//พลอยฝัน//
หลังจากที่ฉันรีบปรี่ออกมาด้วยความเขินจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่คุณวายุหยอดซะจนฉันเขิน จนไม่รู้จะมุดหน้าหนีไปไหน
"คนบ้า!...บทจะดีก็ดีใจหาย ตามไม่ทันเลยเรา"
ทันทีที่เข้ามาในห้องนอนฉันกระโดดขึ้นเตียงนอนมุดหน้ากับหมอนนุ่ม ฉันได้แต่นอนบิดเขินเมื่อนึกถึงท่าทางนั้นของเขา ท่าทางที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนปกติเขาเป็นคนมาดนิ่ง เคร่งขรึม ดูน่ากลัวจนฉันแทบไม่อยากเข้าใกล้
"มีมุมแบบนี้ด้วยหรอคุณวายุ...อร้ายยย"
หัวใจที่เต้นเสียงดังโครมครามดั่งกับใครสักคนตีกลองมันแทบทำให้หัวใจเหมือนจะทะลุออกจากอกก็ไม่ปาน
"แล้วทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้นะ"
ฉันใช้มือกอบกุมตรงอกข้างซ้ายที่หัวใจเต้นแรงกว่าปกติแล้วสบถออกไป
"แล้วฉันจะหลับลงไหมเนี่ยคืนนี้"
ฉันนอนมองเพดานพร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนอาย นานผ่านไปกี่ชั่วโมงไม่รู้จนทุกอย่างดับมืดสนิทไปเอง
เช้าวันใหม่ที่แสงแดดสาดส่องกระทบผ้าม่านจนทะลุเข้ามาในห้องนอนแสนกว้าง แ
