“ ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครแย่งคุณไปจากผมอีกแล้ว ”
เขาดึงฉันเข้าไปกอดทันที อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเพียงเพราะได้รับไออุ่นที่ส่งผ่านอ้อมแขนของเขา ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทำไมฉันถึงไม่เคยหนีผู้ชายคนนี้พ้นและยอมเขาทุกครั้งคงเพราะเขาเป็นคนที่ฉันคิดถึงและรอคอยมาตลอด
“ แขกเหรื่ออยู่กันเต็มงานทำอะไรหัดรักษาหน้าบ้างสิ ”
แม่เลี้ยงคุณทิมส์เดินเข้ามาพูดใกล้ๆสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจและสายตาที่กำลังฟาดฟันกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกเลี้ยงทำให้ฉันรู้ทันทีว่าว่าเขาสองคนคงจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่
“ บังเอิญผมเป็นคนชอบทำอะไรเว่อๆคุณก็ชอบทำเรื่องเล็กให้มันเป็นเรื่องใหญ่อยู่ประจำไม่ใช่หรอครับ ”
“ ตาทิมส์ ทำไมถึงก้าวร้าวกับแม่แบบนี้ ”
“ เลิกแทนตัวเองว่าแม่ได้แล้วฟังแล้วมันสะอิดสะเอียน อ่อ แล้วถ้าผมรู้ว่าคุณแตะต้องคะนิ้งหรือพูดจาแย่ๆแบบเมื่อกี้อีกอย่าหาว่าผมใจร้ายแล้วกัน ไปกันเถอะ ”
หลังจากที่จบประโยคเชือดเฉ
