ร่านรัก (คุณลุงขา)

กรุงเทพมหานคร มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศแห่งหนึ่งที่บรรดาผู้ดีมีอันจะกินไฮโซทั้งหลายพากันส่งบุตรหลานมาร่ำเรียน วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกผู้คนต่างครึกครื้นกันมากทีเดียว เกวลิน ที่เพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่เมื่อปีที่แล้วตอนนี้เธอขึ้นปีสองแล้วจึงไม่ต้องให้ผู้ปกครองมาส่งตัว อีกอย่างเธอไม่อยากต้องมานั่งร่ำลาป๋าแทนที่กว่าจะขอมาเรียนที่กรุงเทพฯ ว่ายากแล้วเวลามาส่งกว่าจะร่ำลา กว่าจะตรวจความเรียบร้อยลูกสาวสุดที่รักเสร็จได้นั้นทำเอาผู้เป็นลูกสาวที่รักเบื่อหน่ายกับความเรื่องเยอะของผู้เป็นบิดามากๆ คราวนี้จึงสั่งห้ามผู้เป็นพ่อว่าร่ำลาจากที่บ้านเลยไม่ต้องมาส่งผู้เป็นพ่อก็ขัดใจลูกสาวไม่ได้ เนื่องจากแม่ของลูกทิ้งไปจึงเลี้ยงลูกคนเดียวประคบประหงมดังไข่ในหิน ไม่เคยให้หยิบจับอะไรแค่บ่นอยากได้อะไรก็ต้องหามาประเคนให้ลูกสาวได้หมด ไม่อยากให้ลูกมีปมและตนเองก็ทำธุรกิจบางทีไม่มีเวลาให้ลูกจึงชดเชยเป็นทางอื่นแทน จึงทำให้เกวลินติดนิสัยเอาแต่ใจตัวเองอยากได้อะไรต้องได้ไม่ว่าจะเรื่องไหน "นังคุณหนูเกล ทางนี้ๆ" นัทตี้เพื่อนชายใจสาวเรียกขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนเดินผ่านฝูงคนมาทางที่นั่งม้าหินอ่อนโต๊ะประจำที่ชอบมานั่งรวมกลุ่มกันตลอดจึงรีบเรียก ถ้านั่งเฉยๆ ไม่พูดออกมาจะไม่มีคนรู้เลยว่านัทตี้เป็นเพื่อนชายใจสาวด้วยหน้าตาที่ดูดีหล่อเหลาทั้งเจ้าตัวยังดูแลตัวเองอย่างดีด้วย "ร้อนจัง วันนี้คนก็เยอะด้วยนี่ถ้าไม่คิดว่าอาจารย์เรียกไม่มาหรอก" มาถึงคนตัวเล็กก็บ่นอุบ "แหมชะนีแป๊บเดียว เดี๋ยวค่อยไปหาอะไรกินที่เย็นๆ กัน"นัทตี้บอกอย่างหมั่นไส้ยัยคุณหนูเรื่องเยอะ "แล้วนี่ยัยดามารึยังเนี่ย" เกวลินพูดถึงเพื่อนรักอีกคนที่ยังไม่เห็นหน้าค่าตาตั้งแต่มาถึง "มาแล้วๆ"ดาหลาวิ่งตะโกนมาแต่ไกล "นี่ๆ นังดาช้าๆ เดี๋ยวเป็นลมไปตุ๊ดไม่อุ้มนะยะ"นัทตี้รีบเบรกดาหลา เพื่อนคนนี้ยิ่งโก๊ะๆ อยู่เดี๋ยวได้ล้มให้อายคนเขา "ก็รถติดกว่าฉันจะมาถึง กลัวจะรอนานเลยวิ่งมา"ดาหลาสาวน้อยหน้าตาน่ารักแก้มกลมหน้าใสไร้การแต่งแต้มเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงหอบหายใจแรงๆ "ปะ เราไปหาอาจารย์กันเหอะจะได้ไปหาอะไรกินต่อ " นัทตี้บอกเมื่อมากันครบองค์แล้ว "เออขอโทษนะครับ น้องเกลพี่ขอไลน์ได้ไหมครับ" อยู่ๆ กำลังจะลุกก็มีหนุ่มรุ่นพี่เจ้าเดิมที่ตามราวีเกวลินตั้งแต่ปี1 มาทักทายและเปิดฉากจีบเกวลินซึ่งเป็นเรื่องปกติมากสำหรับพวกเธอ เกวลินเป็นคนสวยน่ารัก เซ็กซี่ผิวขาวอมชมพูผมยาวสลวยรูปร่างอ้อนแอ้นอกเป็นอกเอวเป็นเอว จึงทำให้ไม่ว่าหนุ่มเล็กหรือหนุ่มใหญ่ต่างพากันมารุมขายขนมจีบบ่อยครั้ง "ไม่ค่ะ เกลมีแฟนแล้วและพี่ก็ไม่ใช่สเปกเกลด้วย" และนี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพวกเธอเช่นกันไม่ว่าใครจะเข้ามาจีบเกวลินก็จะเชิดใส่ทุกรายต้องกลับไปคอตก หาแห้วรับประทานตลอด "น้องเกลให้โอกาสพี่ไม่ได้เหรอ พี่ไม่เคยเห็นแฟนน้องเกลเลยมีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้หรือแค่พูดปัดพี่เพราะรำคาญ" ชายหนุ่มคิดว่าที่หญิงสาวพูดเพื่อที่จะหาข้ออ้างปฏิเสธมากกว่า ตลอดเวลาเห็นแต่บอกว่ามีแฟนแล้วนั่นนี่แต่ไม่เคยเห็นตัวตนจริงๆ เลย "พูดไม่รู้เรื่องรึไง บอกว่ามีผัวแล้วเลิกตอแยสักทีเหอะค่ะเกลไม่ชอบ "เกวลินตวาดเสียงดังด้วยความรำคาญ "ก็แค่สวย นมใหญ่ตูดใหญ่ทำตัวหยิ่งจังเลยนะ ไม่รู้มีผัวมาแล้วกี่คนได้ข่าวว่าเยอะนิ ก็แค่อยากลองบ้างทำมาเป็นปากดี" ชายหนุ่มเมื่อโดนตะคอกก็เกิดอารมณ์พูด เพราะตนได้ยินข่าวลือมาว่าหญิงสาวร่านมากก็แค่ลองมาจีบดูเผื่อได้ "อ่าวไอ้บ้านี่ อยากตายเหรอถึงฉันจะร่านฉันก็ไม่เอาแกทำผัวหรอก หน้าตาและสันดานแบบนี้ชาตินี้แกหาเมียไม่ได้หรอก " เธอพูดเสียงดังด่าไอ้ผู้ชายปากหมาที่กล้ามาว่าเธอไม่แปลกหรอกข่าวคาวของเธอเยอะจะตาย มีผัวเยอะบ้าง ร่านไปทั่วบ้าง หยิ่งจองหองบ้างล่ะคำพูดพวกนี้ล้วนมาจากคนที่ไม่ชอบเธอหรือพวกผู้หญิงที่อิจฉาเธอนั่นล่ะเธอได้ยินมาบ่อยจนชิน แต่ยังไม่มีคนมาด่าซึ่งหน้าแบบนี้ "เออใช่กล้าพูดแบบนี้กับเพื่อนฉันได้ไงไม่ดูตัวเองเลยดีตายล่ะ" ดาหลาเสริมขึ้น พวกผู้ชายพวกนี้ก็แปลกจีบเขาไม่ติดดันมาด่าเขาอีก จนชายหนุ่มรุ่นพี่ทนไม่ไหวผู้คนแถวนั้นก็ต่างพากันเริ่มหันมาสนใจจนต้องรีบเดินหนีด้วยความอาย "หืย...โมโหชะมัดเลย มีเรื่องแต่เช้า "เกวลินบ่นอย่างหัวเสีย "เอาเหอะชะนีปล่อยไปอย่าไปสนปากหอยปากปูเลย" นัทตี้ปลอบใจให้เพื่อน "ว่าแต่สงสารเขาจังไม่คิดจะเปิดใจหน่อยเหรอ" ดาหลาผู้อ่อนโยนกล่าวขึ้นเมื่อกี้ยังจะมีเรื่องกับไอ้บ้านั่นอยู่เลย ดาหลาแค่คิดสงสารคนที่ต่างเทียวมาจีบรายแล้วรายเล่าก็ต้องอกหักไป "ก็คนมันไม่ชอบ แกก็รู้สเปกฉันต้องแก่ๆ รุ่นพ่อเลย ถ้าสงสารก็เอาเองไปสิ" "ใช่ๆ นังดาแกก็รู้ว่า นังน้องเกลมันชอบใครปล่อยไปเหอะดีเสียอีกผู้ชายหล่อจะได้เหลือมาถึงตุ๊ดบ้าง ฮ่าๆ" นัทตี้พูดอย่างชอบใจ "ดาไม่เอาหรอกแค่สงสารเขาอกหักเดินคอตกไปหลายคนแล้ว"ดาหลาตอบเสียงอ่อน "พอเลยยัยดา ไปได้แล้ว" เกวลินรีบตัดบทชั่งพวกเขาไปสิเธอไม่สนใจหรอกใครจะอกหักรักคุดยังไงไม่ชอบก็คือไม่ชอบเธอชัดเจนและไม่ชอบให้ความหวังใคร 'ว่าที่ผัวเธอต้องเป็นป๋าดินเท่านั้น' เกวลินคิดตั้งมั่นในใจ