BAD OLD LOVE - ทวงรักเก่า | 5

1142 Words
ตอนนี้ก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วแต่ฉันยังไม่มีเหตุผลอะไรไปให้พี่เรย์เลย ทุกวันนี้ฉันได้แต่ภาวนาขอให้ฉันไม่เจอเขาเพราะฉันไม่อยากทำสิ่งที่เขาเสนอมา การเป็นนางบำเรอสำหรับฉันมันเท่ากับว่าฉันขายศักดิ์ศรีของตัวเอง แน่นอนว่าฉันไม่ทำเป็นอันขาดเพราะมันไม่ใช่ตัวฉัน “กูกลับก่อนนะพวกมึง” ฉันบอกเพื่อนสนิทตรงหน้านั่นก็คือโมจิกับน้ำขิงเพราะเดี๋ยวนี้ฉันเลี่ยงที่จะไปไหนกับพวกมันเพราะฉันกลัวที่จะเจอพี่เรย์ หลายคนอาจจะสงสัยว่าทำไมถึงต้องกลัวที่จะเจอทั้งๆที่อยู่กันคนละคณะ นั่นก็เพราะโมจิมันชอบที่จะไปเต๊าะพี่พายุอยู่บ่อยๆ ซึ่งพี่พายุก็คือเพื่อนในกลุ่มของพี่เรย์มันจึงเป็นเหตุผลที่ฉันเลี่ยงที่จะไม่ไปกับพวกมัน “รีบอีกแล้ว รีบไปไหนนักหนา” โมจิว่าขึ้นพร้อมกับทำท่าทีเบื่อหน่ายใส่ฉันซึ่งฉันเข้าใจมันเพราะฉันเลี่ยงที่จะไปกับพวกมันตลอดและมันแบบนี้มาเกือบสองอาทิตย์แล้วตั้งแต่วันนั้น “อีโมจิ แพรมันคงมีธุระแหละ เราไปเถอะมึง” น้ำขิงพูดขึ้นโดยประโยคแรกมันหันไปเอ็ดโมจิส่วนประโยคที่สองหันพูดกับฉันก่อนที่มันจะโบกมือให้ฉัน จากนั้นก็รีบปลีกตัวออกมายังลานจอดรถเพื่อที่จะกลับ ฉันรู้ว่ายังไงพวกมันก็ต้องคิดว่าฉันมีอะไรปิดบังหรือเปล่าแต่เรื่องนี้ฉันบอกพวกมันไม่ได้จริงๆ “อ๊ะ...พี่เรย์” ฉันร้องขึ้นเมื่อเอาแต่รีบเดินจนไม่ทันดูทางและฉันก็ชนกับคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด “เธอหลบหน้าฉันมากี่วันแล้ว” น้ำเสียงเรียบนิ่งของพี่เรย์พูดขึ้นทำฉันขนลุกซู่เพราะมันแฝงไปด้วยความน่ากลัว “นะ...หนูขอโทษ” น้ำเสียงสั่นคลอนของฉันตอบกลับไปทันทีเพราะแค่เห็นหน้าของเขาและน้ำเสียงอันเยือกเย็นของเขา ฉันก็รู้สึกไม่ดีแล้ว “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษแต่ฉันต้องการคำตอบของฉัน” พี่เรย์พูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะพาฉันเดินหลบมุมมาด้านหลังคณะ “คำตอบอะไรคะ” ฉันถามกลับไปถึงแม้ว่าจะรู้ดีว่าสิ่งที่เขาต้องการคืออะไรแต่ก็ยังแกล้งทำเป็นถาม “เธอไม่ได้โง่ ตอบฉันมาเหตุผลหรือนางบำเรอ” เขาพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง สายตาที่พี่เรย์มองฉันตอนนี้มันน่ากลัวมาก ฉันพยายามหันมองข้างๆเผื่อว่าจะมีคนผ่านมาแถวนี้ แต่กลับไม่มีใครสักใครที่ฉันพอจะขอความช่วยเหลือได้ “ไม่มีใครมาหลังตึกคณะหรอกเธอคงจะรู้” ฉันรู้ดีเพราะด้านหลังมันเป็นลานจอดรถเก่าๆที่คนส่วนใหญ่มักจะไปจอดด้านหน้า “พี่เรย์ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไม่เลือกอะไรทั้งนั้น” ฉันว่าขึ้นอีกครั้งถึงแม้จะรู้ว่าต่อให้พูดไปเขาก็ไม่ยอมปล่อย “ถ้าเธอไม่เลือก ฉันจะถือว่าเธอเลือกสิ่งที่ฉันพูด” คำเดิมที่ฉันเคยได้ยินเมื่อสองอาทิตย์ก่อนถูกพูดขึ้นมาอีกครั้ง “หนูทำไม่ได้” เพราะฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันขายศักดิ์ศรีของฉันไม่ได้ “แค่นอนถ่างขาให้ฉันเอามันจะไปยากอะไร” พี่เรย์พูดขึ้นต่ออีกครั้งพร้อมกับเอื้อมมือมาหวังจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉัน “ปะ...ปล่อยหนู” ฉันร้องขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ตอนนี้มันกำลังจะไหลลงมาเพราะการกระทำของเขา “เธอกับฉันมันก็คนเคยๆจะกลัวอะไร” คำพูดสุดท้ายของพี่เรย์ดังขึ้นก่อนที่เขาจะฝังหน้ามาที่ลำคอพร้อมกับจับแขนของฉันทั้งสองข้างขึงไว้กับผนังตึก “อื้อ...พี่เรย์ปล่อยหนู” ฉันพูดขึ้นพร้อมรีบหันหน้าหนีพยายามจะดิ้นและขัดขืนเท่าไหร่มันก็ไม่เป็นผล พี่เรย์ซุกไซร้ไปที่ลำคอของฉันพร้อมกับขมเม้มจนฉันรู้สึกเจ็บก่อนที่เขาจะปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของฉันด้วยมือข้างเดียว “พี่เรย์ ยะ...อย่าทำหนูเลยนะ ฮึก..หนูขอร้อง” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนปนขอร้องเพราะสิ่งที่เขาทำกับฉันตอนนี้มันเกินไปแล้ว แต่เหมือนพี่เรย์จะไม่ฟังอะไรเลยเพราะทันทีเมื่อกระดุมเม็ดแรกถูกปลดออกเม็ดที่สองก็ถูกปลดตามจนสายตาคมของเขามองหน้าอกของฉันอย่างหื่นกระหาย แน่นอนว่าฉันเกลียดสายของเขาตอนนี้ที่สุด สายตาที่มันกำลังจะลุกล้ำมองมาที่ร่างกายของฉัน “พี่เรย์...ปล่อยหนูเถอะนะ” ฉันว่าขึ้นอีกครั้งพร้อมน้ำตาที่ไหลลงอาบสองแก้ม ตอนนี้ฉันไม่สามารถเช็ดน้ำตาของตัวเองได้ด้วยซ้ำเพราะมือของฉันถูกเขาขึงไว้ “ไม่เจอกันสองปี นมเธอใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ” คำพูดลามกถูกพูดออกมาก่อนที่มือหนาจะขยำหน้าอกของฉันอย่างแรง “อ๊ะ…หนูเจ็บ” “ฉันว่าฉันไม่ให้เธอเลือกแล้วว่ะ” พี่เรย์พูดขึ้นทำฉันดีใจไม่น้อยเพราะการที่เขาไม่ให้ฉันเลือกอาจจะเป็นเพราะเขาจะปล่อยฉันไปก็ได้ “ฉันเลือกให้เธอเลยดีกว่า” สิ้นสุดคำพูด พี่เรย์ก็กระชากฉันให้เดินตามเขามาทันที ไม่มีการติดกระดุมให้คืนที่เดิม ฉันโดนกระชากลากมาด้วยสภาพกระดุมสองเม็ดบนถูกปลดออก มือบางของฉันต้องยกขึ้นมาปิดหน้าอกของตัวเองไว้เพราะตอนนี้เขากำลังลากฉันเดินผ่านผู้คนหลายสิบคนที่เดินไปมาหน้าคณะ หลายคนหันมองฉันกับเขาแต่ท่าทางของพี่เรย์กลับกลายเป็นปกติไม่ทำอะไรรุนแรงกับฉัน “พี่เรย์ ปล่อยหนู จะพาหนูไปไหน” ฉันว่าขึ้นพร้อมพยายามขัดขืนเต็มที่แต่ก็ไร้ทางสู้เพราะฉันสู้แรงเขาไม่ได้ “ไปไหนงั้นหรอ” น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสายตาดุๆที่มองฉันและบ่งบอกถึงการไร้ความรู้สึก “พี่เรย์จะพาหนูไปไหน หนูไม่ไป” ฉันพูดขึ้นพร้อมออกแรงดิ้น พยายามที่จะขัดขืนให้หลุดจากการพันธนาการของเขาให้ได้ “ก็พาเธอไปหาความสุขไง” “ในเมื่อเธอไม่เลือก ฉันก็จะเลือกให้เธอ”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD