เจ้าชายวัลดัสกับยัยติ่งสุดเพี้ยน

ใช้มุมกล้องหรือจูบจริง

เสียงหวาน สดใส ดังไปทั่วห้องซ้อม แมวน้ำถือกระดาษเนื้อเพลง แต่ปากกลับร้องเพลงอื่น

"ยัยแมวน้ำแกร้องเพลงอะไรของแก มันใช่เพลงที่ใช้แสดงมั้ยเนี่ย" เสียงเพื่อนสาวดังขึ้นก่อนที่จะชะงักหยุด

"ปล่อยฉันไปตามทางของฉันหน่อยก็ได้ ฉันต้องหาแรงบรรดาลใจด้วยการร้องเพลงของดวงใจของฉัน"

"แล้วแกรู้หรือเปล่าว่าใครแสดงเป็นโรมิโอกับจูเลียต"

"ไม่รู้ ถ้าเขามาซ้อมแกก็ได้เห็นเองแหละ" พูดจบก็หยิบขนมใส่ปากทันที ว่าแต่ขนมอะไรอร่อยจัง

"พวกแก ฉันรู้แล้วว่าใครเป็นพระเอกกับนางเอก" ฉันกับทิวเงยหน้ามองลูกปลาที่มีท่าทางตื่นเต้น

"แกจะอ้ำอึ่งทำไม รีบพูดมาสิ"

"พี่หมอคินทร์เดือนมหาลัยกับพี่แพทดาวมหาลัย" ฉันพยักหน้ารับรู้

"แกไม่ตกใจเหรอแมวน้ำ" หล่อกับสวยก็เหมาะสมกันดี มีอะไรน่าตกใจกัน

"ทำไมต้องตกใจ ฉันร้องเพลงไม่ได้ไปแสดงกับพี่คินทร์ซะหน่อย"

ตอนนี้แม้แต่หน้าพี่คินทร์ฉันยังไม่กล้ามองเลย ใครจะไปคิดว่าเมาแล้วไปจูบพี่คินทร์ เดี๋ยวนะ ฉันก็ต้องเจอพี่เขาอยู่ดี เพราะฉันเป็นนักร้องให้งานแสดงในครั้งนี้ นี่มันบ้าชัด ๆ

"นั่นว่าที่สามีในอนาคตแกเลยนะ อีกอย่างได้ยินมาว่ามีฉากจูบด้วย แบบนี้พี่คินทร์ต้องจูบกับพี่แพทนะสิ"

"นี่กินซะ แล้วก็เลิกพูดเพ้อเจ้อได้แล้ว" ฉันหยัดขนมใส่ปากลูกปลาก่อนจะเดินไปหน้าเวทีเพื่อสร้างความคุ้นเคยให้ตัวเอง

"น้อง ช่วยอะไรพี่หน่อย" ทว่า ยังไม่ทันก้าวขึ้นไปบนเวที แขนขวากลับถูกดึงแขนไว้พร้อมกับเสียงเรียก

ฉันหันกลับมาหาผู้ชายที่มีเครื่องสำอางแต่งเติมบนใบหน้าที่วิ่งมาดึงแขนฉันให้เดินตาม ก่อนจะมาหยุดอยู่กลางเวที

"เอ่อ.." ตอนนี้ได้แต่ยืนงุนงงกับสถาณการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ฉันมองผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ผู้ชายที่ฉันไปขโมยจูบเขามาเมื่อวันก่อนไงล่ะ

"เราเองเหรอที่จะมาเป็นคู่ซ้อมให้พี่"

"คู่ซ้อม คู่ซ้อมอะไรคะ" ฉันมาซ้อมร้องเพลงไม่ใช่เหรอแล้วเจ๊พาฉันมาทำอะไรตรงกลางเวทีเนี่ย

"หมอแพทมีปัญหานิดหน่อยเลยอาจจะมาช้า เพื่อไม่ให้เสียเวลาก็เลยให้หมอคินทร์ซ้อมบทก่อน"

ฉันพยักหน้าเข้าใจ "ค่ะ แล้วเจ๊ให้แแมวน้ำมาทำอะไรตรงนี้" ฉันชี้เข้าหาตัวเอง ก่อนที่เจ๊แกจะเดินมาหาฉัน

"เป็นคู่ซ้อมให้หมอคินทร์หน่อยนะ" คู่ซ้อม คู่ซ้อมเนี่ยนะ ฉันเล่นละครไม่เป็น จะมาให้มาเป็นคู่ซ้อมได้ไง

"แต่แมวน้ำต้องซ้อมร้องเพลง"

"นี่ หนูแค่พูดว่า ข้าก็รักท่าน จากนั้นหนูก็ยืนนิ่ง ๆ นอกนั้นหมอคินทร์จะเล่นเอง" พูดจบเจ๊ก็หยิบเนื้อเพลงจากมือฉันไป ก่อนที่จะนั่งลงหน้าเวที

"เจ๊ คือ..." ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยนะ

"เริ่มเลยน้อง" เสียงพี่ผู้ชายอีกคนดังขึ้นก่อนที่จะกลืนทุกประโยคกลับคืน เอาก็เอาวะ รีบพูดรีบจบ

เสียงภายในห้องเงียบลง เรายืนสบตากันด้วยใจที่สั่นรัว ไม่ใช่หัวใจพี่หมอหรอกหัวใจฉันเองแหละ

"จูเลียตยอดดวงใจของข้า ข้ารักเจ้า" เสียงทุ้มลึกเอ่ยขึ้น ชวนหลงไหล แต่ทำไมฉันกลับพูดไม่ออกเมื่อถูกมองด้วยสายตาคู่นั้น

"ข้าก็รักท่าน" โอเค พูดจบแล้วจากนั้นก็ยืนนิ่ง ๆ หมับ!! เหวอ มือหนาคว้าเอวฉันจนทำให้ฉันเซ จมูกไปชนกับแผงอกของหมอคินทร์ กลิ่นหอมสะอาดเหมือนกับตอนที่อยู่บนรถเมล์มันกลับทำให้ใจฉันเต้นแรง

"จากนั้นโรมิโอต้องจูบจูเลียตนะครับ" ห๊ะ จูบ ไม่โว้ย พรึบ!! ฉันดันแพงอกแกร่งไว้เมื่อพี่หมอโน้มหน้าเข้ามาใกล้

พร้อมกับหันขวับไปหารุ่นพี่ "ต้องจูบด้วเหรอพี่"

"ไม่ได้จูบจริงน้อง ใช้มุมกล้อง" อ้อ ใช้มุมกล้อง โอเค แมวน้ำเข้าใจ

"ถ้ากลัวก็หลับตา"

เสียงทุ้มของคนที่กอดฉันอยู่ดังขึ้น ก่อนที่มือหนาอีกข้างที่ไม่ได้กอดเอวยกมาลูบแก้มฉันแผ่วเบามันคือการกระทำที่แสนอ่อนโยน พร้อมกับใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้

ฉันหลับตาก่อนจะสัมผัสถึงบางอย่างอุ่นชื้นแตะลงมาที่ริมฝีปาก ไม่นานฉันก็ต้องขมวดคิ้วทั้งที่ยังหลับตาเมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวบนริมฝีปากมันเหมือนไม่ใช่การใช้มุมกล้อง ใช่ พี่คินทร์จูบฉันจริง ปากแตะปาก

"คัท"!!

แรงคลายมือจากเอวฉันก่อนที่ร่างสูงจะเดินลงจากเวทีปล่อยให้ฉันยืนอยู่คนเดียว ยกมือแตะริมฝีปากตัวเองทันที มือข้างหนึ่งจับเอวฉัน มืออีกข้างประคองใบหน้าฉันแล้วอะไรที่แตะลงบนริมฝีปากฉันนอกจากปากของพี่คินทร์

"พี่บอกว่าใช้มุมกล้องจริงๆใช่มั้ย ไม่ได้โกหกแมวน้ำนะ"

"พี่จะโกหกน้องทำไม ว่าแต่หมอคินทร์นี่เล่นเหมือนจริงมากเลย ใช้มุมกล้องแต่เหมือนจูบจริง ถ้าไม่ได้เรียนแพทย์พี่คิดว่ามีอาชีพเป็นดารา"

"เห๊อะ เหมือนจริงมาก" ฉันเสยผมตัวเองขึ้นก่อนจะเดินไปหาเพื่อนสองคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองมาที่ฉัน

"แกกับคุณหมอของฉันเคมีเข้ากันมาก ว่าแต่เมื่อกี้หมอไม่ได้ใช้แค่มุมกล้องใช้ไหมแต่หมอจูบแกจริง" ฉันแยกเขี้ยวใส่อีทิวทันที

"บ้า" โอ้ย ทำใจยังไม่หยุดเต้นแรงเนี่ย ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ หายใจ

“แมวน้ำ” ทำไมฉันต้องเสียจูบแรกให้กับหมอคินทร์ด้วย แล้วแบบนี้เรื่องที่จะให้เขาช่วยล่ะ ยังกล้ากลับไปอ้อนวอนขอเขาให้ช่วยอีกเหรอ

“ยัยแมวน้ำ”

“แกจะตะโกนทำไมเนี่ย”

“ฉันเรียกแกตั้งหลายรอบ แกไม่ได้ยินเอง เหม่ออะไร”

“เปล่า แกเรียกฉันทำไม” 

ฉันมองตามลูกปลาก่อนจะพบร่างสูงที่กำลังยืนคุยกับพี่แพทดาวมหาลัย ท่าทางสนิทสนมของทั้งสองดูไปแล้วเหมาะสมกันดีนะ ผู้ชายก็มองแค่ภายนอก เห็นผู้หญิงสวย ๆ ก็ชอบทั้งนั้นแหละ แล้วฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย

“ดูสายตาพี่แพทที่ใช้มองพี่คินทร์สิ ถ้ากินเข้าไปได้คงกินแล้วมั้ง” เรื่องของพวกเขา เกี่ยวอะไรกับฉัน ทำไมรู้สึกหน่วงใจขึ้นมาแบบนี้ พยายามไม่คิดแล้วนะ แกเป็นอะไรของแกแมวน้ำ

“เจอผู้ชายหน้าตาดียืนอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ ถ้าเป็นฉันก็มองด้วยสายตาแบบนั้น อยากจะลากเข้าไปกินในห้องด้วยซ้ำ”

“แล้วทำไมแมวน้ำมันไม่เห็นมองพี่หมอคินทร์ด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ แต่กลับตรงกันข้ามกับพี่คินทร์…”

“ตรงกันข้ามยังไง”

“ก็พี่หมอมองมันด้วยสายตาเดียวกันกับที่พี่แพทใช้มองเขาตอนนี้ไง” ฉันไม่สนใจเสียงพูดคุยของเพื่อนสองคนก่อนจะเดินไปหยิบน้ำ ทว่า น้ำดื่มกลับวางไว้ในระยะไม่ไกลจากพวกเขาสองคนเท่าไหร่ จงใจหรือตั้งใจเอาไปวางไว้เนี่ย

หมับ!! ขณะที่ก้มหยิบน้ำก็ต้องชะงักเมื่อมีมือหนาของใครคนหนึ่งหยิบเอาไปก่อน แต่มองหน้าคนตรงหน้ากลับต้องขมวดคิ้ว ต่างคนต่างมองหน้ากันก่อนจะยกนิ้วชี้เข้าหากัน

“ยัยติ่งเพี้ยน / นายมาเฟีย”

อุ๊บ มือหนายกปิดปากฉันทันที เสียงของฉันกับนายมาเฟียทำให้ทุกสายตาหันมามอง ไม่เว้นแม้แต่เจ้าของดวงตาคู่นั้น พี่คินทร์หันมามองพวกเราสองคนด้วยสายตานิ่งงัน ทั้งที่ปากของฉันยังถูกปิดด้วยมือนายมาเฟียอยู่ มันคล้ายกับว่าฉันกำลังถูกกอดจากทางด้านหลัง ผู้ชายคนนี้ใส่ชุดช็อปมหาลัยเดียวกับฉัน หน้าตาดี สูง ขาว แต่นิสัยกลับตรงกันข้ามกับหน้าตา

“โลกกลมจัง” เสียงทุ้มพูดพร้อมกับยกยิ้มทำหน้าตาระรื่น ฉันพาตัวเองออกห่างจากชายตรงหน้าทันที

มองหน้าทำไม ไม่เคยเห็นหรือไง

“คงจะอยู่ปีหนึ่งสินะ”

“แล้วจะทำไมไม่ทราบ” ฉันหยิบน้ำขึ้นดื่มทันที นี่วันอะไรของฉันเนี่ย ทำไมต้องมาเจอคนเถื่อนอย่างนายนี่ด้วย

“อ่า ฉันอยู่ปีสาม เรียนวิศวะ ชื่อเจเค”

“ไม่ได้อยากรู้” ฉันกำลังจะหันเดินออกแต่ต้องชะงักเมื่อมีมือหนาคว้าแขนไว้ก่อน ว่าแต่ฉันจะเจอคู่อรินายนี่ฆ่าไหม

“เธอนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ เจอก็ดี ฉันอยากขอบใจที่ช่วย ถ้าไม่ได้เธอช่วยป่านนี้ฉันคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้” ฉันไม่ได้ตั้งใจช่วยซ่ะหน่อย

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะช่วยซ่ะหน่อย ถ้าคู่อรินายไม่วิ่งมาชนแสตนดี้ดวงใจน้อย ๆ ของฉันพังก่อน”

เรื่องของฉันกับเจเคมันเกิดขึ้นตอนที่ฉันกลับจากไปเอาสแตนดี้ที่สั่ง ตอนนั้นมันค่อนข้างมืด ทว่า จู่ ๆ ก็มีผู้ชายสองคนวิ่งมาชนฉันจนทำให้แสตนดี้ของฉันพัง ด้วยความไม่ยอมคน ฉันก็เลยวิ่งตามไปเพื่อให้เขารับผิดชอบ ราคาสั่งทำไม่ใช่น้อยเลยนะ คนหาเช้ากินค่ำแบบฉันกว่าจะทำใจออกเงินใช้จ่ายส่วนนี้ได้ต้องอดหลับอดนอนตั้งหลายคืน แต่กลับมีคนทำมันพังเสียก่อน แบบนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน