ถ้าผมบอกว่าคุณตรีก็เอาแต่ใจเก่งมาก และผมเองก็เป็นคนที่ดื้อเงียบ แบบที่ใครๆ ก็คงไม่รู้ แต่กับเขา ผมต้องยอมไปเสียทุกเรื่อง แต่บางทีก็มีความรู้สึกที่ไม่เข้าใจและงุนงงกับสิ่งที่เขาทำ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”
คุณตรียืนกอดอกสั่งผมทันทีที่ผมเข้ามาปลุกเขาในห้องนอน วันนี้เขาตื่นก่อนที่ผมจะมาและอยู่ในชุดพร้อมออกกำลังกายเรียบร้อย
“จะให้ผมเปลี่ยนตอนนี้เลยเหรอครับ” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
ตั้งแต่มาถึงผมยังไม่ได้ทำงานอะไรเลยสักอย่าง เขาก็จะให้ผมไปออกกำลังกายกับเขาแล้ว
“ใช่ ฉันบอกนายไปเมื่อวานแล้วนะ”
ใช่ เขาบอก แต่ผมลืมและก็ไม่คิดว่าเขาจะจริงจังขนาดนี้
“ผมลืมครับ ก็เลยไม่ได้เตรียมอะไรมา เอาไว้เป็นครั้ง...”
“ไม่ได้” คุณตรีพูดแทรกผมทันควัน
“อะไรครับ”
“เดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าให้” คุณตรีพูดแล้วก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัว ทิ้งให้ผมยืนงงอยู่ข้างเตียงนอนของเขา
“ฟ้า มานี่สิ” แล้วเขาก็เรียกผมให้ไปหา
ผมเดิน
