การเจอกันครั้งแรก
733 Words
//พลอยฝัน//
"แฮ่กๆ มาแล้วๆ ค่ะ" เมื่อฉันวิ่งหน้าตั้งมาถึงห้องเปลี่ยรเสื้อผ้า ฉันก็เจอกับผู้จัดการสุดที่รักยืนกอดอกมาหน้าฉันอยู่แต่ฉันได้สนใจไม่ เพราะตอนนี้ฉันเหนื่อยมาก
"สายนะ พลอยฝัน" เธอเอ่ยขึ้น
"ขอโทษค่ะ พอดีหนูกัดกับหมาอยู่หน้าร้าน"
"หมางั้นหรอ? ร้านเรามีหมาด้วยหรอ เอาเถอะ ๆ ไปดปลี่ยนชุดแล้วแยกย้ายไปทำงาน"
แล้วฉันก็จัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเร่งรีบตามที่ได้รับคำสั่งจากผู้จัดการแล้วฉันก็ออกไปทำงาน ทำหน้าที่ของฉันไปเรื่อยๆ จน...
"พลอยฝัน พี่ฝากรัยออเดอร์ลูกค้าโต๊ะนั้นแทนพี่ที พี่ปวดท้องมาก" พี่ฝนหนึ่งในพนักงานในร้านที่ฉันสนิทและพี่แกก็เอ็นดูฉันเอ่ยขึ้น
"อ่อได้ค่ะๆ" ฉันรับปากเธอแล้วรีบเดินไปยังโต๊ะที่มีลูกค้านั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ขออนุญาตรับออเดอร์นะคะ" ฉันเอ่ยขึ้นอย่างมีมารยาท น้ำเสียงนอบน้อม จนเขานั้นลดหนังสือพิมพ์ที่บังหน้าไว้ก่อนนี้ลง
เธอ! /ลุง! ฉันและเขาร้องเสียงหลงพร้อมกัน
"ยัยเด็กบ้า! หยุดเรียกฉันลุงสักที"
คำก็เด็กบ้าสองคำก็เด็กบ้า ถ้าไม่ติดว่าลูกค้าในร้านเยอะฉันด่าให้แล้ว เย็นไว้พลอยฝัน ฉันต้องอดทนข่มอารมณ์ขนาดไหน เขาคือลูกค้า ท่องไว้ๆ
"ไม่ทราบคุณลูกค้ารับอะไรดีคะ" ฉันกัดฟันพูดและฝืนยิ้มออกไป
"ไม่มีหัวใจของงานบริการ ไร้ซึ่งการอบรม" เขาพูดเสียงนิ่งเย้ยๆ
ลูกค้า เขาคือลูกค้า ฉันได้แต่เตือนตัวเองในใจ ฉันฝืนยิ้มและต้องทนต่อการพูดกระแทกแดกดัน จนในที่สุดฉันก็รับออเดอร์มาจนเสร็จเรียบร้อยแล้วส่งต่อให้กับฝ่ายครัว
เวลาทำงานของฉันล่วงเลยไปจนเกือบจะเลิกงานแล้ว
"เห้อ เหนื่อยจัง" ฉันปลีกตัวมานั่งพักหลังร้านหลังจากที่เสิร์ฟอาหารเสร็จและลูกค้าก็ไม่มีแล้ว ร้านมกล้ปิดแล้วหนิ
"พลอยฝัน" ใครคนหนึ่งเรียกฉัน
"คะ" ผู้จัดการร้านสุดสวยนี่เอง "มีอะไรหรือเปล่าคะพี่น้ำ"
"วันนี้เจ้าของร้านจะเข้ามาแล้วเขาอยากรู้จักพนักงานทุกคน พี่เลยมาตามเราหน่ะ ปะไปกันเถอะ" เจ้าของร้านงั้นหรออยู่มาตั้งนานยังไม่เคยเจอเหมือนกัน
ฉันเดินตามพี่น้ำไปจนถึงห้องทำงานซึ่งในนั้นมีพนักงานทุกคนยืนเรียงแถวหน้ากระดานรออยู่แล้วเหลือฉันคนเดียวหรอเนี่ยะ ฉันจึงเดินไปต่อแถวยืนข้างพี่ฝน
"ทำไมมาช้าล่ะ" พี่ฝนกระซิบฉัน
"นั่งอยู่หลังร้าน ไม่รู้ว่าเจ้าของร้านจะมา" ฉันกระซิบตอบ
แกร๊ก เสียงประตูห้องถูกเปิดออกนั่นหมายถึงมีบุคคลใหม่เจ้ามาในห้องนี้แล้วฉันกับพี่ฝนจึงเงียบปาก และยืมก้มหน้ามองพื้นจนรู้สึกว่ามีคนมานั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้าม
"ทุกคนนี่คือคุณวายุ เจ้าของร้านนี้และเป็นเจ้าของธุรกิจหลายอย่างในเครือวายุกรุ๊ป" พี่น้ำแนะนำคนมาใหม่
"สวัสดีทุกคน" คนมาใหม่พูดทักทายขึ้น ฉันจึงเงยหน้าจากพื้นแล้วมองไปยังต้นเสียง
"0.0" ฉันตกใจเบิกตากว้าง นั่น นั่นมันคนที่ฉันทะเลาะด้วยหนิ เขาเป็นเจ้าของร้านงั้นหรอ ตายแล๊ว ตายแน่ๆ พลอยฝันเอ้ย ฉันรีบก้มหน้ามองพื้นอีกครั้งเมื่อเขานั้นมองมาที่ฉัน
"หึ"
พี่น้ำผู้จัดการร้านก็แนะนำพนักงานทุกคนให้รู้จักจนเรียงลำดับมาถึงฉัน
"และคนสุดท้ายชื่อ พลอยฝัน เป็นพนักงานเสิร์ฟค่ะ"
"อืม เลยเวลามานานแล้วแยกย้ายได้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบ นิ่ง!
แล้วทุกคนก็หันซ้ายเดินตามตูดกันออกจากห้องไปเหมือนฝูงเป็ดฉันที่อยู่ท้ายแถวก็ก้มหน้าเดินตาม เสียวสันหลังเป็นบ้าเลย
"คนสุดท้ายอยู่ก่อน" ฉันหยุดกึกเมื่อเขาพูดขึ้นเสียงนิ่ง เขาหมายถึงฉันใช่ไหมอ่ะ
"งั้นพลอยฝัน พบคุณวายุก่อน พวกเธอก็แยกย้าย" พี่น้ำเอ่ยขึ้น
"ค่ะพี่น้ำ" ฉันตอบแล้วก้มหน้ามองพื้นพรมอีกครั้ง ท่าทางเขาดูน่ากลัว นิ่งๆ เย็นชา เหมือนคนไม่มีความรู้สึกยังไงไม่รู้
- Writer
