เสียงฝีเท้าก้าวเดินเข้ามาภายในห้องโถงบ้านที่ประดับประดาด้วยโคมไฟระย้าสวยงาม อีธาน หนุ่มหล่อวัยยี่สิบห้า สูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร กำลังชำเลืองมองหาเรย์เลน แฟนสาวของตัวเองว่าอยู่ตรงไหนของตัวบ้าน ราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
“ใคร”
เรย์เลนเดินออกมาจากห้องรับแขก ตกใจไม่น้อยเมื่อรู้ว่าเจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่กำลังยืนยิ้มให้เธออยู่เป็นอีธาน แฟนตัวเอง มือหนาของคนตัวใหญ่ขยี้หัวเธอจนฟูฟ่องพลางประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มอย่างแผ่วเบา ทำเอาโนอาร์ถึงกับหน้ายู่คิ้วชนกัน หันไปจ้องเรย์เลนตาไม่กะพริบ เมื่อเห็นผู้ชายคนอื่นมาทำท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอต่อหน้าเขา
“ใครกันเรย์เลน”
สายตาคมกริบจ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่ลดละ มือหนาจับข้อมือเรียวเล็กบีบแน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ
“ผมเป็นแฟนเรย์เลนครับ ใช่คุณอาโนอาร์ไหมครับ เห็นเรย์เลนพูดถึงบ่อยๆ”
รอยยิ้มอย่างเป็นมิตรส่งไปให้โนอาร์ แต่ทว่าอีธานกลับได้รับแววตา
