EP : 8 : เดี๋ยวโทรหา

1239 Words

“...” ครบสูตร สบตาที่ผับ เมา ออกมาด้วยกัน หยุดที่เตียง จบที่ตื่นมาผู้ชายหายหัว บทสรุป...อีมิ่นโดนฟันแล้วทิ้ง T_T ไอ้...สวะ! ไอ้หล่อใจสวะ! “...ฮึก!” ไอ้พี่แม็คเวล! ไอ้ชั่ว! เอาซิงกูคืน... กริ๊ก! ขวับ! ฉันกำลังก่นด่าในใจแต่เสียงลูกบิดประตูดังขัดจังหวะซะก่อนด้วยความตกใจเลยรีบหันไปดูว่าลูกบิดประตูห้องฉันมันเปิดได้ยังไงเพราะตัวเองยังอยู่ในสภาพนอนโป๊บนเตียงเนื้อตัวมีจุดแดงเป็นจ้ำผมเผ้ากระจุยกระจายกระเซอะกระเซิงอย่างกับโดนรุมโทรมมาไม่มีผิด! แอด~ “ไง ตื่นแล้วเหรอ” “เอ่อ...” ไม่ได้หายหัวไปแล้วเหรอ? แล้ว...แล้วต้องทำยังไงต่อวะมิ่น ต้องคุยกับคนที่เพิ่งมีอะไรกันแบบถึงพริกถึงขิงมากแต่รู้จักกันแค่ชื่อว่ายังไงดีในเช้าที่ดูจะอากาศสดใสแต่ร่างกายอ่อนเพลียแบบนี้ “ถ้าตื่นแล้วก็กินยาซะ ไปซื้อมาให้” เขาปิดประตูห้องแล้วพูดเบา ๆ พร้อมกับยื่นกล่องขนาดเล็กมาให้ฉัน ...ยาคุมฉุกเฉิน ยังไม่ได้หายไปไหนเพราะเมื่อคืนไม่ได้ป้องกันเลยต้องจัดการให้แน่ใจว่าฉันกินยาคุมฉุกเฉินแล้วสินะ ก็ดีค่ะ ไม่โกรธหรอกเพราะยังไงก็ดีกว่าผู้ชายสวมเสื้อผ้าหายหน้าออกไปจากห้องแล้วปล่อยให้ผู้หญิงไปซื้อเอง “ขอบคุณค่ะ” ฉันรับยาในมือของเขามาแล้วเอ่ยคำขอบคุณเบา ๆ “ขอบคุณ?” แค่ขอบคุณจะทำหน้าฉงนทำไม ทั้งทำหน้าฉงนทั้งมองฉันไม่ละสายตาไปไหน แต่เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยไม่ใช่สายตาอยากกินตับแบบเมื่อคืนไงคะมิ่นก็เลยกล้าสบตาเขา “ก็ขอบคุณที่ซื้อยามาให้ไงคะ ทำไมเหรอคะ” ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าจะคุยกับเขายังไงดีแต่พอถึงเวลาจริง ๆ สถานการณ์มันก็ทำให้คุยกันได้นี่เนอะ “เปล่า ถ้างั้นก็กินเถอะฉันต้องรีบไปแล้ว” “...ค่ะ” ฟันแล้วทิ้งจริง ๆ สินะ แค่ที่ยังอยู่ให้เห็นเพราะอยากจัดการไม่ให้มีปัญหาตามมาในอนาคตแค่นั้นเอง ฉันไม่ได้มองเขาอีก ก้มหน้าแกะกล่องยาคุมเพื่อกินให้เรียบร้อย เอาวะ ไม่รับผิดชอบความรู้สึกแต่อย่างน้อยเขาก็มีจิตสำนึกช่วยเซฟอนาคตของฉันก็ถือว่ายังดีอยู่ เฮ้อ~ รักดี ๆ มีแค่ในนิยายเท่านั้นแหละขมิ้นเอ๊ย T^T กริ๊ก! เสียงลูกบิดประตูถูกบิดอีกครั้ง คงจะไปแล้วล่ะ ช่างมันเถอะ จำไว้เป็นบทเรียนว่าอย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองอีก ถึงจะไม่ซิงแล้วแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะนอนกับคนที่รู้จักกันในร้านเหล้าได้อีกหรอกนะ “มีพรีเซนต์งานตอนเช้า” “คะ?” ประตูถูกเปิดออกแล้วเสียงฝีเท้าเขาก้าวออกไปนอกห้องแล้วแต่ก่อนที่ประตูห้องจะถูกปิดตามลำดับถัดมาเสียงเขาก็ดังขึ้นซึ่งคำพูดของเขาเป็นประโยคที่ทำให้ฉันไม่เข้าใจว่าเขาจะบอกทำไม “ต้องรีบไปเอางานที่คอนโดก่อนเดี๋ยวไม่ทัน...เสร็จแล้วพี่จะโทรหา” “คะ?” “เสร็จแล้วจะโทรหาไง” “เอ่อ...ค่ะ” กริ๊ก! เขาพูดคำสั้น ๆ น้ำเสียงนิ่งมากพอฉันตอบรับด้วยอาการงง ๆ อึน ๆ ประตูห้องก็ปิดลงแต่ก่อนปิดฉันเห็นนะ...เห็นรอยยิ้มบาง ๆ ของพี่เขา “...” นี่มัน...เกิดอะไรขึ้นกับฉัน พี่แม็คเวล พี่แม็คเวลบอกว่าจะโทรหา... “มีพรีเซนต์งานตอนเช้า” “ต้องรีบไปเอางานที่คอนโดก่อนเดี๋ยวไม่ทัน...เสร็จแล้วพี่จะโทรหา” กรี๊ด!!! >////////////-เวลาต่อมา- ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด ตึง ๆๆๆ หมับ! ...094-361-45XX โทรมาแล้ว >///-เวลาต่อมา- ...17.48 น. พี่แม็คเวลออกจากห้องฉันตั้งแต่ 06.14 น. จนถึงตอนนี้ 17.48 น. แล้ว มีพรีเซนต์งานตอนเช้างั้นเหรอ แต่นี่มันผ่านเช้าเลยบ่ายจนเย็นและใกล้จะค่ำแล้วนะพี่แม็คเวล... อย่าหาว่าเวอร์เลยนะแต่นี่มันก็ 11 ชั่วโมง 34 นาทีแล้วที่เขาปล่อยให้ฉันรอ มันนานเกินไปสำหรับคนที่บอกว่ามีพรีเซนต์งานตอนเช้า ...โดนเท ไม่ต้องสืบไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องอะไรทั้งนั้นนอกจาก...ทำใจ T^T ฉันกำโทรศัพท์ในมือแล้วมองไปที่กระจกของโต๊ะเครื่องแป้งเล็ก ๆ ในห้อง มองเห็นตัวเองแล้วรู้สึกสมเพชขึ้นมาพอประมาณ “...จะโทรหา? ฮึ! จะโทรได้ไงวะเบอร์โทรก็ไม่มี โง่เชื่อเขาตั้งแต่แรกจนมีมีสติคิดนะมิ่น เลิกนั่งจ้องหน้าจอรอเขาโทรมาแล้วรอเวลานาฬิกาปลุกให้กินยาคุมอีกเม็ดเถอะยัยหน้าโง่!” ฟุบ! ฉันโยนโทรศัพท์ลงไปที่เตียงให้มันไกลตัวอีกนิดแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่เพิ่งผ่านสมรภูมิอุบาทว์ของฉันกับผู้ชายคนนั้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาช้า ๆ บอกตรง ๆ นะว่าถ้าเทไปเลยตั้งแต่แรก เทไปตั้งแต่ตอนที่เอายาคุมฉุกเฉินมาให้กินกันอสุจิมาโตในท้องผู้หญิงที่ไม่รู้จักแล้วก็หายหัวไปเลยตั้งแต่ตอนนั้นไม่ต้องอ้าปากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวมันก็จบไม่เห็นต้องบอกว่ามีธุระตอนเช้าเลยต้องรีบกลับไปก่อน ไม่เห็นต้องบอกว่าจะโทรหา ไม่เห็นจะมีความจำเป็นต้องทำอะไรที่มันเหี้ยแบบนี้เลยสักนิด สะใจมากรึไงวะไอ้พี่แม็คเวล!ไม่สิ...ไอ้แม็คเวร!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more