หลังจากทานข้าวเสร็จ พายุขึ้นมายังห้องพักของตัวเอง เพื่อจะได้เตรียมตัวเข้างานในภาคเช้า ทว่าชายหนุ่มกลับรวบเอวบางของคนเป็นเมียเข้ามาหา เขาเงยหน้าขึ้นมองดูนาฬิกาบนผนังห้อง ยังพอมีเวลาอีกสักหน่อย
“ทำอะไรคะ รีบไม่ใช่เหรอ”
“คิดถึง...” เขาว่า ก่อนจะโน้นหน้าลงกดปลายจมูกลงที่ต้นคอของเธอ เรียกไรขนอ่อนทั่วทั้งร่างบางลุกซู่ขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“อื้อ~ พี่พายุ เดี๋ยวมีคนมาเห็น” เธอเอียงหน้าหนี เขาจู่โจมเธอมากเลยทีเดียว ชายหนุ่มยกเอวบางของเธอขึ้นนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา เลิกเสื้อยืดตัวน้อยของเธอขึ้นกองพะเนินที่เนินอกอวบ ใจแกร่งกระหน่ำเต้นด้วยเลือดทั่วกายที่พรั่งพร้อมเสียเหลือเกิน...
...แพตตี้เอนตัวลงไปทางด้านหลัง เรียวขาเล็กถูกจับแยกออก เขารีบร้อนและแววตาเต็มไปด้วยความหื่นกระหาย ที่ไหนก็ได้ ไม่สนใจแล้วตอนนี้
พายุไซ้ซอกคอระหง กดจูบลงที่หลังใบหูเล็ก ทั้งคืนที่ทำงานเขาจินตนาการถึงเธอ เช่นเดียวกับตอนนี้ท
