สายๆ ของวันใหม่
ลูกแพรตื่นนานแล้ว หล่อนกำลังนอนเท้าคางมองหน้ายามหลับของคนที่กอดเธอนอนมาทั้งคืนอย่างหลงใหล ขนาดนอนหลับเขายังหล่อเหลามากขนาดนี้
“จะมองหน้าผมแบบนี้ทั้งวันเลยเหรอลูกแพร”
“คุณโจ! คุณโจตื่นแล้วเหรอคะเนี่ย แกล้งกันนี่”
ดวงตาแสนหวานที่ยังไม่คมชัดนักเพราะเพิ่งตื่นนอนมองคนแอบมองยิ้มๆ ลูกแพรก็อมยิ้มตอบเช่นกัน
“เมื่อคืนผมมีความสุขมากเลยรู้มั้ย”
“แพรก็มีความสุขค่ะ”
“ผมมีอะไรจะให้คุณด้วยนะ” มือหนาเอื้อมไปเปิดลิ้นชักตรงโต๊ะเล็กๆ ใต้โคมไฟที่อยู่ชิดหัวเตียง หยิบกล่องเล็กๆ ขึ้นมา
ลูกแพรมองด้วยหัวใจลิงโลด แม้จะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาจะให้คืออะไร แต่ก็มองด้วยหัวใจที่เต้นรัว ดวงตาใสแจ๋วจ้องมองไม่กะพริบ
พอเห็นสิ่งที่ชายหนุ่มหยิบขึ้นมาจากกล่องใบเล็ก ลูกแพรก็แทบลืมหายใจ สร้อยไข่มุกเส้นนั้นที่เธอบอกว่ามันสวย เขาจำมันได้
“ผมตั้งใจจะมอบสร้อยข้อมือเส้นนี้ให้คุณ แต่ก็หาโอกาสไม่ได้สักที”
โจนาธ
