“ไปหาให้ตัวเองก่อนเถอะ”
“ว้าย ! ไอ้คุณภากร ปากร้ายมาก แก...แก...” ภริดาชี้หน้าน้อง อยากจะด่าให้มันเจ็บ ๆ แต่ไม่รู้จะด่าว่ายังไงดี ให้สาสมกับที่มันแซะเธอเรื่องสามี คนอย่างเธอน่ะ ไม่จำเป็นต้องหา ทุกวันนี้ผู้ชายก็ต่อแถวเข้าหาให้เลือกไม่หวาดไม่ไหว แค่เธอยังไม่อยากจริงจังกับใครเท่านั้นเอง
“ดา...พอแล้ว มากินข้าว น้องมุกจัดโต๊ะเสร็จแล้ว” แม่แก้วส่ายหน้าระอาใจกับสองพี่น้อง มีกันแค่สองคนก็เถียงกันอยู่ได้ เป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต
ภริดามองค้อนน้องชาย สะบัดหน้าหนี แล้วเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับทุกคน กระนั้นคนที่อยากเอาชนะน้องชายก็ยังไม่วายบอกน้องสะใภ้เสียงดัง ๆ ให้คนที่นอนหันหลังให้เธอได้ยินว่า
“ผู้ชายก็เหมือนกับข้าว รสชาติไม่ถูกปากก็ไม่ต้องไปฝืนกินนะน้องมุก พี่มีร้านเด็ด ๆ แนะนำเยอะแยะ”
“ยัยดา !” แม่แก้วตีต้นแขนลูกสาวเบา ๆ ทั้งจิกตาดุใส่ด้วย
“ก็มันจริงนี่คะ ดาพูดผิดตรงไหน”
“ถ้ายังไม่หย
