2.ไม่มีใครไร้ประโยชน์
1310 Words
เมื่อเดินเข้ามาด้านในคฤหาสน์ บรรยากาศภายในก็ตึงเครียดอย่างที่เจนนีสคิดเอาไว้จริงๆ
แม่เลี้ยงกำลังกอดลิเวียเอาไว้ในอ้อมกอด ทั้งสองคนกำลังร้องไห้ออกมาด้วยความสิ้นหวัง
แน่นอนว่าเจนนีสรู้สึกโกรธเคืองมากพอสมควรกับท่าทีความหวาดกลัวของทั้งสอง พ่อของเธอคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าของชายผู้หนึ่ง
ใบหน้านั้นเธอเคยเห็นในหน้าหนังสือพิมพ์และตามงานเลี้ยงใหญ่ๆ ที่เธอเจ้าร่วมพอเป็นพิธี เพราะรู้ว่าวันนี้จะต้องเดินทางมาถึงในสักวัน เธอถึงได้จดจำใบหน้าของตัวร้ายในนิยายเอาไว้เพื่อที่จะปกป้องน้องสาวให้พ้นจากอำนาจมืดของดยุคแห่งทีเซียส
ผมสีเงินของเขาสะท้อนเข้ากับแสงของดวงไฟที่ตกกระทบลงมา นั่นทำให้ใบหน้านั้นโดดเด่นและหล่อเหล่า
เมื่อเขามองเห็นเธอเดินเข้ามาด้านในคฤหาสน์แ ววตาของท่านดยุคยังคงเย็นชาประดุจน้ำแข็ง ดวงตาคมปลาบตวัดมองหน้าเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะละสายตาออกไปจากใบหน้าของเธอเพื่อหันกลับไปมองตัวต้นเรื่อง
“ว่าอย่างไรเคาน์แอชรีย์ หนี้สินที่ท่านติดค้างข้าเอาไว้ เมื่อไหร่ท่านถึงจะใช้คืน”
ใบหน้าของเคาน์แอชรีย์บิดเบี้ยว เขาไม่คิดว่าภายในหนึ่งวันเขาจะใช้เงินเดิมพันหลายหมื่นหมดลง
“ท่านดยุคเมตตาข้าสักครั้งเถิด รับรองได้เลยว่าอีกสามวันหลังจากนี้ข้าจะหาเงินมาคืนท่านดยุคให้ได้”
เจนนีสกัดฟันกรอด พ่อของเธอไม่มีทางหาเงินจำนวนมากชดใช้คืนให้กับดยุคได้ภายในสามวันหรอก เขามันโกหกเพื่อให้ตัวเองรอดชัดๆ!!
“อ่า..ไหนๆ ท่านเคาน์แอชรีย์ก็คือขุนนางคนหนึ่ง ข้าจะลองเชื่อใจท่านอีกสักครั้ง เพียงแต่ว่าคราวนี้จะต้องมีหลักประกันคำพูดของท่านด้วยสิ เพราะว่าคราวที่แล้วท่านก็กล่าวเช่นนี้ แต่แล้วข้าก็ยังไม่เห็นเงินจำนวนที่ว่าท่านจะเอามาชดใช้ให้ข้าเลย..”
“หลักประกันอย่างนั้นหรือครับ คนเช่นข้าจะไปมีหลักประกันอันใดให้ท่านดยุคกันล่ะครับ”
สายตาของดยุคทีเซียสหยุดอยู่ที่ใบหน้าหวานของลูกสาวคนเล็ก ผมสีทองสว่างที่ดูโดดเด่นและงดงาม แต่ทว่าใบหน้าของลูกสาวคนโต กลับดึงดูดใจของเขาได้ไม่น้อยเลย เพราะแบบนี้เองสินะสตรีในตระกูลแอชลีย์ถึงได้ไม่ค่อยออกงานสังคมสักเท่าไหร่ เพราะว่าพวกนางคือสตรีงดงามที่ยากแก่การละสายตา เงินจำนวนไม่กี่หมื่นพวกนั้น..คือสะพานที่ทอดให้เขาเข้ามาที่นี่ และเพื่อให้เขาได้เชยชมกับดอกไม้ที่งดงามซึ่งซ่อนเร้นอยู่ในคฤหาสน์เก่าๆ
“ลูกสาวของท่านอย่างไร ให้พวกนางไปอยู่ที่ทีเซียสชั่วคราวก่อน..”
เคาน์แอชรีย์สะดุ้งเฮือก ถึงแม้ว่าเขาจะติดการพนันมากแค่ไหนแต่เขาก็ไม่เคยคิดจะขายลูกสาวทั้งสองคน
“ท่านดยุคครับ บุตรีของข้าทั้งสองคนยังไม่ได้แต่งงาน การที่พวกนางจะย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์ทีเซียสเป็นการชั่วคราวนั้นไม่นับว่าเหมาะสมสักเท่าไหร่..”
ดาบสีเงินถูกดึงออกมาจากฝักและมันกำลังทาบลงไปบนลำคอของเคาน์แอชรีย์
เสียงหัวเราะดังออกมาจากใบหน้าที่เย็นชา เขามองทหารของตัวเองที่กำลังจ่อดาบลงไปบนคอของเคาน์แอชรีย์ด้วยสายตาที่รู้สึกสมเพชยิ่งนัก
“หากอยากจะปกป้องลูกสาวของตัวเองก็เอาเงินมาสิท่านเคาน์..ข้าเองก็ไม่ได้อยากได้ลูกสาวของท่านนัก ข้าอยากได้เงินของข้าคืนต่างหาก..”
เคาน์แอชรีย์ก้มหน้าลงกับพื้น เขาไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าของภรรยาและลูกสาวเลยด้วยซ้ำ จะไปเอาเงินจากที่ไหนกันในเมื่อเขาใช้วางเดิมพันไปจนหมดแล้ว
“ใช่ไหมล่ะ เพราะว่าเจ้าไม่มีปัญญาจ่ายเงินคืนให้ข้า ข้าถึงต้องเสียเวลามาที่นี่อย่างไรเล่า..”
ลิเวียขบเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด นางมองหน้าของพี่สาวที่กำลังอยู่ในห้วงอารมณ์เศร้าไม่แตกต่างกัน นางรู้ว่าตัวเองนั้นไร้ประโยชน์ สิ่งที่ลิเวียทำได้ดีคือการทำงานบ้าน และการปลูกผักเท่านั้นเอง
พี่เจนไม่ให้นางไปช่วยทำงาน เพราะว่าท่านพี่เจนไม่ต้องการให้นางเหนื่อยและกดดันมากเกินไป
หากว่าครั้งนี้ท่านดยุคเลือกพี่เจนไป ท่านแม่จะอยู่อย่างไรกัน หากว่าเราขาดหัวหน้าครอบครัวไป เพราะอย่างนั้นลิเวียเชื่อว่าถ้าหากเป็นเธอไป..ไม่ช้าก็เร็วพี่เจนจะต้องหาเงินมาไถ่ตัวเธอออกมา แต่หากว่าพี่เจนเป็นฝ่ายไป เธอไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะเอาปัญญาที่ไหนไปทำงานเพื่อหาเงินมาไถ่ตัวพี่เจน..
ลิเวียใช้หลังมือเพื่อปาดน้ำตา เธอลุกขึ้นพร้อมกับมองไปที่ท่านดยุค
“ข้าจะไปกับท่านเองค่ะ”
ดยุคทีเซียสแค่นหัวเราะออกมา
“ดีมากสาวน้อย ข้าต้องการสตรีที่รู้หน้าที่ของตัวเองอยู่พอดีเลย มาหาข้าสิ รับรองได้เลยว่าชีวิตความเป็นอยู่ของเจ้าที่ทีเซียสจะดีมากกว่าที่นี่เป็นแน่”
ลิเวียมองหน้าของพี่เจน ก่อนที่เธอจะก้มหน้าลงแล้วเดินไปหาท่านดยุคด้วยร่างกายที่สั่นเทา เธอหวาดกลัวเขา แต่ทว่าไม่ทำเช่นนี้ก็ไม่ได้..
“..เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
เจนนีสเดินเข้าหาลีเวียเธอจับมือของน้องสาวเอาไว้แน่นก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
“ข้าอยากทราบว่าหนี้สินที่ท่านพ่อติดท่านดยุคอยู่นั้นมันมีจำนวนเท่าไหร่กันคะ”
น้ำเสียงของเจนนีส มันเปี่ยมไปด้วยความหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี เธอเชิดหน้ามองหน้าของดยุคทีเซียสอย่างไร้ความเกรงกลัว
“อ่า เป็นข้าที่ไม่พูดให้ชัดเจนสินะ หนี้สินทั้งหมดที่พ่อของเจ้าติดค้างข้าเอาไว้คือสองหมื่นโกลล์..”
“ข้าขอเอกสารที่ท่านพ่อเขียนชื่อลงไปในสัญญากู้ยืมเงินด้วยค่ะ”
“นี่เลดี้คิดจะถ่วงเวลาอย่างนั้นหรือครับ”
พ่อบ้านของทีเซียสเดินเข้ามาหาเจนนีสพร้อมกับส่งเอกสารสัญญาการกู้ยืมเงินพวกนั้นให้กับเธอ
“ข้าทำให้ท่านคิดเช่นนั้นหรือคะ เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าซึ่งเป็นทายาทของลูกหนี้ของท่านดยุคมีสิทธิ์ที่จะรับรู้ไม่ใช่อย่างนั้นหรือ”
พ่อบ้านทีเซียสหรี่ตามองหน้าของเลดี้แอชรีย์ เพราะปกติแล้วเรื่องกฎหมายสตรีจะไม่ค่อยรู้สักเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนว่าเลดี้ผู้นี้จะรู้เรื่องเป็นอย่างดีเลยนี่..
แถมแววตานั่น..ดูไร้ความเกรงกลัวจนขนาดเขาเป็นพ่อบ้านยังไม่ชอบใจแววตาที่นางใช้มองท่านดยุคเลย..
แต่ดยุคแห่งทีเซียสกลับยืนกอดอกมองหน้าของเจนนีสด้วยแววตาราวกับว่าเขากำลังพบเจอเรื่องสนุก
“เป็นอย่างไร หลักฐานพวกนี้พอจะทำให้เจ้าเชื่อข้าได้รึไง?”
เขาเอ่ยถามเจนนีสเสียงดัง เธอถอยหลังมาในทันทีเพราะไม่รู้ว่าเขาเข้ามาใกล้เธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..
“ข้าเชื่อท่านดยุคแล้วค่ะ”
“เช่นนั้นก็ส่งมอบตัวของน้องสาวของเจ้าให้ข้าได้แล้วเลดี้ หรือหากว่าเจ้าเปลี่ยนใจจะไปเอง..ข้าก็ยินดี”
ลิเวียมองหน้าพี่สาวด้วยความหวั่นใจ
“ให้ข้าไปแทนเถอะค่ะ พี่อยู่ที่นี่ย่อมมีประโยชน์มากกว่าข้า”
“ไม่มีใครไร้ประโยชน์หรอกนะลิเวีย”
เจนนีสยกมือขึ้นมาลูบผมของน้องสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู
“ท่านดยุครอข้าสักครู่นะคะ เงินพวกนั้นข้าจะจ่ายให้ท่านเอง”
- Writer
