ทันทีที่รถสปอร์ตคันงามของมาร์ติเนซจอดสนิท ร่างของรวีบงกชก็แล่นถลาเข้ามาใกล้ทันที สราวลีมองจ้องผ่านกระจกรถออกไปยังร่างอรชรของแม่ผู้หญิงปากแดงด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะพยายามซ่อนมันเอาไว้สุดความสามารถเมื่อหันไปเผชิญหน้ากับคนข้างกาย
“พี่มาร์ตรีบไปเถอะค่ะ”
หล่อนรีบปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวด้วยตนเอง เพราะไม่อยากหวั่นไหวเพราะความใกล้ชิดของเขาอีกแล้ว
“ทำไมต้องไล่ด้วย พี่พาวลีมาก็ต้องดูแลสิครับ”
เขาเปิดประตูลงไป ก่อนจะอ้อมมาที่ประตูฝั่งหล่อน เรือนร่างสูงใหญ่โน้มลงมาหา
“รอรถเข็นแป๊บนะวลี”
มาร์ติเนซพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แต่ทำไมนะ หัวใจของหล่อนถึงยังคงเจ็บร้าวทรมานเช่นนี้ คงเป็นเพราะสายตาเหยียดหยามจากรวีบงกชที่ส่งมาให้นั่นเอง
“พี่มาร์ตไปเถอะค่ะ วลีรอแสงคนเดียวได้ค่ะ”
“ไม่เอาน่า พี่เป็นสามีของวลี ต้องดูแลวลีให้ดีสิครับ”
คำพูดของมาร์ติเนซทำให้รวีบงกชต้องแอบเบ้หน้าอย่างหมั่นไส้ แต่ไม่พ้นสายตาขอ
