ตอนที่ 7
1751 Words
“คุณหนูอัญขา... ตื่นหรือยังคะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกของป้าสมใจที่ดังตามมา และทั้งสองสิ่งนี้ก็ทำให้หล่อนรู้สึกตัวตื่น หล่อนกัดฟันลุกขึ้นจากพื้นห้องที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อคืน ก่อนจะรีบเปิดประตูให้กับป้าสมใจ
“ตื่น... แล้วค่ะป้าสมใจ”
ป้าสมใจยิ้มกว้างกับบานประตูที่เปิดออก ก่อนจะหุบยิ้มฉับเมื่อเห็นหน้าของอัญชันเต็มตา
“ตายแล้วคุณหนูอัญ ทำไมตาบวมเป่งแบบนั้นล่ะคะ”
ป้าสมใจตกใจ รีบเดินเข้ามาในห้อง
“หนูอัญ... ไม่ได้เป็นอะไรค่ะป้าสมใจ”
อัญชันรีบหันหลบ แต่ก็ไม่พ้นเพราะป้าสมใจดึงตัวให้มาเผชิญหน้าด้วยความเป็นห่วง
“ตาบวมขนาดนี้ยังบอกไม่เป็นอะไรอีกเหรอคะ”
“หนูอัญ... ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะป้าสมใจ” หล่อนฝืนยิ้ม แต่หน้าก็เศร้าหมองเหลือเกิน
“บอกป้ามาซะดีๆ เมื่อคืนร้องไห้ใช่ไหมคะเนี่ย”
สิ่งที่ป้าสมใจพูดมันคือเรื่องจริง แต่หล่อนจะบอกออกไปได้ยังไงกันล่ะ หล่อนไม่ต้องการให้เกิดปัญหาขึ้นภายในบ้านของผู้มีพระคุณ
“คือ... คือหนูอัญดูซีรีส์เกาหลีน่ะค่ะ แล้วมันจบเศร้าก็เลย...”
“ร้องไห้ใช่ไหมคะ” ป้าสมใจต่อให้อย่างรู้ทัน
อัญชันรีบพยักหน้ารับสมอ้างทันที “ใช่ค่ะป้าสมใจ”
“โธ่ คุณหนูอัญของป้า ทำไมถึงได้ต่อมน้ำตาตื้นนักล่ะคะ”
หล่อนทำได้แค่ยิ้มเศร้าๆ ให้กับคู่สนทนา ก่อนจะเอ่ยถามถึงคนที่หล่อนคิดถึงทุกลมหายใจ
“เอ่อ... พี่ชายตื่นหรือยังคะ”
“ตื่นแล้วค่ะ ตอนนี้ก็นั่งรอคุณหนูอัญไปร่วมโต๊ะอาหารค่ะ”
“หนูอัญขอโทษค่ะ ขอโทษที่ตื่นสาย... หนูอัญ...”
ดวงหน้างดงามซีดเผือด ความละอายใจฉายชัดในดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาของเจ้าหล่อน
ป้าสมใจเอียงคอมองเด็กสาวที่สวยหวานราวกับตุ๊กตาบาร์บี้ด้วยความชื่นชม ตั้งแต่เกิดมาจนอายุเลยเลขห้าแล้ว ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนหน้าตาสะสวยน่ารักได้เท่ากับอัญชันมาก่อนเลย ไม่ว่าจะมองพิศหรือมองผ่านๆ เด็กสาวคนนี้ก็ดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่ยาก สวยจนผู้หญิงด้วยกันต้องหันมอง และก็คงเพราะเหตุนี้ไงจารุวรรณกับชัชชุอรถึงได้ตามราวีอัญชันแบบนี้
“เพิ่งเลยเวลามาแค่สองสามนาทีเองค่ะ คุณหนูอัญรีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะค่ะ ยังทัน”
หญิงสาวเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ “หนูอัญฝากบอกคุณป้ากับคุณลุง และก็พี่... พี่ชายด้วยนะคะ ว่าหนูอัญจะรีบลงไปให้เร็วที่สุดค่ะ”
“ค่ะ ไม่ต้องรีบมากนะคะ เดี๋ยวแปรงฟันไม่เกลี้ยง”
ป้าสมใจเอ่ยแซ็วเพราะอยากจะให้อัญชันคลายเครียด แต่หญิงสาวเพียงแค่ยิ้มบางๆ ตอบเท่านั้น
“หนูอัญขอตัวนะคะป้าสมใจ”
“ค่ะ”
ร่างของอัญชันวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ป้าสมใจจึงเดินออกจากห้องของหญิงสาว มุ่งหน้าลงไปยังชั้นล่าง ตรงไปยังห้องอาหารของครอบครัวเบนด์เนอร์
“หนูอัญล่ะแม่สมใจ” ดารินเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นป้าสมใจเดินกลับเข้ามาภายให้ห้องอาหาร
“เพิ่งตื่นน่ะค่ะ”
ดารินขมวดคิ้วประหลาด “ไม่น่าเชื่อ ตั้งแต่เลี้ยงหนูอัญมา ไม่เคยเห็นตื่นสายสักวัน”
“วันนี้เป็นวันหยุด หนูอัญคงอยากจะพักผ่อนมั้งคุณ” แฮรี่ออกความคิดเห็น แต่ดารินไม่เห็นด้วย
“จะวันไปเรียน หรือวันหยุดไหน หนูอัญก็ไม่เคยตื่นสายนะคะคุณ ฉันจำได้ดีเลย”
“คงดูซีรีส์เกาหลีดึกไปน่ะค่ะ” ป้าสมใจอธิบายตามที่อัญชันบอกมา
ดารินมองหน้าป้าสมใจอย่างประหลาดใจ และไม่ต้องเอ่ยถามให้เสียเวลาเพราะป้าสมใจรีบพูดต่อด้วยตัวเอง
“คือดิฉันเห็นคุณหนูอัญตาบวมๆ น่ะค่ะ เหมือนคนร้องไห้หนักมาทั้งคืน ก็เลยถามว่าเป็นอะไร คุณหนูอัญบอกว่าดูซีรีส์เกาหลีมาค่ะ แล้วตอนจบมันเศร้าก็เลยร้องไห้”
“อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอ”
ดารินพยักหน้ารับทราบ ในขณะที่เคียร์สนั่งก้มหน้าตักข้าวใส่ปากเงียบ ไม่มีใครรู้ว่าภายในอกของผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ แม้แต่บุพการีที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กก็ตาม
“นั่นไงคะ คุณหนูอัญมากแล้ว”
ป้าสมใจรีบบอกเมื่อเห็นอัญชันเดินเข้ามาในห้องอาหารด้วยท่าทางรีบร้อน
“หนูอัญขอโทษนะคะ จะไม่ตื่นสายอีกแล้วค่ะ”
หล่อนรีบยกมือไหว้ทุกคนอย่างสำนึกผิด และทุกคนก็รับไหว้จากหล่อน มีแค่เพียงเคียร์สคนเดียวที่ทำเป็นไม่รับไม่รู้ถึงการปรากฏตัวของหล่อน
หล่อนเสียใจ น้ำตารื้น แต่ก็จำต้องฝืนยิ้มเอาไว้
“ไม่เป็นไรหรอกหนูอัญ ตื่นสายสักวันสองวันไม่ผิดหรอกจ้ะ” ดารินรีบเข้าข้าง “อ้อ แล้วตาที่บวมช้ำนั่น เพราะดูซีรีส์เกาหลีมาจริงๆ ใช่ไหมจ๊ะ”
“เอ่อ...” หล่อนอึกอัก หันไปมองเคียร์ส ซึ่งเขาก็มองมาพอดี หล่อนรีบหลบสายตาคมกล้าทันที
“ใช่... ใช่ค่ะคุณป้า”
หล่อนรีบตอบ และเดินอ้อมโต๊ะจะไปนั่งข้างๆ ดาริน แต่ก็ถูกดารินดักคอขึ้นเสียก่อน
“นั่งข้างๆ พี่เขาสิหนูอัญ คิดถึงพี่เขามากไม่ใช่เหรอ”
หล่อนชะงักเท้า ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อประสานสายตากับเคียร์สอีกครั้ง
ใช่ หล่อนคิดถึงเคียร์สมาก แต่จากคำพูดของเขาเมื่อคืน หล่อนพอจะสรุปได้ว่าเขา... ไม่ได้ต้องการจะเห็นหน้าหล่อนเลย ในหัวใจของเขาไม่มีหล่อนอยู่อีกแล้ว
“หนูอัญนั่งที่เดิมก็ได้ค่ะคุณป้า” หล่อนบอกเสียงอ่อย แต่ดารินไม่ยอม
“เชื่อป้าเถอะ นั่งใกล้ๆ พี่เขานั่นแหละ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน น่าจะมีเรื่องคุยกันเยอะ จริงไหม พ่อเคียร์ส”
ว่าแล้วดารินก็หันไปถามลูกชายของตัวเอง
ไหล่กว้างของเคียร์สไหวน้อยๆ ก่อนจะแค่นยิ้ม
“ก็คงอย่างนั้นมั้งครับคุณแม่”
เขาตอบดาริน ก่อนจะปรายตามองหล่อน
“นั่งสิ หรือว่าต้องให้เลื่อนเก้าอี้ให้ด้วย”
“เอ่อ ไม่... ไม่ต้องค่ะพี่ชาย”
หล่อนรีบเดินไปนั่งใกล้ๆ เขา ด้วยหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับจะกระดอนออกมานอกอก หล่อนหวั่นไหว ประหม่า ขัดเขิน และหวาดกลัวกับการอยู่ใกล้ชิดเคียร์ส แต่ดูท่าทางของเขากลับเรียบเฉย ไร้ความรู้สึกใดๆ โดยสิ้นเชิง
หล่อนลอบมองเขาอย่างเศร้าใจ และก็พยายามบอกตัวเองว่าให้ตั้งสติ แล้วก็หาเหตุผลให้ได้ว่าทำไมเคียร์สถึงเปลี่ยนไป จะได้แก้ไขปัญหานั้นได้ทันท่วงที แต่จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ออก
“ตักปลาให้น้องสิพ่อเคียร์ส หนูอัญชอบกินปลาจำไม่ได้หรือไง”
ดารินแนะนำ และจงใจจับคู่
“ครับ”
เคียร์สรับคำมารดา และตักปลาใส่จานข้าวให้กับหล่อนอย่างเสียไม่ได้ แต่กระนั้นหล่อนก็กล่าวขอบคุณ
“ขอบคุณค่ะ”
เขานิ่งเฉยและไม่พูดจาอะไรกับหล่อนอีก กินข้าวต่อไปเงียบๆ ทำราวกับว่าเป็นใบ้มาตั้งแต่เกิด หล่อนลอบมองเขา มองใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของเคียร์สด้วยความน้อยอกน้อยใจ
พี่ชายช่างห่างเหินกับหล่อนเหลือเกิน...
“พ่อเคียร์สวันนี้ว่างใช่ไหม”
“ครับ”
ดารินอมยิ้มและมองไปที่อัญชัน
“ดีเลย งั้นพาหนูอัญออกไปช็อปปิ้งหน่อย น้องไม่ค่อยได้ออกไปไหนมาตั้งนานแล้ว”
ช้อนในมือของหล่อนร่วงลงกระแทกจานข้าวจนเกิดเสียงดัง และทุกคนหันมามอง
“เอ่อ ขอ... ขอโทษค่ะ”
ดารินกับแฮรี่ระบายยิ้มให้กับหล่อน บอกกล่าวในสายตาว่าไม่เป็นอะไร แต่สายตาคมกล้าของเคียร์สกลับเต็มไปด้วยคำตำหนิ หล่อนเสหลบสายตาและก้มลงมองจาน หัวใจปวดร้าว
“ก็ให้คนขับรถพาไปสิครับ ผมไม่ชอบเดินตามผู้หญิงช็อปปิ้ง”
“แหม พาน้องไปหน่อยจะเป็นอะไรไป จริงไหมหนูอัญ”
ดารินหันมาถามหล่อนเพื่อหาพวก แต่หล่อนไม่อยากฝืนใจของเคียร์ส เพราะไม่อยากให้เขาเกลียดตัวเองมากไปกว่านี้
“คือ... อัญยังไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะคุณป้า”
“หนูอัญไม่เอาน่า ไม่ต้องเกรงใจ พ่อเคียร์สไปเรียนต่างประเทศตั้งนาน กลับมาทั้งทีก็ต้องพาหนูอัญของป้าไปช็อปปิ้ง ไปดูหนังบ้างสิ”
ดารินจัดแจงเสร็จสรรพ และหันไปหาเคียร์ส
“ว่าไงพ่อเคียร์ส จะขัดใจแม่หรือเปล่า”
ชายหนุ่มรวบช้อน และถอนใจยาวเหยียด
“ก็คุณแม่วางแพลนเอาไว้ซะขนาดนี้ ผมคงไม่กล้าขัดคำสั่งหรอกครับ”
อัญชันรู้สึกไม่ดีเลยกับคำพูดประชดประชันของเคียร์ส แต่หล่อนก็ขัดใจดารินไม่ได้เช่นกัน
“ดีมากลูกรักของแม่” ดารินพูดกับเคียร์สเสร็จก็หันไปสั่งป้าสมใจทันที
“แม่สมใจเอาตั๋วหนังที่ฉันซื้อเอาไว้ให้กับพ่อเคียร์สไปด้วยนะ”
“ค่ะ คุณผู้หญิง”
ดารินยิ้มกว้าง ในขณะที่เคียร์สสีหน้าเย็นชา
“ตั๋วหนังอะไรกันครับคุณแม่”
“เอาน่าไม่มีอะไรหรอก ก็แค่หนังรักที่แม่กับพ่อดูกันแล้วชอบน่ะ ก็เลยอยากให้พ่อเคียร์สไปดูกับหนูอัญบ้าง”
เคียร์สขบกรามแน่น เขาดึงผ้าเช็ดปากขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยขอตัวออกมา “ผมอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
เขาลุกขึ้นยืน ในขณะที่หล่อนทำได้แค่ก้มหน้าซ่อนน้ำตาเอาไว้
“อิ่มเร็วจังเลยนะพ่อเคียร์ส หรือว่าตื่นเต้นที่จะได้พาหนูอัญออกไปดูหนังกันล่ะ”
หล่อนได้ยินเสียงคำรามเบาๆ ในลำคอแกร่งก่อนที่เคียร์สจะตอบดารินออกมา
“คงงั้นมั้งครับ ขอตัวครับ”
เขาเดินจากไปแล้ว แต่กลิ่นไอแห่งความชิงชังยังคงล้อมรอบตัวของหล่อนอยู่
เคียร์สไม่ได้เต็มใจไปกับหล่อน แต่เพราะขัดดารินไม่ได้จึงจำเป็นต้องทำ แล้วแบบนี้ เขาจะเย็นชาและใจร้ายกับหล่อนแค่ไหนกันนะ อัญชันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น น้ำตารื้นออกมา แต่ก็จำต้องซ่อนมันเอาไว้ภายในอกเท่านั้น
- Writer
