“แม่วาดจันทร์!! พี่มิได้ผิดสัจจะหนา” เทวินทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากความฝัน ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อโทรมกายทั้งที่อยู่ในห้องแอร์ สักพักม่านไหมก็เดินเข้ามาในห้องรับรองของชานเรือนแก้วที่พาเทวินทร์มานอนพักเนื่องจากอยู่ๆ เขาก็สลบไปตรงริมบึงบัว เธอจึงนั่งลงที่ข้างๆ เตียงเทวินทร์ก่อนจะจับที่แขนเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“พี่วินทร์ ฟื้นแล้วเหรอคะ ไหมตกใจหมดเลย” เทวินทร์ที่กำลังหอบตัวโยนเพราะความตกใจ เมื่อเห็นหน้าม่านไหมก็คว้าตัวม่านไหมไปกอดทันที ม่านไหมเองก็ตกใจกับท่าทีของเขาแต่ก็พยายามกอดปลอบชายหนุ่มและลูบหลังเขาเบาๆ
“พี่ไม่เคยผิดสัจจะ ไม่เคยโกหกและไม่เคยปันใจให้ใคร ทำไม...ทำไมถึงไม่เชื่อพี่”
“พี่วินทร์เป็นอะไร พี่วินทร์...พี่วินทร์นี่ไหมนะ”
เทวินทร์เริ่มได้สติใบหน้าของเขาอาบไปด้วยน้ำตาของลูกผู้ชายที่ไหลออกมาไม่หยุด เขามองหน้าม่านไหมพลางเอื้อมมือขึ้นไปจับแก้มเนียนของเธอก่อนจะอมยิ้มออกมาด้วยแววตาที่
