บทที่ 4 คำสาบาน

2375 Words

อาณาจักรครอบครัวของแพตตี้ทำให้พายุตะลึงพักหนึ่ง เขาไม่คิดว่าจะใหญ่มากขนาดนี้ ทำเอาร่างบางที่ลอบมองเขาอยู่เผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว “พี่น่าจะเคยเจอพ่อแม่ของฉันแล้ว” “ครับ เจอบ่อยเลย” เขาตอบเธอเสียงเรียบไม่ได้แสดงอาการวิตกอะไรต่างจากเธอที่เคอะเขินไม่หยุด อยากตีตัวเองที่ไม่สามารถห้ามอาการได้ “ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ คุณตาโหดมากใช่ไหมครับ พ่อพี่เล่าให้ฟังว่าคุณพ่อของแพตเกือบตายเลยใช่ไหมครับ” “หึ ค่ะ...แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ เพราะคุณตาเป็นคนเลือกพี่ให้ฉันค่ะ” “จริงเหรอ...ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย” เขาฉีกยิ้มออกมา พายุพ่นลมหายใจออกทางปลายจมูก การจะมีเมียนี่ช่างยากช่างเย็นจริง ๆ “โอ๊ะ...คุณตามารอด้วย” ทว่าพอรถแล่นมาถึงหน้าปราสาทแพตตี้ก็มองเห็นคุณตาของเธอ ที่ข้าง ๆ มีคุณยายยืนคล้องแขนอยู่ ดูเหมือนว่าคุณตาจะถูกบังคับให้มายืนต้อนรับว่าที่หลานเขย “ท่านยังไม่แก่เลยนิ...” “ค่ะ แข็งแรงมากด้วย” พายุกลืนน้ำลายลงคอ ครั้นรถยนต์คันหรูจอดนิ่ง ก็มีคนเดินมาเปิดประตูให้กับเขา ร่างหนาที่ก้าวขาลงรถพร้อมกับคนเป็นหลานทำให้เควินกระตุกยิ้มเพียงเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะทำหน้าเคร่งขรึมเช่นเดิม “สวัสดีครับ ผมพายุครับ” “คุณหมอหล่อกว่าในรูปอีกนะเนี่ย ดูสิ...” ร่างบางของคุณยายเพียงฟ้าที่เดินเข้ามาใกล้ว่าที่หลานเขยนั้นทำให้แพตตี้รีบเดินไปประคองตัวของเธอเพราะเกรงว่าจะล้ม “ขึ้นไปข้างบนสิ...มีเรื่องจะคุยด้วยพอดี” พายุกลืนน้ำลายลงคอจนเกรงว่าน้ำลายจะหมดตัว เขารู้สึกตื่นเต้นไม่ใช่น้อยกับการฝากตัวเป็นหลานเขยเจ้าพ่อมาเฟีย แค่ก้าวขาเข้ามาในห้องรับแขกก็พบกับความน่าเกรงขาม ของตัวปราสาท ไรขนอ่อนทั่วทั้งร่างคุณหมอหนุ่มลุกซู่ขึ้น “พายุ นฤบดินทร์ ลูกชายคนโตของวาโยเพื่อนของลูกเขยเรา เป็นคนตั้งใจทำงาน ใจดี อบอุ่น ไม่มีประวัติชู้สาว ไม่ติดเหล้า ไม่สูบบุหรี่” “เอ่อ...ครับ” พอเข้าภายในห้องรับแขก คุณตาเควินก็ร่ายยาวเกี่ยวกับประวัติของบุรุษหนุ่ม เขายิ้มให้กับคนมีอายุกว่า “คุณตาอย่าโหดนักเลยค่ะ” แพตตี้เดินไปนั่งข้าง ๆ ท่านอีกฝั่งพร้อมกับบีบนวดตัวให้คลายกล้ามเนื้อลงบ้าง เพราะหน้าของท่านตึงราวกับเพิ่งไปฉีดโบท๊อกมาหมาด ๆ “ตายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย” “ไม่ทันได้ทำอะไรแต่พี่พายุเหงื่อแตกแล้วค่ะ” ได้ยินอย่างนั้นชายหนุ่มถึงกับรีบยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากทันที “เรา...พูดอย่างนี้แสดงว่าตกหลุมรักเขาแล้วล่ะสิ คนเริ่มรู้สึกรักก่อนมักแพ้นะรู้ไหม เริ่มรักก่อนมันไม่ดี เก็บอาการหน่อยก็ดี” แพตตี้ก้มหน้าลงเมื่อถูกจับได้ เรียกสายตาของพายุให้หันไปมอง “อย่าเคร่งนักเลยค่ะ ดู ๆ กันไปก่อนก็ได้ พ่อหนุ่มคนนี้ก็ไม่น่าจะทำร้ายหลานเราหรอกนะคะ” “ก็ลองทำดูสิ!” “คุณตาคะ...” แพตตี้หน้ามุ่ยเมื่อเห็นว่าคุณตาเผลอขึ้นเสียงใส่ว่าที่เจ้าบ่าวของเธอ “ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ” “อย่าเรียกว่าหน้าที่เลย ค่อย ๆ เปิดใจให้ยัยหนูนะ แพตตี้น่ารัก เธอจะเป็นภรรยาที่ดียายให้คำมั่นเลย” “หึ...ครับ” เขากระตุกยิ้มให้กับเธอ ซึ่งรอยยิ้มของเขาทำให้แพตตี้ทำตัวไม่ถูก ร่างบางผุดลุกขึ้นยืน “แพตอยากให้พี่พายุพักค่ะ พี่เขาเพิ่งมาถึง เดี๋ยวเย็นนี้เรากินข้าวพร้อมกันค่อยคุยกันนะคะ” คุณตาเควินส่ายหน้า หลายสาวของเขาเทใจให้กับหนุ่มหน้าอ่อนคนนี้เสียแล้ว ทั้งน้ำเสียง ทั้งท่าทางนั้นไม่สงวนท่าทีเลยสักนิด “เฮ้อ เอาเข้าไปผู้หญิงบ้านนี้เป็นแบบนี้กันหมด ชอบใจอ่อนให้ผู้ชาย” คุณยายเพียงฟ้าได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น เธอตีแขนของคนเป็นสามีเบา ๆ “แล้วคุณไม่ใช่ผู้ชายหรือไงคะ” ท่าทีน่ารักน่าเอ็นดูของคุณตากับคุณยายทำให้แพตตี้ฉีกยิ้ม เธอเอื้อมมือไปคว้าฝ่ามือหนาของพายุอย่างลืมตัว “เราขอตัวนะคะ” “เฮ้อ...ไปสิ อย่าแอบไปหาเขากลางคืนล่ะ ยังไม่แต่งงานกันนะ” แพตตี้ส่ายหน้าเบา ๆ คุณตาพูดอะไรก็ไม่รู้ เรียกเลือดฝาดของเธอจนใบหน้าเล็กแดงซ่าน “ผมขอตัวนะครับ” พายุเอ่ยปากลา เขาค้อมศีรษะให้กับผู้ใหญ่ ท่าทีของเขาถูกชะตากับคุณตาเป็นอย่างมาก แม้ปากจะร้าย แต่เลือกแล้วก็เลือกเลย บุรุษผู้นี้เหมาะกับหลานสาวของเขาเป็นอย่างมาก “คุณตาไม่ได้น่ากลัวเลยนะคะ” แพตตี้เอ่ยพูดขึ้นระหว่างเดินออกมาจากห้องรับแขก เธอพาพายุมายังปราสาทอีกหลังหนึ่งที่เป็นที่พักของญาติฝั่งเจ้าบ่าว “พี่ไม่ว่างั้นนะ ดูแล้วน่าจะหวงเรามาเลยทีเดียว” เขาว่าพร้อมกับก้มมองฝ่ามือที่ถูกฝ่ามือเล็กจับอยู่ “โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ พอดีว่าลืมตัวแล้ว...เอ่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจจับมือพี่นะคะ คือว่าฉันแค่...” “พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ” เขากระตุกยิ้มให้เธอ แพตตี้น่ารักน่าเอ็ดดูเหมือนอย่างที่คุณตาของเธอบอกจริง ๆ “ฉันว่าพี่ไปพักได้เลยนะคะ ห้องของพี่จะอยู่ทางด้านขวามือชั้นสามค่ะ” เขาพยักหน้ารับ ทว่าขณะนั้นเองที่ประตูปราสาทถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับผู้มาใหม่หลายคน “อ้าว...มาถึงไวกันจังครับ” พายุมองเห็นพ่อแม่ของเขา น้องชาย น้องสะใภ้ หลานตัวน้อยและรุ่นพี่ของเขา “พายุ! ทำไมแต่งตัวแบบนี้!” ไม่ทันที่แพตตี้จะเอ่ยปากทักทาย คุณแม่ของพายุก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับยกมือขึ้นดึงใบหูของเขา “ทำไมแต่งตัวแบบนี้ ให้ตายสิ...ชุดที่แม่เตรียมให้ล่ะ” “โอ๊ย! เจ็บครับ” “ให้มันได้อย่างนี้สิ ดูสิ ดู...ดู...ลูกชายแต่งตัวมาหาว่าที่เจ้าสาวทั้งทีแต่แต่งตัวแบบนี้” แพตตี้อมยิ้ม เธอส่ายหน้าเบา ๆ ด้วยความไม่ถือสาความเป็นกันเองของเขา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ติดอะไรเลย” “ไม่ติดก็ไม่ได้” “แม่ครับ ปล่อยก่อน หูผมจะขาดเอานะ” พายุหูแดง ใบหน้าของแพตตี้แสดงความเป็นห่วงจนออกหน้าออกตา เธอมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นห่วง “เฮ้อ หมดคำพูดเลย” แพตตี้ยิ้มบาง ๆ ให้กับแม่ของเขา เธอหันไปยกมือไหว้คนทุกคนที่มาที่นี่ ซึ่งพ่อของเขาเพียงแค่ยกยิ้มให้อย่างคนเอ็นดู “หวัดดีผมน้องชายที่พายุ สายฟ้าครับ นี่...เมียพี่ ขนมแป้ง นั่นลูกของเราสายน้ำ ไอ้คนนั้นน้ำไนล์ ส่วนคนนี้ที่ท้องโตชื่อพิ้งค์พลอย แล้วก็สามีของเธอเตชินท์เพื่อน ไม่สิ...รุ่นพี่ของพี่พายุยุอีกที” รายชื่อที่ถูกร่ายยาวผ่านน้องชายของเขาทำให้แพตตี้มึนหัวเล็กน้อย ก่อนที่พายุจะเอ่ยปราม “ไม่ต้องรีบก็ได้ เดี๋ยวก็จำได้หมด” “โอเคค่ะ ขอบคุณทุกคนนะคะ ฉันจะให้คนดูแลอย่างดี ถ้าอยากไปเที่ยวที่ไหนก็สามารถบอกให้คนขับรถพาไปได้เลยนะคะ ถือว่ามาเที่ยวนะคะ” “หึ...น่ารักจังเลยนะ นิสัยต่างจากพี่ชายคนละขั้วเลย” แพตตี้ฉีกยิ้ม ทุกคนคงสนิทกับพี่แพทริคของเธอ ก็เลยรู้ว่าพี่ชายตัวดีของเธอมีนิสัยอย่างไร “แล้วพี่แพทริคล่ะคะ ยังมาไม่ถึงเหรอคะ” “มาคนละเที่ยวน่ะ แต่น่าจะใกล้ถึงแล้ว” “โอเคค่ะ พักผ่อนนะคะ” แพตตี้ว่าพลางให้คนจัดการนั่นนี่ เธอทะมัดทะแมงไม่เหมือนจากที่คิดไว้ พายุมองว่าที่เจ้าสาวด้วยสายตายากจะคาดเดา แต่นี่ก็เป็นสัญญาณที่ดีสำหรับหนุ่มที่ไม่ค่อยสนใจใครอย่างเขา... แม้นจะเริ่มคุ้นชินกับญาติทั้งสองฝ่ายมากแล้ว แต่แพตตี้ก็ยังคงประหม่าเมื่อเวลางานใกล้เข้ามาถึง “เป็นไร ตื่นเต้นเหรอ” “ค่ะคุณแม่” ร่างบางในชุดเจ้าสาวใจเต้นไม่ส่ำ เธอหันไปหาคนเป็นแม่พร้อมกับน้ำตาที่ปริ่มอยู่รอบดวงตา ส่อเค้าจะหลั่งออกมารอมร่อ “อย่าร้องไห้สิ ไม่สวยนะ” เพียงฝันโอบกอดร่างบางของคนเป็นลูก ซึ่งพอได้ยินอย่างนั้นแพตตี้ก็รีบเงยหน้าขึ้นทันที เธออยากสวยที่สุดในวันดี ๆ เช่นนี้ “ใกล้ถึงพิธีแล้ว” เพียงฝันจับฝ่ามือของคนเป็นลูกยื่นให้พ่อของเธอที่ยืนมองดูลูกสาวด้วยสายตาเป็นห่วงแม้อีกฝ่ายกำลังจะเป็นฝั่งเป็นฝา “พ่อไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำให้มันถูกหรือมันผิด แต่อยากให้ลูกรู้นะว่าเราทุกคนหวังดีกับลูก ถ้ามีอะไรไม่ดี...กลับมาหาพ่อได้เสมอ” บิดาของเธอว่าพร้อมกับรั้งร่างบางเข้าไปสวมกอด นกน้อยกำลังจะออกจากอ้อมกอดของเขาไปสู่อ้อมกอดของชายแปลกหน้า “อึก หนูรักพ่อนะคะ ขอบคุณค่ะ” ถึงกระนั้นก็ไม่อาจอดกลั้นความรู้สึกที่เกิดขึ้นได้ น้ำตาหลั่งรินออกมาในที่สุด “หึ...คนเก่งของพ่อ” ฝ่ามือหนาลูบเบา ๆ ที่แผ่นหลังเล็ก แพตตี้ไม่เคยได้รับอิสระในชีวิตเลยสักครั้ง แม้กระทั่งคู่ครอง เธอก็ถูกพ่อแม่เลือกให้ “ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว” คุณพ่อพอตเตอร์เป็นคนจูงมือเจ้าสาวเข้าสู่แท่นพิธี เสียงเพลงที่กำลังขับกล่อมนั้นทำให้หัวใจของแพตตี้กระหน่ำเต้นแรงมากกว่าเดิม เธอเดินตามแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อท่ามกลางเสียงแสดงความยินดีและกลีบดอกกุหลาบที่ถูกโปรยตามทางเดิน ...ขณะเดียวกันเจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ เขามองไปยังร่างบางด้วยสายตาตกตะลึง มุมปากของเขายกขึ้นสูงด้วยรอยยิ้ม เธอสวยเหมือนกับนางฟ้าเลย บรรยากาศรอบกายก็ยิ่งทำให้รู้สึกว่ากำลังอยู่บนสรวงสวรรค์จริง ๆ ร่างอรชรอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวที่ถูกประดับประดาด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ หลาย ๆ กะรัต มันเล่นแสงเป็นประกายระยิบระยับ เกาะอกขาวนั้นดันหน้าอกอวบจนโผล่พ้นขอบชุดเจ้าสาว เอวของเธอคอดกิ่วให้กระโปรงยาวได้แผ่สยายออกมา ซึ่งใบหน้าของเธอเขามองไม่ชัดด้วยความที่มีม่านผ้าคลุมเจ้าสาวสีขาวบดบังอยู่ แต่มันก็ไม่ได้ลดทอนความสวยของเธอแม้แต่น้อย เมื่อเธอเดินมาถึงแท่นพิธี แพตตี้อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นสำรวจใบหน้าของเจ้าบ่าว เธอมองเขาผ่านรูตาข่ายเล็ก ๆ นี้ พายุเหมือนกับรูปปั้นพระเจ้ากรีก ใบหน้าคมสันนั้นเกลี้ยงเกลาไร้หนวดเคราบดบัง ผมทางด้านหน้าถูกเสยขึ้นเปิดโครงหน้าสมบูรณ์แบบ ริมฝีปากหยักได้รูปของเขาฉีกยิ้มให้เธอไม่หุบเลย ร่างหนาในชุดทักสิโด้เรียบหรูนี้ เขาหล่อสะกดใจของเธอมาก พิธีแต่งงานของเขาและเธอถูกจัดขึ้นตามศาสนาคริสต์ เสียงบาทหลวงที่กำลังอ่านคัมภีร์นั้นทำให้หัวใจของพายุเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากที่รู้สึกเฉย ๆ มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ใจของเขากำลังเต้นแรง “ผม...พายุ นฤบดินทร์ ขอรับคุณแพตตี้เป็นภรรยาและขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่...” พายุเอ่ยพูดออกมาตามที่เขาได้ท่องไว้ ชายหนุ่มยิ้มให้กับว่าที่ภรรยาสาว จากที่คิดทำ ๆ ไปตามที่พ่อแม่บอก แต่เอาเข้าจริงพอได้เอ่ยสาบานเขากลับรู้สึกอยากทำมันขึ้นมาจริง ๆ “ฉัน...แพตตี้ เกษมศานต์ ขอรับคุณพายุเป็นสามี และขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อคุณทั้งในยามสุข และยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติคุณจนกว่าชีวิตจะหาไม่...” แพตตี้ว่าพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงลงมา เธอรู้สึกดีใจระคนเศร้าใจกับการเปลี่ยนแปลงไปของชีวิต หลังจากนี้เธอจะกลายไปเป็นภรรยาของเขา ฝ่ามือเล็กวางลงที่ฝ่ามือของหนา พายุค่อย ๆ บรรจงสวมแหวนเพชรให้กับเธอ แม้นจะไม่ใส่ใจรายละเอียดงานแต่งเท่าที่ควรแต่อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเลือกแหวนวงนี้ให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” แพตตี้เอ่ยพูดเสียงแผ่วเบา ระหว่างที่เขายื่นมือมาเปิดม่านตาข่ายสีขาวที่ปิดหน้าของเธออยู่ ใจของพายุเต้นตึกตักไม่ต่างจากเธอ “พี่...เอ่อ ขอนะ” เขาว่าเสียงสั่น ไม่เคยเจอกันมาก่อน จะจูบก็อยากให้เธออนุญาต แพตตี้เกร็งจนใบหน้าริมฝีปากสั่นเมื่อใบหน้าหล่อเหลาค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะประกบกันในที่สุด พายุจูบริมฝีปากสวยอย่างช้า ๆ เขาบรรจงจูบกลีบปากของเธอเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะช้ำ ทว่าพอได้จูบเหมือนกับมีคลื่นแม่เหล็กดึงดูดตัวเขาเข้าหา ฝ่ามือหนารั้งตัวเธอเข้ามาแนบชิดกายก่อนจะจูบเธออย่างดูดดื่ม ทำเอาเจ้าสาวตกใจ เธอห่อไหล่ขึ้นรับจูบเขาเช่นกัน ...จูบแรก ครั้งแรกของเธอ...เป็นของเขา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more