สยบรักซาตานหน้าหล่อ

ยัยเด็กบ้า

เช้าวันใหม่ที่แสนสดใสอากาศยามเช้า แสงแดดอ่อนที่กระทบกับพื้นดิน นั่นบ่งบอกว่าเธอนั้นต้องตื่นจากการนอนหลับมาตลอดทั้งคืนเพื่อที่จะมาทำหน้าที่ในการหาเงินเลี้ยงดูคนในครอบครัวให้มีกิน หญิงสาวกำลังบิดเอนกายตัวเหยียดยาว กะพริบตาเพื่อปรับสายตาจากการนอนหลับทั้งคืนพร้อมรับกับเช้าวันใหม่ พลอยฝันที่เพิ่งบรรลุนิติภาวะ หญิงสาวที่ต้องอดทนสู้ชีวิตมาตั้งแต่เด็ก ด้วยฐานะที่ไม่เอื้ออำนวย เธอต้องดิ้นรนเพื่อให้แม่ของเธอมีกินมีใช้ ทุกอย่างที่สุจริตและได้เงินเธอไม่เกี่ยงที่จะทำ

“เห้อ เช้าแล้วหรอ ฟู่ว” เธอลุกจากที่นอนแล้วสบถกับตัวเองถอนหายใจ แล้วเดินไปทำธุระส่วนตัว พิธีรีตองในการพิรี้พิไรในการแต่งตัวของเธอไม่ได้มีมากมายหรือนานเหมือนสาวๆ ทั่วไปหรอก เพราะเวลาของเธอทุกวินาทีมันมีค่ามาก

“หนูไปทำงานก่อนนะคะ แม่” เธอเดินลงบันไดบ้านมาพร้อมตะโกนบอกคนเป็นแม่ที่อยู่ในครัวให้รับรู้ ส่วนพ่อของเธอนั้นไม่ต้องถามถึงเพราะพ่อของเธอนั้นได้เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก

“จ้า เดินทางดี ๆ นะลูก” คนเป็นแม่ตะโกนตอบกลับลูกสาวคนเดียว

ด้วยความที่ไม่ได้เรียนสูงๆ เหมือนเพื่อนคนอื่นๆ เธอจึงเลือกงานไม่ได้ทุกอย่างที่ได้เงินเธอทำหมดยกเว้นอะไรที่ต้องแลกมาด้วยศักดิ์ศรีของเธอ เธอจะไม่มีวันเอาตัวเข้าไปเกลือกกลั้วมัน!

ร้านอาหารที่เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ในตอนนี้เพราะเพื่อนสนิทของเธอแนะนำให้ เธอเลี่ยงที่จะรับความช่วยเหลือจากเพื่อนผู้มีฐานะต่างกับเธออย่างลิบลับทั้งๆ ที่เพื่อนสนิทแนะนำงานดีๆ ให้มากมาย แต่เธอปฏิเสธเพราะไม่อยากให้ใครมองเธอเป็นเด็กเส้น เพื่อนเธอคนนี้ไม่เคยที่จะรังเกียจที่จะคบกับเธอแม้แต่น้อย

“ว่าไงจ๊ะ ฉันบอกให้ไปทำงานกับฉันก็ไม่เอา” เพื่อนคนสนิทเอ่ยขึ้น เธอมาทานอาหารร้านที่พลอยฝันทำงานเพราะอยากดูแลเพื่อนเธอคนนี้

“ขอบคุณนะวา วาก็รู้เราอยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง วาช่วยเรามาเยอะแล้ว” เธอเอ่ยขึ้นในขณะวางจานอาหารลงตรงหน้าเพื่อนคนสนิท

“อะๆ วาไม่พูดแล้วก็ได้ แต่ถ้าพลอยฝันมีอะไรให้วาช่วยให้รีบบอกเข้าใจหรือเปล่า”

“จ๊ะ ขอบคุณนะวาที่ดีกับเรามาตลอด”

“ก็พลอยฝันเพื่อนรักของวานินา”

“งั้นเราไปทำงานก่อนนะ” เธอพูดพร้อมส่งยิ้มให้เพื่อนคนสนิทที่เธอมีเพียงคนเดียว

นี่แหละคือวิถีการใช้ชีวิตของพลอยฝันในแต่ละวัน ทำงาน-กลับบ้าน กลับบ้าน-ทำงาน ชีวิตที่ต้องดิ้นรน สู้ชีวิตตั้งแต่เธออยู่เพียงมัธยมต้นเพื่อแบ่งเบาภาระให้แม่ของเธอ ที่ร่างกายไม่ค่อยจะสู้ดีนัก

ในทุกๆ วันที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยเธอมีแม่ที่คอยให้กำลังใจเธอเสมอ เธอยิ้มสู้ สู้เพื่อแม่ของเธอ ถ้าไม่สู้เพื่อแม่จะให้เธอสู้เพื่อใครหละในเมื่อญาติคนเดียวที่เธอมีตอนนี้คือแม่ผู้ให้กำเนิดเท่านั้น แม้จะเหนื่อยแค่ไหนเธอก็ทนได้เพื่อให้แม่ของเธอนั้นมีกิน ไม่มีคำว่าท้อเลยสักนิด เพื่อแบ่งเบาแรงช่วยลูกสาวคนเป็นแม่ก็ใช่ว่าจะอยู่เฉยเธอทำขนมไทยไปขายที่ตลาด

“ จ๊ะเอ๋ ..... ฟรอด” สาวน้อยวัยใสกระโจนกอดแม่ที่กำลังขายขนมอยู่ตลาด

“ยัยลูกคนนี้นี่ แม่ตกใจหมดเลย”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า “เธอขบขันเมื่อแกล้งผู้เป็นแม่ได้สำเร็จ

“เป็นไงบ้างลูก เหนื่อยไหม?” หญิงมีอายุเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวหลังจากเลิกงานแล้วตรงดิ่งมาช่วยขายของทันที

“เหนื่อยมากๆ เลยค่ะ เดินเสิร์ฟจนปวดขาไปหมดลูกค้าเยอะมากเลยค่ะวันนี้แต่สนุกดี” เธอออดอ้อนคนเป็นแม่

“กลับบ้านก่อนก็ได้เดี๋ยวแม่ขายเอง” คนเป็นแม่เอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินลูกสาวพูดแบบนั้น

“ไม่เป็นไรจ๊ะ หนูอยากช่วย” เธอตอบแม่ของเธอพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน

“จ๊ะ ๆ นู่นลูกค้ามาซื้อของแล้ว”

“เดี๋ยวหนูขายให้แม่ไปนั่งพักเถอะ”

นี่แหละชีวิตของเธอ พลอยฝัน ผู้แสนขยันและอดทน อดทนเพื่อคนที่เธอรักไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ถ้าคนข้างหลังยิ้มได้เธอก็ยินดี เพราะรอยยิ้มคือกำลังใจของเธอ

“แม่หนูไปทำงานก่อนนะ สายแล้วๆ ตายแน่ๆ” รนรานรีบวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว ก็เพราะตอนนี้สายแล้ว เธอต้องโดนบ่นแน่ ๆ ไม่ใช่เจ้าของร้านหรอกแต่เป็นผู้จัดการร้านต่างหาก ผู้จัดการที่แสนจะขี้บ่นแต่ใจดีกับเธอมาก ๆ ส่วนเจ้าของร้านเป็นใครเธอก็ไม่รู้หรอก ไม่เคยเห็นหน้าเขาสักครั้งตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่

“จ้า ๆ ดี ๆ ลูกเดี๋ยวล้ม” แม่ของเธอที่เห็นรีบตะโกนตามหลัง

พลอยฝันรีบวิ่งอย่างเร็วเพื่อจะไปหาพี่วิน(มอไซค์) ให้ไปส่งเธอที่ทำงาน

“พี่ พี่ มอไซค์คันนึง ด่วนเลย” เธอตะโกนพร้อมกวักมือเรียกวินมอร์ไซค์ เมื่อมอไซค์มาจอดเทียบฉันแทบกระโดนซ้อนท้ายทันที

“พี่เร็วๆ กว่านี้ได้ไหม” พลอยฝันตะโกนโต้ลมบอกเพราะขับช้าไม่ทันใจเอาเสียเลย เพราะเธอกำลังรีบ!

“ใจเย็นๆ น้อง รถมันติด” พี่วินโต้ตอบ

โอ๊ยฉันจะบ้าตาย โดนหักเงินแน่ๆ แม่ก็ไม่เรียกฉันเลย เธอบ่นในใจ

และแล้วก็ถึงที่หมายสักที พลอยฝันรีบจ่ายเงินให้พี่วินแล้ววิ่งไปหลังร้านทันทีด้วยอาการเหนื่อยหอบ

ปึก! ตุบ!

//พลอยฝัน//

“โอ๊ย” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อฉันก้นกระแทกพื้น ด้วยความที่วิ่งไม่ได้มองทางฉันจึงชนกับของแข็งบางอย่าง จึงเงยหน้ามองสิ่งตรงหน้า O.O “ขะ ขอโทษค่ะ” ฉันเอ่ยขอโทษทันทีที่ลุกขึ้นยืน ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าดูภูมิฐาน แต่งตัวดี ใบหน้าคมสัน คิ้วหนาเข้ม จมูกโด่ง น่าจะอายุเข้าเลข 3 แต่ยังดูดี ชวนให้มองแต่ดูหน้ากลัวจัง ยิ้มไม่เป็นหรอ

“ขอโทษแล้วมันจะหายไหม ห๊ะ!!” เขาตะคอกฉันเสียงดัง จนฉันสะดุ้งเฮือก

“หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ ต้องขอโทษคุณจริงๆ” ฉันก้มหัวหงึกๆ เอ่ยขอโทษเขาอีกครั้งด้วยความสำนึกผิด

“ยัยเด็กบ้า!! วิ่งยังไงไม่ดูทาง ห๊ะ! “

“ นี่ลุง ! ก็หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูรีบ แล้วหนูก็ขอโทษแล้ว ลุงจะอะไรนักหนา เรื่องมากจริง! วุ๊ย”

“กล้าเรียกกูลุงหรอ ยัยเด็กบ๊อง! “

“ดูแล้วก็น่าจะ แก่! กว่าแล้วจะให้เรียกอะไร ลุง! “ ฉันพูดเน้นคำว่าแก่เข้าไปอีกครั้ง ผู้ชายห่าอะไรหน้าตาก็ดีแต่ปากเสียมาก

“อยากตายหรอ ยัยเด็กเมื่อวานซืน “เขายืนสองมือล้วงกระเป๋าแล้วพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆ ดูหน้ากลัว

“กลัวตายล่ะ” ฉันพูดจบแล้วสะบัดตูดเดินหนีเข้าไปในร้านทันที แค่นี้ฉันก็สายจะแย่แล้ว เสียเวลาจริงๆ

“แล้วเราจะได้เห็นดีกัน ยัยเด็กบ้า! “ ฉันได้ยินแต่เสียงตะโกนตามหลังมา แต่ฉันไม่สนใจหรอกคงไม่เจอกันอีกแล้วหล่ะ