina.

“Opo Doc, iiwas na po ako sa pagkain no'n. Hindi ko kasi paminsan maiwasan na kumain ng matatamis. Sige po maraming salamat Dr. Montecillo, mauna na po ako.” ngumiti na lamang ako.

Tumayo na ito sa kaniyang kinauupuan, hudyat tapos na ang kanilang pag- uusap.

“Sige po. Maraming salamat din Mrs. Cuanco,” ngumiti ito ng kay tamis bago nag-lakad palabas.

Nang tuluyan na itong maka- labas sa aking Opisina, hinawakan ko ang kanang balikat. Ramdam ko ang kakaibang pag- kirot no'n sa sakit dahil sa buong mag- damag akong naka- tayo at nag asikaso ng iba ko pang mga pasyente.

Tumayo ako sa aking kinauupuan at marahan uminat ng aking kamay.

“Miss na miss na kita Alex,” mapait kong tinig nang maalala ko ang binata.

Its been 5 days, nang simula niya akong ipag- tabuyan sa kaniyang condo, ng minsan akong bumisita sakaniya.

Limang araw na din ang naka-lipas, at hanggang ngayon wala akong balita sa binata. Gusto kong malaman kong kamusta na ito.

Kong maayos ba ito.

Hindi ko ito madalaw-dalaw dahil abala din ako sa Hospital, at wala akl masyado panahon para dalawin ito.

Napa- hawak na lamang ako sa kaniyang tyan, ng maramdaman ko ang bahagyang pag- kirot na tila ba hinuhukay ang aking tyan sa sakit.

“Ahhh!” Sigaw ko habang naka- hawak sa aking tyan ng sobrang higpit para, mawala ang sakit na kaniyang nararamdaman. “Ahhh!” Nang- hihina akong napa- hawak sa lamesa para mag- karoon ng suporta na hindi matumba sa aking kina-uupuan.

“Ughhh!” Sigaw ko muli sa sakit. Nag danak na ang malamig na pawis sa kaniyang leeg at noo dahil sa sobrang sakit ng aking tyan. Sa bawat segundong lumilipas, lalong sumasakit ang aking tyan na hindi ko alam kong saan nanggagaling ang sakit no'n. “A-Aray! Ahh!” Daing ko sa sakit na halos mamilipit pa ako sa sakit na aking nararamdaman.

Paunti-unti akong nag- hihina sa sakit.

Mabilis at nanghihina akong tumungo papunta sa desk, para kunin ang kaniyang gamot. Pilit akong nag- lakad at inipon ko ang nahuhuling lakas ko, para kunin ang gamot sa drawer.

Parang mawawalan na ako sa ulirat sa sakit, na para bang hinuhukay ang aking tyan sa sakit.

Nanginginig ang aking kamay na buksan ang drawer, at kinuha ko ang gamot. Nang- mahawakan ko ang gamot at doon na ako nanghina na napa- upo.

Nanginig kong inalis ang takip ang gamot at walang pang-aalinlangan na ininom ang gamot ko.

“Ahhh!” Daing ko sa sakit, habol-hiningga ako ng sandaling iyon. Nag- danak na ang malamig na pawis sa aking leeg at noo, na kinakapos akp sa pag- hingga.

Dinadama ko ang sakit ng aking tyan, at kasunod ang pag- patak ng luha sa kaniyang mga mata.

****

“Po?” Napa- piyok niyang sambit. Halo-halong emosyon ang kaniyang nararamdaman ng sandaling iyon, at nag- simula ng uminit ang sulok ng kaniyang mga mata sa saya at galak.

“You’re 4 weeks pregnant Ms. Montecillo. Congratualation.” anunsiyo nitong muli. Her hand was shaking so much that she couldn't explain how she felt.

Wait is it true?

I'm pregnant?

I'm not dreaming didn't i?

I'm pregnant and Alexander is the father?

Nag- simulang uminit ang sulok ng aking mga mata na anumang oras ay iiyak na ako sa labis na tuwa at excitement. Sa wakas natupad na ang matagal ko ng pina-panggarap.

Her dream is to be a full -fledged Mother one day.

She dreams of having a child with the man she loves the most.

And finally the one he dreamed of came true.

Napa- tutop ako sa aking bibig sa saya at kasunod ang pag- patak ng luha na kanina ko pa pinipigilan.

“Are you okay with this Regina?” Nag- aalalang sambit ng aking kaibigan.

Binalingan ko ng tingin ng aking kaibigan na si Cyrine na halo-halong emosyon ang gumuhit sa mukha nito habang naka- titig sa akin. Halong saya, galak, takot at pag- aalala sa balitang nalaman nito She was her Doctor ng aking sakit na Cancer.

Nang panahon na gulong-gulo at hindi ko alam kong ano ang nangyayari sa akin. Lumapit at huminggi ako ng tulong sa akig kaibigan, at doon ko napag- tanto na mayron na pala akong sakit na Cancer, and she’s dying.

“Paano ang sakit mo? Ipag- papatuloy mo pa ba ang medication mo?” Pag- aalalang sambit nito. “Hindi mo pwedeng inumin ang gamot mo sa sakit mo, at baka pweding maka- apekto iyon sa anak mo sa sinapupunan. You better stop it and take some Abortio---” she cut of her.

“Abortion?” Mapakla kong saad at pakiramdam ko, bumara sa kaniyang lalamunan ng sinabi ang katagang iyon. “Gusto mong ipatanggal ko ang bata sa sinapupunan ko? Y-Yon na iyon Cyrine?” Tumingala ako para pigilan ang luha na nag- babadyang tumulo.

“It’s the best option Regina, sana hindi ka magalit sa sinabi ko,” taranta nitong tinig. “Nag- aalala lang ako sa'yo. Pwede kang mapahamak at ang baby mo, kapag tinuloy mo itong pag bubuntis mo. Hindi mo pwede ihinto ang pag ta-take mo ng gamot at medication, at baka lalo lang lumala ang sakit mo. Napaka- high risk ng ginawa mong bagay na ito Regina, lalo buntis kana... Napaka delikado nitong ginagawa mo at pwedeng maapektuhan ang anak mo sa sinapupunan sa pag- inom mo ng gamot para sa sakit mo.” bumaling ako ng tingin sa mukha ng aking kaibigan, na matigilan naman itom

“Wala akong pakialam Cyrine,” napa-hawak ako sa aking tyan. Kahit hindi pa maumbok ang aking tyan, ay may nabubuhay ng munting anghel naroon.

Masayang-masaya ako, na sa wakas mag- kakaanak na sila ni Alexander. “Bubuhayin ko itong anak ko.” wala sa sarili kong sambit.

“Regina!” Totol ng aking kaibigan. Mapait akong ngumiti dito.

“Pasensya kana Cyrine,” basag kong tunig. M-Matagal ko ng pinag- isipan at handa din ako sa posibleng mangyari sa akin. Mamamatay na ako C-Cyrine, gusto ko din maranasan maging Ina kagaya mo, pero ang lahat ng gusto ko, hindi ko na magagawa dahil sa s-sakit kong ito” pinunasan ko ang luha sa aking mga mata. “Hayaan mo na ako sa g-gusto ko. Napaka- sakit para sa akin na tanggapin na bilang na lang ang mga araw ko sa mundong ito.” sunod-sunod na pumatak ang luha sa aking mga mata. Pakiramdam ko milyon-milyong kutsilyo ang tumarak sa kaniyang puso habang sinasabi ang katagang iyon. “At bago pa man ako mawala sa mundong ito. Gusto ko maranasang mahawakan at makita ang anak ko bago ako m-mawala. Hindi naman mahirap ang gusto ko diba?” Patuloy kong pag- iyak sa harapan nito. “I’m sorry, buo na ang desisyon ko Cyrine. I will stop my medication for the sake of my child. I will fight my sickness, kaya kong tiisin lahat ang sakit ko, basta mabuhay lamang s-siya.”

“It was so dangerous Regina.” her friend insist.

“I’m so sorry Cyrine,” wala sa sarili kong sambit at tumayo na ako, para iwan ito. Dire-diretso na akong nag- lakad paalis, rinig ko ang pag- tawag nito sa aking pangalan pero hindi ko na ito nilingon pa.

“Regina! Regina!” Her tears keep fallen.

I will protect you no matter what.

I will fight this disease of mine, so that you may live, baby.

The smile on her lips was so happy when she went to Alex's condo.

She gonna tell to Alex that she's already pregnant.

Maybe he will be able to accept her and the baby in her womb.

Napaka- lakas ng tambol ng puso sa kaba at nerbyos na kaniyang nararamdaman ng matapat ako sa pinto ng condo ng binata. Ilang segundo ako napa- titig sa pintuan nito, nag- tatalo sa aking utak kong tutuloy ba ako o uuwi na lamang.

Nag- pakawala ako ng malalim na buntong-hiningga at inipon ko ang huling lakas sa kanyang dibdib.

Bahala na.

Gagawin ko ito.

Kinagat ko ang ibabang labi at sinimulan na pintutin ang pag- doorbell sa pintuan nito. Para akong aatakehin sa puso sa kaba at nerbyos sa tuwing naririnig ko ang tunog ng doorbell na nag- bibigay takot sa kaniyang dibdib.

Hinanda ko na din ang galit at magiging reaksyon ng binata kapag sinabi ko ang totoo.

Tiyak na magugulat ito kapag sinabi ko ang totoo sa kaniyang pag- bubuntis.

Kulang na lang mapa- talon ako sa gulat at takot ng bumukas ang pintuan ng condo nito. Sobrang lakas ng kabog ng kaniyang puso ng sandaling iyon ng mag kasalubong sila ng malamig na titig ng binata.

Napa- lunok ako ng sunod nang makita ko itong naka- tayo sa aking harapan. Kalahati lang naka- bukas ang pinto pero kahit ganun, nakita ko pa din ang ka-guwapuhan at kakisigang taglay ng binata. He was wearing a black denim jeans and he was topless, na kitang-kita ko ang maganda at mala- pandesal nitong abs. Damn!

Bakit ang hot niya?

Magulo din ang kaniyang buhok, napaka- lagkit at nakaka- akit ng kaniyang pag titig sa akin.

Shit. Heaven na ba ito?

“A-Alex.” hindi ko alam kong papaano ko sisimulan ang pag- salita sa harapan nito dahil na di-distract talaga ako sa ayos at ka-gwapuhang taglay nito. Hmm. Sherep ng abs mo!

“What are you doing here?!” Masungit at malamig na sambit nito. He gave me a bored and cold toned that make me scared to death.

“G-Gusto lang kita maka usap Ale---” he cut of me.

“f**k. Hindi ka pa ba nag- sasawa Regina? Sawang- sawa na akong makita ang pag mumukha mo. Hindi mo ba ako titigilan? Get out! Out!” He yelled at me. Tila ba kinurot ang puso ko sa sakit sa pag taas ng kaniyang boses, ramdam na ramdam ko na nadidiri at ayaw niya akong makita pa.

“Out!” Umalingawngaw ang malakas niyang tinig at kasabay no'n ang bahagya nitong pag- tulak sa akin paalis.

My eyes begun to heated up. “Diba sinabi ko na sa'yo na ayaw ko ng makita pa ang pag- mumukha mo?! Get the hell out of my sight!” He hissed.

“P-Please Alex, let me explain, may s-sasabihin ako sa'yom” garalgal kong ambit. Kinokontrol ko ang sarili na huwag maging emosyonal at umiyak sa harapan nito. Pero napaka6 sakit na harap-harapan kang pinag- tatabuyan palayo.

“Honey, sino ba iyan ha?” Malanding boses ng babae. Nagulat ako ng makita ang babaeng sumulpot sa likuran ni Alexander. She was blonde and she look like Goddesses, na kong tutuosin maganda pa ito sa akin. Naka- suot lamang ng sando at short ang dalaga,

“She’s no one. Hindi ko siya kilala.” asik ni Alexander. Pero sakaniya napaka- lakas ng impact no'n. Bakit ganito Alex? Bakit mo ako ginaganito?

“She’s leaving. Naliligaw lang siya, kaya nag- tatanong siya kong saan ang tamang daan.” pag- sisinungaling nito sa babaeng kasama nito.

Kulang na lang mapa- iyak na ako sa harapan nito. Bakit nag- sisinungaling siya na hindi niya ako kilala?

Bakit ganito Alex?

“Anong ginagawa mo pa dito? Umalis kana!” Pananaboy nito sakaniya.

“A-Alex,” tawag niya sa pangalan nito, kasunod ang pag- patak ng luha na kanina ko pa pinipigilan.

Ayaw ko na.

Bakit ginaganito mo ako Alex?