คุณหนูสิบเจ็ดตระกูลเจียง

บทที่ ๓ มีสตรีอื่นในใจ(๑)

เจียงซูเหยาแต่งเข้าจวนจิ้งโหวมาได้ครึ่งเดือนแล้ว

ครึ่งเดือนมานี้นางปรนนิบัติแม่สามีเป็นอย่างดี และแน่นอนว่าครึ่งเดือนมานี้ สามีของนางผู้นั้นไม่เคยย่างกรายเข้ามาในเรือนไป๋เซ่อหลังนี้สักครั้งเดียว และเช่นเดียวกันต่อให้เป็นภายนอกเรือน สวนด้านข้าง สระบัว หรือแม้แต่ภูเขาจำลองนางก็ไม่เคยพบเขา ราวกับว่านางและคุณชายรองจิ้งเฉินอยู่กันคนละหัวเมืองอย่างไรอย่างนั้น

ชีวิตของเจียงซูเหยาผ่านไปเรียบง่ายเช่นนี้ นับวัน จิ้งฮูหยินยิ่งรักยิ่งเวทนาลูกสะใภ้มากขึ้น

แต่วันนี้คล้ายจะมีเรื่องราวชวนตื่นตระหนก เพราะหลังกลับจากโรงครัว เสี่ยวหรงก็เอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมสบตากับผู้เป็นนาย ท่าทีเช่นนี้มีหรือจะพลาดสายตาช่างสังเกตของคุณหนูสิบเจ็ดไปได้

เจียงซูเหยาจับปลายคางของสาวใช้คนสนิท หยิบผ้าเช็ดหน้าค่อยๆ ซับน้ำตาบนแก้มด้วยความเอ็นดู

“มีใครรังแกเสี่ยวหรงของข้าหรือ เหตุใดจึงร้องไห้ตาบวมเช่นนี้”

เสี่ยวหรงกัดปากสั่นๆ เอาไว้แน่น ยิ่งคุณหนูสิบเจ็ดดีต่อตนมากเท่าไหร่ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา

เจียงซูเหยามองแล้วพลันอมยิ้ม กระทั่งได้ยินเสี่ยวหรงพูดออกมา สีหน้าของนางจึงเผือดสีลง

“วันนี้บ่าวไปโรงครัวมา ได้ยินคนในโรงครัวพูดว่า คุณชายรองกับคุณหนูห้าตระกูลเซิ่งเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก ภายในเรือนจิ๋นอวี่มีภาพเขียนของคุณหนูห้าแขวนอยู่หลายภาพ เมื่อครั้งที่คุณชายไปต่างเมืองก็ล้วนนำของดีๆ กลับมามอบให้คุณหนูห้าไม่ได้ขาด”

นางฝืนยิ้ม เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นเทา

“พวกเขาจะเป็นเพียงเพื่อนเล่นหรือสนิทสนมกันเกินกว่านั้น หาได้เกี่ยวอันใดกับข้า เสี่ยวหรงต่อไปนี้เรื่องราวของคุณชายรอง เจ้าไม่ต้องนำมาพูดให้ข้าได้ยินอีก”

“แต่คุณชายรอง เป็นสามีของคุณหนูนะเจ้าคะ”

เจียงซูเหยาไม่เอ่ยอะไร แต่ในสายตาของนางกลับเผยให้เห็นประโยคหนึ่ง นั่นคือ เขาไม่เห็นข้าเป็นภรรยา แล้วคิดว่าข้าจะเห็นเขาเป็นสามีหรือ

ในเมื่อแต่งเข้าจวนมาแล้วไม่ได้รับความรักความเอาใจใส่จากสามี ต่อไปนี้นางก็ไม่คิดจะมอบความรักความเอาใจใส่ให้เช่นกัน

เขากับคุณหนูห้าตระกูลเซิ่งผู้นั้น จะมีใจผูกพันลึกซึ้งแค่ไหนนางก็ไม่อยากรู้แม้แต่น้อย

นางอยู่ส่วนนาง เขาอยู่ส่วนเขา ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง บางทีส่วนที่เกี่ยวข้องกันอีกไม่นานมันอาจจบลงก็เป็นได้

ถ้าหากคุณชายรองจิ้งเฉินมีใจให้คุณหนูห้าตระกูลเซิ่งจริงๆ หนังสือหย่าขาดจากเขานางคงจะได้รับเร็วๆ นี้

ดีเหมือนกัน ได้หย่าขาด แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นหญิงหม้ายแต่ร่างกายของนางก็ยังคงบริสุทธิ์ ไม่ได้หมองมัวเพราะบุรุษไร้ใจผู้นั้น

“ต่อไปนี้ เรื่องราวของคุณชายรองกับคุณหนูห้า เจ้าห้ามพูดอีก เข้าใจหรือไม่” เจียงซูเหยารีบปรามสาวใช้คนสนิท เพราะไม่อยากให้ผลลัพธ์ของข่าวลือเหล่านี้มาพัวพันกับตน ถ้าเกิดคุณหนูห้าตระกูลเซิ่งเสียชื่อเสียงขึ้นมา เชื่อเถอะว่าสามีของนางผู้นั้นหากไม่มาเอาเรื่องถึงเรือนก็คงผิดวิสัยเป็นอย่างมาก ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยต่อชีวิต คนในเรือนไป๋เซ่อพูดให้น้อยลงสักหน่อยคงดีกว่า

เสี่ยวหรงเข้าใจเจตนาของคุณหนูจึงยอบกายลง รับคำด้วยเสียงหนักแน่น

“บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ”

“ยังคงเป็นเสี่ยวหรงที่เชื่อฟังข้าที่สุด”

ใบหน้าของเจียงซูเหยามีแต่รอยยิ้มแย้ม แต่ไม่มีใครรู้ หรอกว่าภายในใจของนางกำลังถูกความเฉยชาเข้าครอบงำมากมายแค่ไหน ดังนั้นแววตาที่มองออกไปภายนอกเรือนจึงค่อนข้างไร้ซึ่งรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่า มีเรื่องเช่นนี้เล็ดลอดมาจากโรงครัวของ จวนจิ้งโหว มีหรือที่จะดังไปไม่ถึงเรือนซิ่นเจี้ยน

หลิวซีเย่ฟังคำรายงานของคนใกล้ตัวแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา หนำซ้ำยังนึกกังวลถึงความรู้สึกของลูกสะใภ้ ดังนั้นจึงโบกมือสั่งคนให้เตรียมขนมหวานกับเครื่องประดับแล้วออกจากเรือนทันที ระหว่างทางก็อดจะพูดกับฮุ่ยย่วนแม่นมคนสนิทที่ติดตามมาจากบ้านเดิมไม่ได้

“ไม่รู้ว่าเหยาเอ๋อรู้เรื่องนี้แล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง”

“คุณหนูสิบเจ็ดเป็นคนหนักแน่น เรื่องเหล่านี้คงทำร้ายจิตใจดีงามไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ”

“แต่ข้า...อยากให้เหยาเอ๋อรู้สึกอะไรบ้าง ข้าไม่ชอบที่เหยาเอ๋อวางท่าทีนิ่งเฉย ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมา”

“บางที ผ่านไปอีกสองสามปี ความรู้สึกที่คุณหนูสิบเจ็ดมีต่อคุณชายรองอาจลึกซึ้งขึ้นก็เป็นได้”

“จะลึกซึ้งได้หรือ”

จิ้งฮูหยินได้แต่บีบมือฮุ่ยย่วนแล้วเอ่ยเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน “แม่นมก็รู้ นับตั้งแต่เหยาเอ๋อเข้าจวนมา บุตรชายคนดีของข้ายังไม่เคยร่วมห้องกับนางสักครั้ง”

ฮุ่ยย่วนพูดไม่ออก เพราะเรื่องแบบนี้ต่อให้เรือนไป๋เซ่ออยากปิดบังแค่ไหนก็คงปิดไว้ไม่มิด บ่าวไพร่ที่ไม่ยอมพูดกันก็ล้วนถูกจิ้งฮูหยินปิดปากไว้ทั้งสิ้น ทำเช่นนี้เพราะฮูหยินต้องการปกป้องความรู้สึกของลูกสะใภ้

“บางที คุณชายรองอาจคิดว่าคุณหนูสิบเจ็ดอายุน้อยนัก ผ่านไปสองสามปีมีหรือจะไม่ทะนุถนอม”

“หวังแค่เพียงว่า พอวันนั้นมาถึง เหยาเอ๋อคงไม่ผ่านพ้นช่วงเวลาที่งดงามที่สุดไป”

มือของแม่นมฮุ่ยย่วนสั่นเทาไม่น้อย ถ้าคุณหนูสิบเจ็ดอายุเกินยี่สิบปี ดอกไม้งามดอกนี้ก็คงเหี่ยวเฉาหมดความงามเสียแล้ว

นายบ่าวสบตากันเล็กน้อย แต่ละคนล้วนมองเห็นความเวทนาสงสารหญิงสาวอ่อนเยาว์ชัดเจน ดังนั้นพอมาถึงเรือน ไป๋เซ่อแววตาสีหน้าของหลิวซีเย่ที่มองเจียงซูเหยาล้วนมีแต่ความเอ็นดู

จู่ๆ แม่สามีก็ปรากฏตัวหลังจากเรื่องราวของคุณชายรองกับคุณหนูห้าถูกพูดกันในโรงครัวเช่นนี้ เจียงซูเหยาต้องข่มกลั้นความรู้สึกเอาไว้ไม่น้อย หลังจากนั้นจึงรีบยอบกายคำนับ พลางประคองไปนั่งบนตั่งกุ้ยเฟย