ภากรถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ตาคมดุที่จ้องมองยัยเด็กดื้ออ่อนแสงลง
“ดื้อ วุ่นวาย พูดมาก”
ปากก็ว่าน้อง แต่มือกลับดึงผ้าห่มมาคลุมให้ แถมยังจับปอยผมที่ติดอยู่บนแก้มเนียนไปทัดใบหูให้อย่างเบามือ
พอเธอหลับ ห้องก็เงียบ เมื่อนึกถึงเสียงหวาน ๆ ที่ดังวนเวียนถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง ทำให้คนป่วยยิ้มในหน้า
“พี่กรโอเคไหมคะ”
“พี่กรหิวหรือเปล่า”
“พี่กรดื่มน้ำไหมคะ”
“พี่กรอยากเข้าห้องน้ำหรือเปล่า”
“พี่กรต้องพักผ่อนเยอะ ๆ นะคะ”
ภากรยื่นมือไปลูบศีรษะคนดื้อและพูดมากเบา ๆ
“พอพี่หายป่วย ก็คงได้นอนโรงพยาบาลต่อ เพราะเวียนหัวกับเด็กดื้ออย่างเธอนี่แหละ”
เสียงเคาะประตูห้องทำให้ภากรหันไปมอง คุณพยาบาลสองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องถึงกับขมวดคิ้วมองด้วยความแปลกใจ เมื่อคนไข้กับคนเฝ้าไข้สลับตำแหน่งกัน พอคุณพยาบาลจะเอ่ยปากพูด ภากรก็ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้าม เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปนั่งที่โซฟา
“รบกวนพูด
