4 ข่มขู่
1765 Words
4
ข่มขู่
อย่าไปยุ่งวุ่นวายกับครอบครัวนี้เด็ดขาด อุตส่าห์ย้ายบ้านมาทั้งที ขอใช้ชีวิตอย่างสงบสุขดีกว่า…
ถึงพีระพงษ์จะตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าคงช่วยเหลือรุ่นพี่แค่พอไม่ให้เดือดร้อนตนเอง ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว สาวสวยรุ่นน้อยใหญ่ที่พร้อมกระโดดขึ้นเตียงนายพี บริการงานเสียวให้อย่างถึงอกถึงใจก็มีตั้งเยอะแยะ อิงฟ้าไม่ใช่ผู้หญิงน่าสนใจมากมาย แค่ขาวสวย ตัวเล็ก แก้มกลมตัวนุ่มนิ่ม
นั่นแหละ... คิดเท่านั้น
คุณอายังทนเห็นสาวน้อยลำบากไม่ไหว ใจไม่รักดีหวนคิดถึงใบหน้าสวยหวานยามหลับใหล ท่าทางเง้างอนของสาวน้อย อายุน้อยกว่าถึงสิบหกปี!
มิหนำซ้ำผีห่าซาตานตนไหนไม่รู้ ดลใจให้ไปจอดรถแถวหน้าหมู่บ้านแต่เช้าตรู่ ชะเง้อคอมองหาแม่สาวน้อย กระทั่งร่างบางในเดรสกระโปรงยาว คลุมทับด้วยเสื้อสูทบาง ๆ เดินออกมายืนรอรถสองแถว เขาจึงลดกระจกลงเรียก
“อิงฟ้า... ขึ้นมาครับ…”
“รอแกร้บวินค่ะ รถติด เดี๋ยวไปทำงานสาย”
“อามีมอเตอร์ไซค์ ขึ้นมา…”
ในน้ำเสียงเด็ดขาดสั่ง แม้ถูกปฏิเสธมาแล้วมากกว่าหนึ่งครั้ง รอบนี้คุณอาเพื่อนบ้านคงไม่ยอม พอสาวน้อยทำท่าจะไม่ไปกับเขาแค่เลิกคิ้วว่า
“ยังไม่ขึ้นมาอีก...?”
ว่าง่าย ๆ คือข่มขู่!
ร่างบางในเดรสทำงานตัวสวยรีบสะบัดกระโปรงแหวกข้างของเธอ เปิดประตูเข้าไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถคุณอา คนขับรถรีบหักพวงมาลัยเลี้ยวกลับเข้าบ้านไป สลับรถยนต์เปลี่ยนเป็นรถจักรยานยนต์ ถอดเสื้อสูทออกพับเก็บเอาไว้ใต้เบาะ ส่งหมวกนิรภัยให้
พีระพงษ์ยอมขี่รถจักรยานยนต์ไปทำงาน ทั้งที่ไม่ได้ใช้บ่อยนัก เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนสะอาดตา บางวันก็ใส่สูท ไม่ชอบให้มีกลิ่นฝุ่นควันติดไปทั้งวัน หากการจราจรไม่ติดขัดหรือไม่ตื่นสายจริง ๆ คงไม่อยากขี่รถ Honda PCX ไป แต่เป็นเพราะเห็นใจสาวน้อย กลัวว่าเธอจะไปทำงานสาย
อิงฟ้าใส่กระโปรงสีขาวยาวถึงตาตุ่ม เป็นกระโปรงผ่าข้างสูงถึงหัวเข่า เธอยกมือจับชายกระโปรงวางพักไว้เหนือน่องขาว ๆ นั่งหันหน้าไปด้านข้าง ถึงรถจักรยานยนต์คันใหญ่ไม่ใช่บิ๊กไบค์ กำลังเหมาะสมกับชายรูปร่างกำยำ สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร พื้นที่สำหรับคนโดยสารข้างหลังก็นั่งสบายกว่าวินมอเตอร์ไซค์หน้าหมู่บ้าน การที่รถหยุดเป็นระยะ เธอคงไม่ถนัด
“จับไหล่คุณอาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?”
“เอาเลยตามสบาย คนเคยนอนกอดกันมาทั้งคืน อยากจับตรงไหนก็จับไปเถอะ”
คุณอาจิกกัดเธอ! ทั้งคำพูดและที่หยุดรถอย่างกระชั้นชิดจนกระเด็นติดแผ่นหลังกว้าง เขายังลอบยิ้มโดยที่เธอแอบเห็นตอนตกใจรถที่เฉียดผ่านไปเมื่อสักครู่
อิงฟ้าใช่ว่าจะจดจำเรื่องคืนนั้นไม่ได้ ความทรงจำของเธอขาดช่วงอย่างคนเมา ทว่ายังมีสติหลงเหลืออยู่ เธอถือแก้วเหล้ากอดแขนชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างสนิทสนม หัวเราะคิกคักอย่างสนุกสนานเท่าไร เวลานี้ดันมาทำเป็นไร้เยื่อใย
คุณอาคงไม่พอใจเป็นธรรมดา แต่เธอจำต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัวเมื่อรับรู้สถานะตนเอง
“ซอยข้างหน้านี้ค่ะอาพี จอดตรงนี้ก็ได้...”
ได้ยินผู้โดยสารสาวสวยบอก พีระพงษ์ตั้งใจขี่รถเลยจุดหมายปลายทางไปเล็กน้อย รอให้สาวน้อยลงจากรถ ส่งหมวกคืนให้เขาก็รีบถาม
“เลิกงานกลับบ้านเลยหรือเปล่า? หรือไปเที่ยวอีกครับ”
“กลับค่ะ แต่คงไม่รบกวนคุณอา ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“กินข้าวหรือยัง?”
“ยังค่ะ…”
“ทำไมไม่ตื่นเช้า ๆ ล่ะครับ ไม่กินข้าวเช้าจะเอาแรงที่ไหนไปทำงาน”
“เรื่องของฟ้าเปล่า...”
ชายหนุ่มรู้ตัวว่าเขาดันทำตัวไม่ต่างจากคุณพ่อ สาวน้อยคงคิดว่าเธอกำลังถูกควบคุมพฤติกรรม มากเสียกว่าจะคิดว่าเขาอาจถูกใจเธอขึ้นมา
“เข้างานกี่โมงครับ?”
“เก้าโมงค่ะ”
“งั้นไปกินโจ๊กตรงนี้ อาพาไป”
“คือ… ฟ้า… เกรงใจค่ะ”
“ทำไมต้องเกรงใจ กินเหล้ากินได้ กินข้าวก็ต้องกินได้”
สายตาของพีระพงษ์ราวกับว่าบังคับให้เธอต้องไปกินข้าวเช้ากับเขา ยิ่งเห็นแก้มใส ๆ ใต้เครื่องสำอางอ่อน เปลือกตาขาวมีสีเหลือบส้มชมพู เธอแต่งหน้ามาทำงานอย่างน่ารัก สบตาใสแป๋วมองกลับมา หนุ่มรุ่นพ่อหัวใจอ่อนยวบ
“ตอนนี้คงไม่เหมาะสมแล้วค่ะ ฟ้าไม่รู้ว่าอาพีเป็นเพื่อนกับพ่อแม่ฟ้า คืนนั้นฟ้าเองก็เมา อาพีช่วยคิดเสียว่าเราสองคนไม่เคยพบกันมาก่อน... นะคะ...”
‘ดูแก้มป่อง ๆ นั่นสิ กลัวมีผู้ปกครองเพิ่มอีกคนมากกว่า’
พีระพงษ์ยังนั่งคร่อมรถจักรยานยนต์ด้วยรอยยิ้ม เมื่ออิงฟ้าแสนดื้อรั้นไม่ยอมเขาเลยสักทาง ใช้ข้ออ้างว่าเธอไม่อยากเข้างานสาย ในที่สุดเขาเลยตัดสินใจ ไม่ยอมละทิ้งโอกาสให้สาวน้อยก้าวหนีเขาไปอีก ตะโกนเรียก
“อิงฟ้า... เลิกงานแล้วแวะมาดูกล้องที่บ้านอาหน่อยไหม”
อิงฟ้าตั้งแง่ผลักไสไล่ส่งใส่คุณอา สร้างกำแพงสูงชันไม่ให้เขาเข้าใกล้เธอ แม้กระทั่งว่าเขาพยายามพูดเรื่องคืนนั้นขึ้นมา เธอก็ทำเป็นไม่สนใจ จนเขาบอกกับเธอว่าจะไม่ยุ่งเรื่องของเธอก็ได้ ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาอยู่แล้ว ในช่วงเย็นที่ไปรับเธอกลับบ้านมาด้วยกัน เปิดภาพจากกล้องวงจรปิดย้อนหลังในมือถือให้ดูตามสัญญา เธอได้แต่หวังว่าเขาจะเป็นคนรักษาคำพูด
“ลบได้ไหมคะ?”
“ลบได้ แต่บันทึกข้อมูลย้อนหลังยังอยู่บนไอคลาวด์ ดึงขึ้นมาได้อยู่ดี ไม่รู้จะลบทำไม...”
“ลบนะคะ ฟ้าขอร้อง ฟ้าไม่อยากให้พ่อแม่รู้ว่าฟ้าเมาแล้วเป็นแบบนี้...”
“ครับ... ลบก็ลบ...”
ชายหนุ่มยอมจัดการกับข้อมูลในโทรศัพท์ตามคำขอของสาวน้อย ที่นั่งทำหน้าหงิกหน้างออยู่บนโซฟากำมะหยี่สีขาว กลางห้องรับแขกของบ้านทาวน์โฮมสามชั้น แบ่งแยกเป็นสัดส่วน ต่อเติมอย่างสวยงามสมราคาบ้านหลักหกล้าน
ในเดรสกระโปรงสวยแหวกข้าง พาดขาไขว่ห้าง เผยให้เห็นขาเรียวขานวลเนียนไร้รอยแผล เครื่องสำอางอ่อนประกายเหนือเปลือกตาขาวขับใบหน้าเรียวไข่ให้ดูสว่างสดใส นาฬิกาเรือนสีชมพู กระเป๋าหนังสีขาววางอยู่ข้าง ๆ เป็นยี่ห้อทั่วไปอย่างหญิงสาวในฐานะระดับกลาง อย่างอิงฟ้าไม่ใช่คนฟุ้งเฟ้อมากมาย เธอเพียงดูแลความงามของตนเป็นอย่างดี
ดูยังไงก็ไม่ใช่เด็กสาวตัวน้อย อายุประมาณสี่ถึงห้าขวบ มือเล็กจิ๋วถืออมยิ้ม อีกข้างหนึ่งกอดตุ๊กตาเจ้าหญิง ปากเลอะเทอะขนมแก้มกลมตุ่ยในอ้อมแขนคุณพ่อทวียศ ซึ่งเขาเคยพบเมื่อสมัยอายุวัยยี่สิบกว่า ๆ
“...จะปล่อยไปได้ยังไง เป็นสาวเป็นนาง ไปไหนมาไหนคนเดียวกลับบ้านดึกหน่อยก็อันตรายแล้วรู้ไหม ข่าวมีให้อ่านทุกวัน แล้วนี่... เมาแอ๋อยู่ในผับท่ามกลางฝูงเสือโหย เอาอะไรไปรอด” คนพูดไม่ได้หมายความเป็นอย่างอื่น คืนนั้นเขาทำทีเป็นเจ้าของเพื่อพาสาวน้อยกลับบ้านมา
เป็นโชคช่วยด้วยส่วนหนึ่งที่เธอติดใจเขา ไม่ไปติดหนุ่มคนอื่นจนถูกหิ้วไปไหนต่อไหน
“ฟ้าขอบคุณอาพีนะคะที่เป็นสุภาพบุรุษ อุตส่าห์พาฟ้ามาส่งที่บ้าน วันหน้าวันหลังฟ้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้”
อิงฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณอาอย่างมีสัมมาคารวะ เธอเป็นพวกสำนึกบุญคุณคนอยู่แล้ว หากไม่ได้คุณอาวันนั้น ป่านนี้เธออาจนั่งน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะสูญเสียสิ่งที่รักษามาทั้งชีวิต
“เพื่อนเราแก๊งนั้นน่ะคบหาได้จริงหรือเปล่า? ทำไมทิ้งเพื่อนไปกับผู้ชาย แล้วอาว่า... ดูเหมือนเด็กเอ็นฯ ฟ้าอย่าว่าอา Look down ใครเลยนะ”
“นาน ๆ ฟ้าไปเที่ยวที ไม่ได้ไปบ่อย ปกติถ้าเปรี้ยวไม่ไปด้วย ฟ้าไม่กล้าไปไหนหรอกค่ะ”
“ไม่ใช่เพราะอกหักเหรอ? เห็นพ่อบอกว่าช่วงนี้ฟ้าทำตัวแปลก ๆ”
อิงฟ้ากัดฟันส่ายหน้าไปอีกทาง น้ำตาคลอเบ้าตา “ไม่ใช่ค่ะ ฟ้าปรกติดี แค่อยากไปกินเหล้า อาพีไม่เคยไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานหรือไงคะ?”
พีระพงษ์มีเรื่องอยากบอกสาวน้อยเกี่ยวกับเพื่อนฝูงของเธอด้วยซ้ำไป เขาเองก็ไปเที่ยวผับย่านนั้น รู้จักผู้คนพอสมควร เขากลับถอนหายใจออกมา
“...เราก็เป็นเด็กดีหน่อย พ่อกับแม่เขาเป็นห่วง พ่อแม่อาเสียหมดแล้ว เรายังโชคดี มีครอบครัวคอยห่วง”
“ฟ้าเสียใจด้วยนะคะ เรื่องคุณพ่อคุณแม่อาพี” ในน้ำเสียงเศร้าหมองลงแสดงความเสียใจกับคุณอา แต่แล้วเธอกลับย้ำเตือนอีกฝ่ายด้วยแววตาดื้อรั้น “แต่ฟ้าไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ ฟ้าโตแล้ว ฟ้าเรียนหนังสือจบแล้วทำงานแล้ว เงินเดือนออก ฟ้าก็แบ่งให้หลาน ฟ้าไม่ได้ทำตัวเหลวไหล”
“อยากดื่มเหล้าย้อมใจ มาดื่มเป็นเพื่อนอานี่ ไปกินเหล้าถูก ๆ ทำไม ตับพัง ไม่ดีต่อสุขภาพ ตื่นมาปวดหัวอีก”
“เหล้าที่ไหน กินเข้าไปเยอะ ๆ ปวดหัวทั้งนั้นแหละค่ะ”
“เหล้าดี เหล้าแพง ไม่ปวดหัว”
หญิงสาวทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องดื่มมึนเมา ก่อนจะเหลือบไปเห็นขวดบรั่นดี ขวดไวน์ วางเรียงรายอยู่ในตู้ไม่ไกลจากห้องรับแขก มีโต๊ะรับประทานอาหารทำด้วยกระจกสีดำสนิท
ครู่หนึ่งเธอมีความคิดพิสดาร อยากพาเพื่อนมาถล่มเหล้าที่บ้านคุณอาสายเปย์เสียให้เละเทะ! จะได้เลิกยุ่งวุ่นวายกับเธอสักที อีกครู่หนึ่งเธอเปลี่ยนใจไปเสียอย่างนั้น
“ฟ้ากลับบ้านไปเลี้ยงหลานดีกว่า เดี๋ยวโดนบ่นอีก ฟ้าลานะคะอาพี”
“ดีนะ เป็นเด็กดี แต่ถ้าหนีไปเที่ยวไม่ชวนอา... จะฟ้องพ่อ” เสียงเข้มขึ้นข่มขู่สาวน้อยที่ทำตาเขียวใส่ คุณอาแค่นหัวเราะในลำคอ “ลบภาพใน CCTV ให้แล้ว... แต่ที่ขึ้นคร่อมขี่อาวันนั้นน่ะ ไม่ได้บอกว่าจะไม่ฟ้องพ่อกับแม่”
“อาพี!”
- Writer
