ฉันจะไม่เห็นแก่เงินอีกแล้วค่ะ

3.ไม่อยากเป็นที่สนใจ

เจนนีสเดินขึ้นไปชั้นบนในห้องนอนของเธอ เธอตรงเข้าไปหยิบเงินที่เธอเก็บหอมรอบริบเอาไว้นานกว่าห้าปีออกมา เธอทำงานอย่างหนักเพราะรู้ว่าวันนี้จะเดินทางมาถึง วันที่พ่อของเธอจะไปก่อเรื่องและวันที่ลิเวียจะต้องเดินทางจากไป

เพราะอย่างนั้นเพื่อรักษาครอบครัวเอาไว้ เจนนีสถึงได้ทำงานอย่างหนักเพื่อไม่ให้ครอบครัวของเราสูญเสียลิเวียไป คราแรกเธอคิดว่าจะเปลี่ยนท่านพ่อก่อนเลย เพราะหากว่าท่านพ่อไม่ติดการพนัน ลิเวียก็จะไม่ต้องถูกส่งไปที่คฤหาสน์ทีเซียสแต่ความพยายามของเจนนีสมันไร้ประโยชน์ เธอเปลี่ยนท่านพ่อไม่ได้อีกทั้งเธออยากจะมีข้ออ้างในการให้ท่านพ่อปล่อยพวกเราไป..

เจนนีสถือถุงเงินส่งให้กับพ่อบ้านของทีเซียส เธอเดินมาจับมือของท่านน้าฮันน์และลิเวียเอาไว้

“ทุกอย่างจะเรียบร้อยค่ะ”

ฮันน์หลับตาลงช้าๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลเอ่อออกมา เธอรู้สึกผิดอยู่เสมอที่มองหน้าของคุณหนูเจนนีส เพราะนายหญิงหลบหนีออกจากที่นี่เพราะรู้เรื่องของเธอ เธอไม่รู้ว่าท่านเคาน์มีภรรยาอยู่แล้ว และเขาบอกเองว่าเขาเป็นเพียงแค่ทหารรับจ้างเท่านั้น เธอคิดว่าเขาคือสามีที่ดีเพราะในตอนนั้นมันเป็นแบบนั้น แต่พอรู้ความจริงทั้งหมดฮันน์ก็เสียใจอย่างถึงที่สุด เธอมาทำให้ครอบครัวของคุณหนูเจนนีสพัง แถมคุณหนูยังต้องมาเลี้ยงดูเธอและลูกสาวอีก

“ครบถ้วนครับท่านดยุค”

ความจริงตอนนี้มาทอสกำลังหงุดหงิดมากๆ เลยล่ะ เพราะเขาคิดว่าตัวเองจะได้หญิงงามไปเชยชมในคืนนี้และเขาคิดมาดีแล้วเรื่องที่ว่าเคาน์แอชรีย์จะไม่มีเงินมาชดใช้หนี้สินของเขา เขามาที่นี่ด้วยความมั่นใจ แต่สตรีผู้นั้นกลับทำให้คืนวันดีๆ ของเขา..พังทลายลงมา

แน่นอนมันน่าหงุดหงิดแต่พอเห็นใบหน้าสวยๆ นั่นเขาก็พออภัยให้ได้ เพราะถึงแม้ว่าวันนี้เขาจะต้องออกไปจากที่นี่มือเปล่า แต่โอกาสของเขายังมีอีกมาก ตราบใดที่พ่อของนางยังคง..ติดการพนันเช่นนี้

“เช่นนั้นข้าก็คงจะต้องขอตัวก่อน..เจ้ายังโชคดี เคาน์แอชรีย์ กาสิโนของข้ายังคงต้อนรับเจ้าเสมอ..”

เคาน์แอชรีย์ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิดและเมื่อท่านดยุคเดินทางออกไป

เจนนีสผ่อนลมหายใจยาวผ่านทางจมูกด้วยความโล่งอก ทว่าเรื่องราวเช่นนี้จะไม่จบลงง่ายๆ อย่างแน่นอน หากเธอไม่แก้ที่ต้นตอ เธอเดินเข้าไปหาท่านพ่อพร้อมกับเอกสารที่ทำขึ้นมานานแล้ว

เธอคิดว่าในช่วงเวลาปกติที่ยังไม่เกิดเรื่อง ท่านพ่อน่าจะไม่มีทางยินยอมเขียนชื่อของท่านลงไปในเอกสารฉบับนี้อย่างแน่นอน แต่ในยามนี้เคาน์แอชรีย์กลับเขียนชื่อของเขาลงไปบนเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดู

เอกสารที่เจนนีสยื่นให้เขาคือเอกสารตัดความสัมพันธ์ ต่อจากนี้เป็นต้นไป ต่อให้เขาติดหนี้ที่ไหนหรือว่าทำอะไร เราก็จะไม่เกี่ยวข้องกันอีกไม่ว่าจะในสถานะไหนก็ตาม

“เจนนีส..”

“ลูกในยามนี้ไม่อยากพูดคำใดเลยค่ะท่านพ่อ เพราะลูกไม่สามารถยับยั้งความโกรธที่มีในใจได้อย่างแน่นอน ให้เราจากกันที่ตรงนี้เถอะค่ะ ปกติเราก็ไม่ได้เป็นพ่อลูกที่สนิทกันอยู่แล้ว คฤหาสน์แอชรีย์แห่งนี้เป็นของท่านพ่อ เพราะอย่างนั้นพวกเราจะออกไปจากที่นี่ค่ะ”

กับบางอย่าง..ดูเหมือนว่าจะสายไปแล้วสินะ ไม่มีหนทางในการย้อนกลับไปแก้ไขหรือว่าอะไรทั้งนั้น

ในยามนี้เขารู้ตัวแล้วว่าตัวเองได้สูญเสียครอบครัวไปอย่างแท้จริงไม่เหมือนกับที่เขาสูญเสียแม่ของเจนนีสไปเลยสักนิด

“ท่านน้ากับลิเวียเก็บของเอาไว้นะคะ เดี๋ยวข้าจะว่าจ้างคนขับรถม้าให้มาขนไปวันพรุ่งนี้ตอนเช้า”

ฮันน์จับมือของเจนนีสเอาไว้

“ขอบคุณนะคะคุณหนู”

“บอกแล้วไงคะว่าอย่างเรียกข้าแบบนั้น..ไม่มีเลดี้แอชรีย์มาตั้งนานแล้วค่ะ ข้าคือเจนนีส..เจ้าของร้านตัดเสื้อเท่านั้น”

ฮันน์ส่งยิ้มให้กับเจนนีส ทว่าเมื่อเธอเห็นเจนนีสกำลังเลือกชุดเดรส ฮันน์ก็เดินเข้าไปช่วยเหลือ

“วันนี้ท่านจะไปร่วมงานเลี้ยงใช่ไหมคะ ให้ข้าและลิเวียช่วยนะคะ”

เจนนีส มองหน้าของแม่เลี้ยงและน้องสาวที่มองเธอด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น หากเธอจะปฏิเสธก็กลัวว่าจะทำร้ายจิตใจของพวกเขามากเกินไป

“ได้สิคะ ครั้งนี้จะเป็นการออกงานครั้งสุดท้ายของข้าในฐานะเลดี้ชนชั้นสูงแล้ว เพราะอย่างนั้น..รบกวนด้วยนะคะ”

เรื่องราวเลวร้ายพัดผ่านไปราวกับสายลม หลังจากที่เจนนีสจัดการสวมชุดเดรสที่ตัวเองตัดเย็บเสร็จเรียบร้อย เธอก็เดินออกทางด้านหลังคฤหาสน์เพื่อไปรอคอยรถม้าของแอนเจลิก้าที่ด้านหน้าทะเลสาบ

ใบหน้างามหยักยิ้มขึ้นมาด้วยความดีใจ ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าเธอจะกล้าเผชิญหน้ากับท่านดยุคเช่นนั้น ทั้งๆ ที่ชาติที่แล้วเธอไม่กล้าแม้แต่จะเถียงสามีแม้แต่ครึ่งคำ..เพราะตัวเองเป็นคนที่ชอบเก็บเรื่องต่างๆ เอาไว้เพียงคนเดียว

แต่พอได้พูดออกไปและทำให้ท่านดยุคทีเซียสหน้าหงายกลับไปแบบนั้นมันสะใจชะมัดเลย!!

เธอปกป้องเอาไว้ได้แล้ว ครอบครัวของเธอ ลิเวียไม่ต้องไปทนให้ตัวร้ายอย่างเขาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ อีกทั้งเธอกำลังจะย้ายออกจากคฤหาสน์แอชรีย์ และตัดขาดความสัมพันธ์กับท่านพ่อแล้ว จะมีอะไรน่ายินดีไปกว่านี้อีกล่ะ

“...ได้พบกันอีกแล้วนะครับเลดี้ บังเอิญเกินไปแล้ว”

เสียงทักทายนั้นดังขึ้นมาจากด้านหลังของเจนนีส เธอหันกลับไปมองก็พบกับดยุคแห่งทีเซียสที่กำลังคีบซิก้าร์เอาไว้ในมือของเขา เขาพ่นควันสีขาวออกมาจากปากพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอ และเป็นอีกครั้งที่เจนนีสเผลอเดินถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

ที่นี่ไม่เป็นที่รู้จักมากนัก เพราะอย่างนั้นเธอไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญเลยที่เขามาพบเจอเธอในเวลานี้ ไม่ใช่ว่าเขาดักรอเธอหรอกหรือ?

“สายันณ์สวัสดิ์ค่ะท่านดยุค”

“นี่เจ้ากำลังจะเข้าร่วมงานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของเลดี้อามิตี้อย่างนั้นหรือ? ช่างบังเอิญยิ่งนักเพราะว่าข้าเองก็กำลังจะไปที่นั่นเช่นกัน ไปด้วยกันสิ รถม้าของข้ายังมีที่เหลือให้สาวงามเช่นเจ้าอีกเยอะเลย”

การเดินตามเขาขึ้นรถม้า มันคือการเอาเชือกมาใส่คอตัวเองชัดๆ และเธอไม่มีทางทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน เขาคือคนที่เธอควรอยู่ให้ห่างมากที่สุด

“ขอบคุณท่านดยุคเพียงแต่ข้านัดเพื่อนเอาไว้แล้วค่ะ”

มาทอสปรายตามองหน้าของเจนนีส เขายกซิก้าร์ขึ้นมาสูบก่อนจะพ่นควันออกมาอีกครั้ง

“ไม่บ่อยนักที่จะมีสตรีปฏิเสธข้า หรือให้เรียกอีกอย่างหนึ่งคือไม่มีสตรีใดไม่อยากจะนั่งบนรถม้าของทีเซียส..การเป็นคู่ควงของข้า ทุกสายตาในงานเลี้ยงจะมองมาที่เจ้า ไม่อยากเป็นสตรีที่โดดเด่นที่สุดในงานหรือเจนนีส”

หัวคิ้วของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย เมื่อเขาเรียกชื่อของเธอ เราไม่ได้สนิทกันถึงขนาดที่เขาจะเรียกชื่อของเธอได้ อีกทั้งเมื่อครู่เขายังทำตัวเป็นเจ้าหนี้สุดโหดอยู่เลยไม่ใช่เรอะ!

“ข้าไม่ได้อยากโดดเด่นหรือว่าได้รับความสนใจ เพราะข้าชื่นชอบการอยู่อย่างเงียบๆ มากกว่าค่ะ”