“คุณไดม่อนคะ”
“ครับ”
ไดม่อนขานตอบโรสทันทีเมื่อได้ยินเธอเรียกชื่อตัวเอง
“เมื่อวานคุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นั่น”
โรสเอ่ยถามไดม่อนด้วยความสงสัยเพราะเธอเห็นไดม่อนขับรถออกไปไกลแล้ว
“ลูกน้องม่อนเป็นคนบอกครับ ตั้งแต่ม่อนเจอโรส ม่อนก็ให้ลูกน้องตามดูแลโรสและยายบัวอยู่ห่างๆ ตอนที่ม่อนรู้ว่าโรสไปที่อันตรายแบบนั้นคนเดียวม่อนกลัวมากเลยรู้มั้ย ม่อนกลัวจะเสียโรสไปอีกครั้ง ม่อนรีบเลี้ยวรถกลับทันทีเลยโชคดีที่ไปช่วยโรสได้ทัน”
ไดม่อนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนน้ำเสียงเขาดูเศร้าลงเมื่อพูดประโยคหลัง
“ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเป็นห่วง ต่อไปนี้ฉันจะไม่ปิดบังอะไรคุณอีกแน่นอนค่ะ เอ๊ะ! เดี๋ยวนะคะคุณไดม่อนแล้วยายล่ะคะ เมื่อวานฉันไม่ได้บอกยายเลยท่านต้องเป็นห่วงแน่ๆ เลยค่ะที่ฉันหายไปทั้งคืนแบบนี้”
โรสพูดขึ้นด้วยอาการร้อนรนเมื่อเธอไม่ได้บอกยายบัวว่าตัวเองอยู่ที่ไหนจึงตั้งท่าจะลุกไปโทรหายายบัวแต่ก็โดนไดม่อนกอดไว้แ
