เทวินทร์พาคุณย่ากลับไปพักที่เรือนรับรองพลางเดินกลับไปยังเรือนที่พักของตัวเอง เขายังนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่เดินไปเอากริชกับคุณย่าที่ห้องเก็บของโบราณบนเรือนใหญ่ และรู้สึกแปลกๆ กับดาบที่วางอยู่บนหิ้งพระในห้องนั้น คุณย่าเล่าว่าเป็นของบรรพบุรุษสมัยอยุธยาที่ตกทอดกันมาหลายชั่วอายุคน แต่เขากลับรู้สึกผูกพันกับดาบเล่มนั้นอย่างบอกไม่ถูก
คืนนี้เป็นคืนเดือนหงายพระจันทร์ส่องสว่างไปทั่วบริเวณเรือนไทย เทวินทร์ยืนมองพระจันทร์ข้างขึ้นอยู่ตรงระเบียงของเรือน ในใจก็รู้สึกคิดถึงใครสักคนแต่ไม่รู้ว่าใคร เป็นความโหยหาที่ยากที่จะพรรณนาออกมาเป็นคำพูดได้จริงๆ ยืนชมความงามของพระจันทร์ได้เพียงชั่วครู่เขาก็รู้สึกว่ามีร่างของใครบางคนกำลังยืนมองเขาอยู่หน้าเรือนไทย
“พระจันทร์สวยจังนะคะคืนนี้”
“ไหม ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”
เทวินทร์พอรู้ว่าเป็นม่านไหมก็เดินลงจากเรือนไทยทันที ไหมเดินนำเทวินทร์ไปตรงแคร่หน้าเรือนพลางนั่งลงและมอง
