ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ

4.อยากได้

อยากได้..

ท่าทางน่าเกรงขามของเขาทำให้แววตาของสตรีเบื้องหน้าวูบไหวอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ไม่บ่อยนักที่เขาจะรู้สึกเช่นนี้กับสตรีสักคน

เพราะชื่อนายท่านแห่งทีเซียส มันคือชื่อที่สตรีต่างวิ่งเข้าหามากกว่าจะวิ่งหนีไปจากเขา ตระกูลดยุคที่ร่ำรวยและทรงอำนาจ กิจการมากกว่าครึ่งของจักรวรรดิมันคือกิจการของเขาทั้งนั้น อำนาจของเงินมันหอมหวานและอำนาจของทีเซียสก็เย้ายวนใจไม่น้อย

ทำให้เหล่าสตรีต่างวิ่งเข้าหาเขาอย่างบ้าคลั่งราวกับแมลงเม่าที่พร้อมจะถูกแผดเผาจากเปลวไฟ เมื่อไม่นานมานี้เขาได้ยินมาว่าเคาน์แอชรีย์มีบุตรีที่แสนงดงามเก็บซ่อนอยู่ที่คฤหาสน์ เขาที่เชยชมดอกไม้งามมาแล้วทั้งเมืองอยากจะชยเชยดอกไม้ป่าที่หลบซ่อนจากสายตาของผู้อื่นบ้าง และมันทำให้เขาเสนอเงินก้อนโตในจำนวนที่เคาน์ผู้นั้นไม่มีวันที่จะใช้คืนได้

แต่นางกลับมีเงินในจำนวนนั้นส่งคืนให้เขา ความโกรธเคืองมันแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่อยากจะเอาชนะ แถมความงดงามที่เปล่งประกายของเธอทำให้เขารู้สึกอยากปราบพยศให้เธอยินยอมนอนลงแทบเท้าของเขา

“เช่นนั้นข้าจะรอคอยเป็นเพื่อนของเจ้าดีหรือไม่ ยามนี้ก็มืดแล้วสตรีอยู่ผู้เดียวในที่เปล่าเปลี่ยวเช่นนี้อันตรายยิ่ง”

ไม่มีที่ไหนจะอันตรายมากไปกว่าการยืนอยู่เคียงข้างเขาอีกแล้วล่ะ..

“ข้าไม่ขอรบกวนเวลาที่แสนมีค่าของท่านดยุคหรอกค่ะ”

เจนนีสก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวขอบคุณและในช่วงเวลาถัดมารถม้าของตระกูลมาเดลีนก็แล่นเข้ามาจอดที่ด้านหน้าเจนนีส

“รอนานไหมสาวน้อย”

ผู้ที่เอ่ยทักทายไม่ใช่แอนเจลิก้าแต่เป็นโลแวนพี่ชายของนางต่างหาก

“ท่านลอร์ด..อ่า ข้าไม่คิดว่าท่านจะมารับข้าด้วยตัวเอง”

โลแวนเดินเข้าไปหาเจนนีส เขาเบนสายตามองหน้าของดยุคทีเซียสที่กำลังทำหน้าไม่พอใจอยู่

“สายันณ์สวัสดิ์ครับท่านดยุค ขอบคุณที่อยู่กับเจนนีสระหว่างที่นางกำลังรอคอยให้ข้ามารับ”

ดูสีหน้านั่นสิ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าลอร์ดมาเดลีนนั้นหลงรักเจนนีสอย่างออกนอกหน้า แต่นางกลับเรียกขานชายผู้นั้นด้วยยศแทนที่จะเป็นชื่อตามประสาคนรัก..นั่นแสดงว่าเจนนีสไม่ได้คิดเกินเลยอะไรกับลอร์ดผู้นั้นเลย

น่าสนใจ..สตรีผู้นี้มีอะไรมากมายที่ทำให้เขาอยากรู้เรื่องของนางเต็มไปหมดเลย..

เจนนีสหันกลับไปก้มหน้าลงเพื่อเป็นการกล่าวอำลาท่านดยุคเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเดินขึ้นรถม้าของมาเดลีนมา

โลแวนคิดว่าสีหน้าของเจนนีสมันไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่นัก

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึเปล่าเจน..?”

ถึงจะเกิดเรื่องขึ้นแต่แล้วเธอเป็นใครกันล่ะที่จะมานั่งปรึกษาปัญหาครอบครัวของเธอกับท่านลอร์ดมาเดลีน

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ว่าแต่แอนไม่ได้มาด้วยอย่างนั้นหรือคะ”

ริมฝีปากของโลแวนหยักยิ้มขึ้นมาจางๆ

“แอนไปรอที่งานแล้วน่ะ นางไหว้วานให้ข้ามารับเจ้าแทน ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ถึงอย่างไรข้าก็เข้างานในฐานะผู้ติดตามของแอนเจลิก้าเท่านั้นเอง”

เธอสวมชุดเดรสเรียบๆ สีครีมเพราะไม่อยากจะแต่งตัวงดงามเกินหน้าเกินตาของแอนเจลิก้า ก็เธอเป็นเพียงแค่ผู้ติดตามเท่านั้น

“วันนี้..เจ้าดูแปลกตามากทีเดียว”

เรือนผมสีชมพูอ่อนของเจนนีสถูกดัดเป็นลอนอย่างสวยงามด้วยฝีมือของฮันน์ ส่วนชุดเดรสของเธอถึงแม้จะดูเรียบไปหน่อยแต่ทว่ามันก็ดูเหมาะสมกับภาพลักษณ์ของเจนนีสดี นางสวมสร้อยคอเส้นเล็กๆ และแต่งเติมหน้าบางๆ ...

เจนนีสที่นั่งอยู่เบื้องหน้าของโลแวนทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวไม่เป็นจังหวะเอาซะเลย

“อ่า หากเป็นเรื่องของทรงผม ท่านน้าเป็นผู้ทำให้ค่ะ เพราะว่าข้าจะออกงานในฐานะของเลดี้แอชรีย์ครั้งสุดท้ายแล้วก็เลย..อยากจะจดจำค่ำคืนนี้เอาไว้ให้ดีที่สุด”

โลแวนเบนสายตาเพื่อหันออกไปมองด้านนอกหน้าต่างของรถม้า เขาพูดคุยกับท่านแม่เรื่องของเจนนีสและท่านแม่เองก็เห็นด้วยหากว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ เรื่องในครอบครัวของเขาจัดการเรียบร้อยที่เหลือก็แค่..เขาจะต้องแสดงออกให้ชัดเจนว่าเขาน่ะ ชอบเธอ

เพราะว่าเจนนีสคือเพื่อนของน้องสาว เราถึงได้ค่อนข้างสนิทสนมกัน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเปลี่ยนจากเรียกเขาว่าท่านพี่เป็นท่านลอร์ด แต่เขาก็ไม่เคยทักท้วงเธอเลย

“เจน..ข้าคิดว่า..”

ในขณะที่โลแวนจะเอ่ยความในใจออกไป รถม้าก็จอดเทียบที่ด้านหน้าคฤหาสน์อามีตี้ ความกล้าที่เขารวบรวมมามีอันต้องกลืนลงคอไปอีกครั้ง

เจนนีสเลือกที่จะเดินลงไปจากรถม้าก่อน และเมื่อโลแวนเดินลงมาเธอก็ส่งยิ้มให้เขาจางๆ

“เมื่อครู่ไม่ใช่ว่าท่านลอร์ดมีเรื่องจะพูดกับข้า..?”

“เอ่อ..ไม่เป็นไรเจนนีส เอาไว้ค่อยพูดวันหลังก็ได้”

เมื่อเขาเลือกที่จะกล่าวเช่นนั้นเจนนีสก็ไม่ได้ซักถามเขาต่อ เธอเดินเข้าไปด้านในงานเพื่อตามหาแอนเจลิก้า

“โอ้พระเจ้า เจนนีสข้าคิดว่าที่บ้านของเจ้ามันน่าจะมีชุดเดรสแสนงดงามที่เจ้าตัดเย็บขึ้นมามากมาย..เจ้าแค่หยิบพวกมันมาสวมใส่มันยากเย็นขนาดนั้นเลยงั้นเรอะ!”

เจนนีสหัวเราะเบาๆ เมื่อแอนเจลิก้าบ่นเธอ

“ไม่เลยแอน ข้าพอใจที่ได้สวมชุดนี้และ..คืนนี้เป็นเจ้าต่างหากที่จะต้องเป็นดาวเด่น ข้ามาที่นี่ในฐานะผู้ติดตามของเจ้าเท่านั้น อย่าลืมเรื่องเงินที่เราตกลงกันเอาไว้”

“ไม่ลืมหรอกน่า ข้ารู้ดีว่ากับเรื่องเงินแล้วเพื่อนของข้าต้องตรงเป๊ะแค่ไหน ไปเถอะไปหาเลดี้อามิตี้เพื่อแสดงความยินดีกับนางกัน”

เจนนีสไม่ได้รู้จักเลดี้อามิตี้เจ้าของงานเลี้ยงที่แสนหรูหรานี้เป็นการส่วนตัว เพราะอย่างนั้นเธอจึงเลือกที่จะยืนอยู่ด้านหลังของแอนเจลิก้า

“ยินดีด้วยนะคะเลดี้”

เลดี้อามิตี้ ไกอา ส่งยิ้มให้กับแอนเจลิก้าตามมารยาท

“ขอบคุณค่ะเลดี้มาเดลีน ดูเหมือนว่าท่านจะเข้ามาในงานนี้พร้อมผู้ติดตามที่น่าสนใจมากๆ เลยนะคะ”

แอนเจลิก้ากรอกตามองบน เธอไม่ได้ไม่รู้นิสัยของยัยไกอาคนนี้เพียงแต่เธอไม่คิดว่าเลดี้ตระกูลอามิตี้จะไร้มารยาทถึงเพียงนี้ต่างหาก

“นี่คือเจนนีสค่ะ นางเป็นเพื่อนของข้าเอง”

ไกอายกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อหัวเราะ

“แอชรีย์งั้นหรือ? เอาเถอะ ในงานเลี้ยงของข้ามีอาหารและไวน์มากมายเพื่อให้สตรีตกอับผู้นี้ได้ทาน แต่ข้าไม่มีเงินหรือว่าชุดเดรสที่ดูดีมากกว่านี้มาบริจาคให้เจ้าหรอกนะ..”

หลังจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมา เมื่อไกอาพูดสตรีที่อยู่รอบๆ ไกอาก็หัวเราะตาม พร้อมกับจ้องมองที่เจนนีสด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

เจนนีสคว้าแขนของแอนเจลิก้าเอาไว้ เพราะเพื่อนของเธอดูเหมือนจะพุ่งเข้าไปจัดการเลดี้อามิตี้

“ขอบคุณในความเมตตานะคะ เลดี้อามิตี้นี่..นิสัยงดงามเหมือนกับใบหน้านั้นเลย..ข้าจะทานอาหารที่ท่านจัดเตรียมเอาไว้ให้อร่อยเลยค่ะ”