กาลครั้งหนึ่งเคยมีเรา

EPISODE 09 เมียเพื่อน

"พรุ่งนี้ว่างไหม" ผู้หญิงเฉิ่มเชยที่อยู่ในอ้อมกอดของผมเอ่ยถามหลังจากที่เธอเงียบไปนาน

"ว่าง" ผมตอบแบบไม่ได้คิดอะไรก็ผมว่าง ว่างมานานแล้วด้วย

"พรุ่งนี้ไปหย่ากันนะ เราจะได้จบกันสักที" เธอสะอื้นร่ำไห้และบอกผม

"โอเค ไปก็ไปดิ ไนท์ก็อยากจบเหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอกอดก่อน" ผมกระชับอ้อมแขนกอดร่างบางของเธอแน่นหนาปานว่ากลัวเธอจะหายทั้งที่เธอเคยหายไปเกือบปีและผมยื้อโดยการไม่ยอมหย่ามาเนิ่นนาน

ย้อนกลับไปก่อนที่เธอจะมาเอาของ ผมรีบกลับมาที่ห้องจัดการรื้อข้าวของให้เละเทะกระจัดกระจาย เพราะผมรู้ว่าเดย์เป็นคนสะอาดเธอไม่ชอบเห็นอะไรรกรุงรัง เธอเดินเข้ามาแทนที่จะทักผมก่อนแต่เธอกลับทำเป็นไม่สนใจและเข้าห้องของเธอ จึงเป็นผมที่เป็นฝ่ายเดินเข้าไปขอกอดเธอ คนนี้ไงที่ผมกอดแล้วรู้สึกดี แต่ติดที่สันดานชั่วของผมมันไม่หยุดชั่วเสียที เราทั้งคู่จึงต้องจากกัน ถามว่าหนังสือเธอไปไหน ผมก็เอาไปซ่อนสิครับ ถ้าถามอีกว่าทำเพื่ออะไร ก็เพื่อที่เธอจะได้อยู่กับผมนาน ๆ ไง และสุดท้ายผมก็ขืนใจเธอเพียงเพราะคำพูดของเธอที่อะไร อะไรเธอก็พูดถึงแต่ไอ้ซัน อยากจะถามจริง ๆ ไอ้ซันมันมีอะไรดีกว่าผมตรงไหนทำไมต้องพูดถึงแต่มัน

ผมปล่อยกอดและหอมแก้มผู้หญิงเฉิ่มเชยที่หลับใหลในวงแขนของผม ขยับให้เธอนอนหมอนใบใหญ่และผมเดินไปหยิบหนังสือเรียนที่เธอต้องการมาวางไว้ให้ แล้วรีบแต่งตัวออกจากคอนโดทันที ผมแปะโพสต์อิทบอกเธอเพียงแค่ว่าไม่ว่าง และพาตัวเองกลับมานอนต่อที่บ้าน

"อ้าวมาทำไมแต่เช้าไอ้เสือ" พ่อผมเอ่ยทักขณะที่ผมก้าวขาเข้าบ้านซึ่งท่านกำลังนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจ

"มานอนครับ"

"มานอนไกลโว้ย"

"ก็อยากมานอนบ้านบ้างไงพ่อ พ่อจะแซวผมทำไม"

"เป็นแม่ก็แซว แล้วแฟนแกไปไหนหรือว่าเลิกแล้ว" แม่ของผมเดินออกมาจากในครัวเอ่ยถาม

"เลิกแล้วครับ"

"หึ สมควร แล้วเมื่อไหร่แกจะไปหย่าให้น้องเดย์" แล้วแม่ผมก็วกกลับมาเรื่องเดิม

"ป้านวลขอโจ๊กให้ไนท์ด้วยครับ" ผมหันไปสั่งแม่บ้านที่กำลังยกชามโจ๊กมาให้แม่ของผม

"ไนท์ไม่ว่าง" หันไปตอบคำถามของผู้เป็นแม่ที่รักสะใภ้มากกว่าลูกชายอย่างผม

"แต่กลับมานอนที่บ้าน อะไรของแกตาไนท์ไม่ว่างอะไร ที่แกทำอยู่แกต้องการอะไร" แม่ของผมวางช้อนและจ้องเขม็งมาที่ผม

"ต้องการอะไรแม่ ไนท์ไม่ว่างแค่นั้นเอง ขอบคุณครับป้านวล" ผมหันไปขอบคุณป้านวล

"หึ ปากแข็งได้พ่อมันจริง ๆ" แม่หันไปโวยใส่พ่อแทน

"อะไรกันคุณผมไม่เกี่ยวนะ" พ่อตอบกลับแบบหลบสายตา

"ระวังเถอะ ทำไม่ดีกับน้องเดย์ไว้มาก ๆ สักวันจะเสียใจ แล้วถ้าไม่คิดจะหย่า ไปขอขมาน้าหญิงกับลุงชิดเลยนะ หัดรู้เรื่องบ้างน้องเดย์เขาเป็นลูกมีพ่อมีแม่"

"น้องเดย์อะไรเเม่ เลิกเรียกได้แล้วเดย์มันอายุเท่าไนท์ เห็นเรียกมันแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก"

"ทำไมอิจฉาน้องเหรอ ช่วยไม่ได้ก็แม่รักน้องเดย์ น่าเสียดายได้ไปเป็นสะใภ้ยัยแก้วซะได้ เฮ้อ" แม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

"อะไรแม่ ยังไงซะไนท์ไม่หย่า เดย์ก็ไม่มีทางแต่งกับคนอื่นได้หรอก"

"แล้วตัวกับหัวใจของน้องเดย์ยังจะอยู่ที่ไนท์ไหมล่ะ เรื่องนี้แม่จะไม่ยุ่งแล้วนะ จัดการเอง อย่ามาคร่ำครวญให้แม่ช่วยพูดให้นะเมื่อถึงเวลานั้นขึ้นมา" แม่ลุกจากโต๊ะอาหารทันที ผมได้แต่มองตาม

"ระวังจะเสียใจเหมือนพ่อสมัยหนุ่ม ๆ นะ" พ่อของผมลุกตามแม่ไป เหลือเพียงผมที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่มีใครเข้าข้างผมสักคน

ไลน์ ไลน์

ผมหยิบมือถือดูหลังจากที่มีเสียงแจ้งเตือน ตอนนี้ผมอยู่หน้าแมนชั่นของมินผู้หญิงอีกคนของผม

DAY: ว่างแล้วติดต่อเดย์ด้วย

NIGHT: ว่าไง

DAY: ตกลงไนท์จะไม่หย่าใช่ไหม

NIGTH: หย่าแต่ไนท์ยังไม่ว่าง

DAY: เดย์รอมานานแล้วนะ เดย์เบื่อ

DAY: งั้นระหว่างนี้คือเราเลิกกัน แล้วเดย์จะทำอะไรก็ได้ โอเคไหม

NIGTH: ตามสบาย สิทธิ์ของเดย์อยู่แล้ว ไนท์ไม่สนหรอก

แล้วเดย์ก็เงียบไปครับ หึ อย่างเดย์จะทำอะไรได้หน้าเฉิ่ม ๆ เชย ๆ ยังไงก็คงไม่มีใครมาสนหรอก จะมีก็แต่ไอ้ซันเท่านั้น แต่ไอ้ซันมันมีแฟนแล้วมันไม่มีทางมาสนใจเดย์แน่

"พี่ไนท์คิดถึงจังเลยค่ะ" มินผู้หญิงสวยน่ารักเดินเข้ามาจูบที่ริมฝีปากเมื่อผมเดินเข้ามาหาเธอในห้อง

"พี่ก็คิดถึงน้องมินครับ" ผมลงน้ำหนักมือบีบคลึงทรวงอกใหญ่โตของเธออย่างมันส์มือ

"อยากดื่มนมเพื่อสุขภาพไหมคะ" เธอถอดเสื้อสายเดี่ยวออกเหลือเพียงแค่อกอวบอิ่มเด้งอยู่ตรงหน้าผม

"ขอกลืนกินทั้งตัวเลยได้ไหมครับ" ผมซุกไซ้ตามเรือนร่างขาวเนียนของน้องมิน

"ยินดีมากค่ะ"

จากนั้นบทสวาทร้อนแรงเริ่มขึ้นระหว่างผมและมิน

มินเป็นหนึ่งในผู้หญิงที่ผมร่วมรักด้วย เรารู้จักกันตั้งแต่ผมเลิกกับแอม วันนั้นผมไปนั่งร้านเหล้า มินเป็นพีอาร์ เราทั้งคู่สานสัมพันธ์หลังจากคืนนั้นจบลงที่เตียง มินตอบโจทย์รูปแบบเซ็กซ์ที่ถูกใจผมทุกอย่าง ผมรู้สึกเต็มอิ่มเมื่อเสร็จสมพร้อมเธอ....

สองอาทิตย์ต่อมา

"เอ้า เมาแล้วมั้งไอ้ซัน" ผมนั่งมองไอ้ซันกระดกแอลกอฮอล์เข้าร่างกายอย่างหนักหน่วงปานจะอาบ ไอ้ซันมันชวนกลุ่มเพื่อนมาดื่มก่อนที่จะเข้ามหา’ลัย กลับไปเรียนในอีกสองวัน ชีวิตการฝึกงานจบลงแล้ว

"ก็กูชวนมาเมา" มันตอบเสียงเชื่องช้า

"อย่าบอกว่าแฟนคนสวยเทมึงทิ้งนะ" ปกป้องเสนอหน้าถาม ไอ้ป้องคงจะหลงรักแฟนไอ้ซันเพราะเจอทีไรถามหาตลอด ส่วนผมยังไม่เคยเจอเธออีกตั้งแต่ครั้งนั้น

"เปล่า เรารักกันดี แต่กูกำลังมีความรู้สึกดี ๆ ให้คนอื่น" ไอ้ซันตอบและกระดกเหล้าเข้าปากทันที

"เชี้ย สวยขนาดนั้นมึงยังรักคนอื่นได้หรอวะ" ไอ้ป้องแย้งถาม พร้อมทำหน้าไม่เชื่อ

"มันเริ่มจากการนอกกาย กูพลาดเมาเอากับเพื่อนรักของเธอ กูเลยไม่กล้าสู้หน้า และกูเริ่มรู้สึกไม่เหมือนเดิม" ไอ้ซันลงรายละเอียดให้เพื่อนในกลุ่มฟัง

"แล้วเมียมึงรู้?" ไอ้ภัคร หรือพลภัครเอ่ยถาม

" ..." ไอ้ซันไม่ตอบ แต่นั่งดื่มและส่ายหัวไปมา

"งั้นมึงก็เงียบไปดิ มึงไม่พูด เพื่อนเมียมึงไม่พูด เมียมึงไม่มีทางรู้" ไอ้ป้องหาวิธีกลบความผิดช่วยเพื่อน เป็นวิธีที่…เลวดี

"กูไม่อยากเลวเหมือนผัวเก่าเธอ และเธอรู้เพราะเธอเข้ามาเจอ" จังหวะที่ไอ้ซันพูดมันหันมาจ้องหน้าของผม

"จ้องหน้ากูทำเหี้ยอะไร" ผมเอ่ยถามแต่มันส่ายหัวไปมาทำให้ผมเริ่มงงกับอาการของมัน มันตั้งใจจ้องหรือจ้องเพราะเมา

"มึงไปส่งกูหน่อยดิไอ้ไนท์" เสียงหย่อนยานขอร้องให้ผมไปส่ง

"เออ ๆ ที่เดิมปะ" ดูสภาพแล้วมันน่าจะไม่ไหวผมจึงตกปากรับคำ

"ไม่ ตอนนี้กูอยู่คอนโดเดียวกับอีเดือนแสบ" ไอ้ซันพูดขณะที่พยายามพยุงร่างกายเข้ามานั่งรถของผม

"มึงอยู่ด้วยกัน?" เดือนคือเพื่อนอีกคนที่สนิทกับพวกผม เราสี่คนสนิทกันเพราะพ่อแม่เราทั้งหมดเป็นเพื่อนรักกันและอยู่บ้านติดกัน

"เปล่า กูอยู่กับคนที่กูรัก" มันตอบแค่นั้นและเอนตัวหลับตา ผมจึงขับไปตามเส้นทางเพราะรู้อยู่แล้วว่าเดือนมันอยู่ที่ไหน คอนโดอะไร

"มึงทำไมไม่หย่าทั้งที่มึงว่างตลอด" ไอ้ซันเอ่ยขึ้นระหว่างทาง มันเอนตัวหลับตาก็จริง แต่ผมคิดว่ามันไม่ได้นอนหลับ และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ

"ไม่อยากหย่า" ตอบแบบขอไปที

"ทำไม ในเมื่อมึงก็ไม่ได้รักเดย์ ทำไมไม่ปล่อยให้เดย์เป็นอิสระ ยื้อทำไม"

"กูไม่รู้ว่ากูรักไหม แต่ทุกวันนี้กูไม่ชอบการนอนโดยไม่มีมัน" ผมบอกเล่าให้เพื่อนชายคนสนิทที่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเดย์ดีที่สุด และมันก็เป็นคนที่แม่ผมบอกว่าคบกับเดย์

"มึงรักมัน" ไอ้ซันพูด หลังจากที่เงียบไปหลายนาที

"..." ผมไม่ได้พูดอะไรกลับไป เพราะกำลังคิดว่าใช่อย่างที่ไอ้ซันพูดไหม ผมรักเดย์ใช่ไหม มันเป็นความรักหรือแค่ความเคยชิน ที่มีอยู่แล้วพอหายไปก็แค่คิดถึง

"วันนั้นมึงขืนใจมันใช่ไหม" ไอ้ซันโยนคำถามมาอีกรอบ

"นั่นเมียกู กูจะเอาเมื่อไหร่ก็ได้" ผมพูดอย่างเห็นแก่ตัว เออ ก็ผมมันคนเห็นแก่ตัว

ไอ้ซันจ้องหน้าผม ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันหลับตาลงและพูดว่า "เดย์เสียใจมาก มันเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น และกูไม่กล้าห้ามมันเพราะกูมีความผิดติดตัว"

"มันจะเปลี่ยนอะไรขนาดนั้น มึงก็เวอร์ เดย์มันเฉิ่มเชยจะตาย" ถึงจะสงสัยว่าไอ้ซันผิดใจอะไรกับเดย์ ทว่าผมไม่ได้เก็บมาใส่ใจ เพื่อนกันทะเลาะกันล้างมันก็ปกตินะ

"หึ" เสียงเเค่นหัวเราะและเหยียดยิ้มมองมาที่ผม

เงียบไปอีกสักพักใหญ่ก็เกิดคำถามอีกครั้ง "มึงไม่หวง ไม่ห่วงมันบ้างเหรอนั่นเมียมึงนะ ถ้าเป็นกู กูจะไม่ปล่อยให้มันหลุดมือ กูจะไม่ทำให้มันเสียใจเด็ดขาด กูจะดูมันอย่างดีจะพาไปเที่ยวทุกที่ที่อยากจะไป จะทำให้มันยิ้มมากกว่าร้องไห้ จะถนอมมันไว้ยิ่งกว่าชีวิตของกู"

"ไอ้สัดที่พูดถึงอะเมียเพื่อน" ผมย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียวเพราะไอ้ซันพูดเหมือนมันรักเดย์มากมาย

"แต่กูรักเมียมึงรักมานานแล้ว ถ้ามึงไม่รักมันไปหย่าเถอะ กูขอร้อง"