บทที่ 15
ขณะนั่งรถคู่กันมากับเขา เธอก็หลับมาตลอดทางเพราะพิษไข้ ในขณะที่เขาเองก็คอยยื่นมือไปอังหน้าผากเธออยู่บ่อยครั้ง โดยที่เธอไม่รู้ตัว กระทั่งถึงที่หมาย เขาจึงเขย่าแขนเธอเบาๆ เพื่อปลุก
“ถึงแล้วแวววิวาห์”
“อืม…! ถึงแล้วเหรอคะ” เธอลืมตาแทบไม่ขึ้น เสียงก็แทบแหบพร่า แต่ก็ยังพอมีสติรับรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่บริษัทอย่างที่คิด
“ที่นี่ที่ไหนคะ พาฉันมาที่นี่ทำไม ทำไมไม่ไปบริษัท” เธอที่แทบไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังพยายามถามออกไป เพราะเริ่มไม่ไว้ใจอีกฝ่าย
“ฉันไม่อยากเข้าบริษัทกลางดึก อีกอย่างงานของเธอ ฉันก็เอากลับมาไว้ที่นี่แล้วด้วย อยู่ทำงานที่นี่สะดวกกว่า หรือเธอไม่ไว้ใจฉัน” เขาเลิกคิ้วถาม
“ค่ะ” คำตอบของเธอทำเอาเขาถึงกับสะอึก ด้วยไม่คิดว่าเธอจะกล้าตอบตรงๆ แต่ไม่ว่าจะตอบยังไงก็ไม่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลง
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องขึ้นไปอยู่ดี ก็อย่างที่บอก…งานนี้ฉันรีบ” เขาเอาเรื่
