ตอนที่ 4
1334 Words
เมียลับของท่านประธาน
บทที่ 4
แม่ของหล่อนระบายยิ้มออกมา
“เห็นไหมล่ะจ๊ะว่าเจ้านายของชมพูท่านเมตตาชมพูแค่ไหน”
“อืม ไปเชิญท่านเข้ามาเถอะ”
“งั้นแม่รอแปบนะจ๊ะ เดี๋ยวชมพูมาจ้ะ”
บัวชมพูรีบหมุนตัวเดินออกไปยังส่วนหน้าสุดของโรงพยาบาลหรู และก็เจออิศราที่ยืนโทรศัพท์อยู่ตรงกลางห้อง
แม้รอบๆ ตัวของเขาจะห้อมล้อมไปด้วยผู้คนมากมาย แต่อิศรากลับโดดเด่นจนไม่สามารถมองข้ามได้เลย
เรือนร่างสูงสง่าในชุดทำงานหรูหราของเขาช่างสมบูรณ์แบบ ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลา จมูกโด่ง ตาคมกริบ ปากหยักสวยสีแดงระเรื่อ และเมื่อเขามองจ้องมา หัวใจของหล่อนก็สั่นระทวย
หล่อนเม้มปาก กำมือกับชายกระโปรงบานที่ความยาวคลุมหน้าแข้งเอาไว้แน่น
อิศราหันมาเห็นหล่อน ก็หยุดคุยโทรศัพท์และเดินตรงเข้ามาหา
สัญชาตญาณนักล่าจากเนื้อตัวของเขาทำให้หล่อนขลาดกลัวเหลือเกิน
“มาช้าเกินไปนะ”
“เอ่อ... ชมพูรีบแล้วค่ะ”
ใบหน้าหล่อจัดของอิศราจ้องมองมา ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก
“พาฉันไปเยี่ยมพ่อของเธอสิ”
“เอ่อ... พ่ออยู่ในห้องไอซียูค่ะ คุณหมอยังไม่ให้เยี่ยมค่ะ”
ชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาหา และใกล้มากจนได้กลิ่นหอมละมุนจากเรือนกายแข็งแกร่งของเขาเลยทีเดียว
บัวชมพูถอยหลังหนีทันทีเมื่อได้สติ การอยู่ใกล้กับอิศรามากเกินไป ทำให้หล่อนรู้สึกร้อนรุ่มไปทั้งตัว
“แน่ใจนะว่าเป็นพ่อของเธอจริงๆ”
หล่อนช้อนตามองเขา มองคนที่มองหล่อนในแง่ลบตลอดเวลาอย่างช้ำใจ
“ทำไมคุณเล็กคิดว่าชมพูโกหกล่ะคะ”
เขายิ้มเยาะ กวาดตามองร่างกายของหล่อนราวกับกำลังมองสินค้า
“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าตัวตนแท้จริงของเธอเป็นแบบไหนกันแน่ เฉิ่ม เชย หรือว่าฟรีเซ็กซ์”
“คุณเล็ก...”
“อย่ามาเล่นบทนางเอก ฉันไม่หลงกลเธอหรอก”
“ถ้าคุณเล็กไม่เชื่อชมพู... งั้นชมพูก็ไม่รู้จะอธิบายอะไรแล้วล่ะค่ะ ขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยวสิ”
ข้อมือเล็กถูกรวบเอาไว้ ไออุ่นจากปลายนิ้วแกร่งส่งผ่านเข้าไปในกายสาว จุดให้ร่างกายร้อนผะผ่าวขึ้นมาทันที
ดวงตากลมโตของบัวชมพูเบิกกว้าง ตกใจกับปฏิกิริยาของตัวเองเหลือเกิน
“ฉันยังพูดไม่จบ”
อิศราเกลียดท่าทางไร้เดียงสาที่บัวชมพูเสแสร้งแสดงออกมาเหลือเกิน
ท่าทางไร้เดียงสา ใสซื่อบริสุทธิ์ ที่สามารถปั่นหัวผู้ชายหลายคนได้ ไม่เว้นแม้แต่เสือผู้หญิงอย่างเขา
“คุณเล็ก... ยังมีอะไรจะด่าว่าชมพูอีกเหรอคะ อ๊ะ...”
เขากระชากร่างของหล่อนเข้าไปปะทะอกอย่างไม่สนใจสายตาของผู้คนรอบกายเลย
“คุณเล็ก... คนมองกันหมดแล้วค่ะ”
“อายเป็นด้วยหรือเธอน่ะ”
“คุณเล็ก...”
หล่อนพยายามดิ้นรนจนหลุดจากพันธนาการของอิศรา
“ชมพูขอตัวค่ะ”
บัวชมพูพูดเสียงเครือ ก่อนจะรีบเดินหนีไปทั้งน้ำตา
“บ้าชิบ!”
อิศราสบถอย่างไม่พอใจ ขณะมองร่างอรชรที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีไปด้วยความหงุดหงิด
“กล้าเดินหนีฉันเหรอ บัวชมพู”
ทั้งๆ ที่รู้ว่าบัวชมพูไม่ใช่ผู้หญิงใสซื่ออย่างที่พยายามแสดงออกมา แต่เขาก็ยังอยากจะเข้าไปใกล้ชิดหล่อน
มันบ้ามากที่เขารู้สึกร้อนรุ่มจนคล้ายกับถูกไฟเผาเมื่อนึกถึงหล่อน
ตั้งแต่ค่ำคืนนั้น...
บัวชมพูในชุดรัดรูปสีแดง...
หล่อนตามหลอกตามหลอนเขาในความฝันทุกคืนจนเขาทรมาน
กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นพองามขบกันแน่น ก่อนที่เขาจะเดินตามเจ้าหล่อนไป
ถ้าเขาเสพสุขกับหล่อน ไอ้ความรู้สึกงุ่นง่านอึดอัดนี้ก็คงจะหมดไป
ใช่... มันจะต้องหมดไปอย่างแน่นอน
อิศราก้าวเร็วๆ ตามไป ตอนแรกคิดว่าจะคลาดกันเสียแล้ว แต่โชคดีที่หางตาของเขาเหลือบไปเห็นเจ้าหล่อนเสียก่อน
บัวชมพูกำลังนั่งคุยอยู่กับผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง ท่าทางกำลังเคร่งเครียดไม่น้อย
เขาตัดสินใจเดินเข้าไปหา...
“คุณเล็ก...”
บัวชมพูหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นเขา แต่เจ้าหล่อนก็แก้สถานการณ์ได้ยอดเยี่ยม
“แม่จ๊ะ นี่เจ้านายของชมพูจ้ะ”
“สวัสดีจ้ะ แต่ว่าไม่ใช่คนเดิมที่เจอปีก่อนเหรอนังชมพู”
มารดาของหล่อนหมายถึงอคิราห์นั่นเอง
“เอ่อ... พอดีชมพูย้ายมาช่วยงานคุณเล็กแทนคุณใหญ่น่ะจ้ะแม่”
“อ๋อ...”
มารดาของหล่อนหันไปยิ้มให้กับอิศรา ซึ่งเขาก็ยกมือไหว้มารดาของหล่อนในทันที
“สวัสดีครับคุณแม่”
บัวชมพูหันไปมองอิศรา เพราะแปลกใจที่เขาเรียกมารดาของหล่อนว่า ‘คุณแม่’
“ขอบคุณนะจ๊ะที่มาเยี่ยมพ่อของนังชมพูมัน ฉันเกรงใจมากๆ เลยจ้ะ”
“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ ชมพูทำงานกับผม ก็เหมือนคนในครอบครัวเดียวกันครับ”
บัวชมพูก้มหน้านิ่ง รู้ดีว่าที่อิศราพูดออกไปนั้นมันก็เป็นแค่มารยาทเท่านั้น มารยาทต่อหน้าผู้ใหญ่ที่เขาทำได้ดีอย่างน่าทึ่ง
“แล้วนี่คุณพ่อเป็นยังไงบ้างครับ”
“อ้าว นี่แกยังไม่ได้บอกคุณเขาไปอีกเหรอนังชมพู”
“เอ่อ... ยังจ้ะแม่”
แม่ของหล่อนมองมาอย่างตำหนิ ก่อนจะหันมาพูดนอบน้อมกับอิศรา
“อาการแย่มาสักพักแล้วล่ะคุณ เห็นคุณหมอบอกว่าต้องผ่าตัดด้วยน่ะจ้ะ”
“คุณแม่ทำใจให้สบายนะครับ ผ่าตัดแล้วก็น่าจะหายแล้วล่ะครับ โรงพยาบาลนี้หมอเก่งๆ เยอะครับ”
บัวชมพูอดที่จะแอบมองอิศราไม่ได้ ทำไมเขาถึงดูอ่อนโยนนักนะ ทั้งน้ำเสียง ทั้งแววตา ยามที่พูดกับแม่ของหล่อน
“ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกผมได้เลยนะครับ ผมยินดีครับ”
“เรื่องอื่นคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็คงมีแค่เรื่องเดียวก็คือเรื่องเงินค่าผ่าตัด”
“แม่...”
บัวชมพูพยายามเรียกมารดา เพื่อไม่ให้ท่านพูดต่อ แต่หยุดท่านไม่ได้
“เห็นชมพูมันบอกว่าจะไปขอยืมคุณน่ะค่ะ”
อิศราหันมามองหน้าหล่อนทันที แต่เขาไม่ได้พูดอะไรกับหล่อน นอกจากเลื่อนสายตาไปมองมารดาของหล่อนเหมือนเดิม
“ได้สิครับ ผมยินดีเสมอครับ”
“ขอบคุณมากเลยค่ะคุณ... คุณใจดีเหมือนที่นังชมพูมันพูดเอาไว้จริงๆ ด้วย”
บัวชมพูอยากจะร้องไห้ เจ้านายที่หล่อนหมายถึงคืออคิราห์ต่างหากไม่ใช่อิศรา จอมมารร้ายคนนี้สักหน่อย
อิศราอมยิ้มบางๆ และพูดปลอบใจมารดาของหล่อนอีกครั้ง
“ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีครับ คุณแม่เข้มแข็งนะครับ”
“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ คุณใจดีเหลือเกิน ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ”
“แม่...”
“ได้สิครับ”
แล้วหล่อนก็เห็นมารดาของตัวเองโผเข้ากอดอิศรา
หล่อนรู้สึกอึดอัด และรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคือจุดเริ่มต้นของหายนะอย่างแน่นอน
“งั้นเดี๋ยวผมจะขับรถไปส่งคุณแม่ที่บ้านนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นถ้าได้เวลาเยี่ยม ผมจะให้คนขับรถมารอรับมาส่งที่โรงพยาบาลอีกครั้งครับ”
“อย่าเลยค่ะคุณเล็ก ชมพูกับแม่มาเองได้ค่ะ” หล่อนพูดแทรกขึ้น แต่ก็ถูกเสียงเลือดเย็นโต้แย้งจนต้องหุบปาก
“คุณแม่ท่านอายุเยอะแล้ว จะนั่งรถเมล์ หรือนั่งวินมาโรงพยาบาลมันอันตราย เธอควรจะเป็นห่วงท่านบ้างนะ”
“เอ่อ...”
“เชิญทางนี้ครับคุณแม่ ผมจะไปส่งครับ”
“ขอบคุณมากเลยนะคะคุณ...”
แม่ของหล่อนดูปลาบปลื้มในน้ำใจของอิศราเหลือเกิน
บัวชมพูหน้าเครียด หล่อนรู้ดีว่าอิศรากำลังมีแผนการอะไรบางอย่าง และคนที่จะต้องรับกรรมก็คือตัวหล่อนนั่นเอง
- Writer
