“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย พี่ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจพี่ก็แค่อยากแกล้งหนูเล่น พี่ตื่นขึ้นมาเห็นหนูทำหน้าเหวออยู่คนเดียวพี่เลยนึกสนุกก็แค่นั้นเอง หนูอย่าไปได้ไหม...อย่าไปจากพี่ได้ไหมคะ”
“...” เขาเป็นบ้าไปแล้วค่ะ เขากำลังยอมทำทุกอย่างทั้งที่นี่มันไม่ใช่ตัวเขาเลยเพื่อรั้งฉันไว้ทำบ้าอะไรก็ไม่รู้
“พี่ขอร้อง~” เสียงพร่าดังออกมาแทบจะเรียกว่ากระซิบแต่ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว
“มิ่นก็ขอร้องเหมือนกัน...พอเถอะ เห็นใจมิ่นเถอะมิ่นเหนื่อยจริง ๆ”
“...”
“ไม่ต้องไปส่งก็ได้เดี๋ยวมิ่นกลับเอง” ฉันพูดจบก็แกะมือเขาออกซึ่งมันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เขายอมปล่อยแต่โดยดี ขอบคุณแล้วกัน ขอบคุณที่ปล่อย ขอบคุณจริง ๆ
“พี่ขอไปส่ง”
“อย่าเลย อย่าทำให้เหนื่อยเพิ่มเลย”
“มิ่น~” ฉันเดินผ่านหน้าเขาในทันทีที่พูดจบแล้วก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อที่ดังเหมือนอ้อนวอนทำให้ฉันหยุดเดินไปชั่วขณะ
“ให้มิ่นกลับเอง ฟังคำขอร้องขอ
