ขาวมณีที่รัก

รูมเมท

หลังจากที่สโนว์ตามจอแจไปที่ร้านกาแฟ จอแจก็ทำหน้าเง้าหน้างอด้วยความไม่พอใจ เธอหงุดหงิดแต่ก็ต้องพยายามประคองสีหน้า เพราะเธอยังต้องไปทำงานเหมือนกับทุกวัน จอแจก็ไปเดินป้วนเปี้ยนรอจนกระทั่งเธอเลิกงาน

“ยังไม่ไปไหนอีกหรือไง ตอนนี้นายกลายเป็นคนแล้ว อยากไปไหนก็ไปสิ” จอแจบอกกับคนตรงหน้า สโนว์ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“เธอเลี้ยงฉันต่อไปเหมือนตอนที่เธอคิดว่าฉันเป็นแมวสิ” สโนว์พูดด้วยเสียงอ้อนวอน จอแจเห็นแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ เธอเห็นหน้าของแมวจรตัวที่เธอเคยช่วยเอาไว้ ทับซ้อนบนใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า

“ฉันยอมให้นายอยู่กับฉันได้ แต่ถ้านายเป็นเทพจริง ก็ช่วยเสกบ้านหลังใหม่ให้หน่อยสิ เราสองคนหนึ่งตัว หรืออะไรก็ช่างเถอะ เราจะอยู่ห้องเดียวกัน โดยที่นายเป็นคนแบบนี้ไม่ได้” จอแจพูดด้วยเสียงแข็ง

“ถ้าทำได้ ฉันก็คงไม่มาเป็นแมวเร่ร่อนอยู่แบบนี้หรอก คงเสกบ้านอยู่ไปแล้ว อย่าเพ้อเจ้อได้ไหมยัยมนุษย์” สโนว์ตอบกลับอย่างไม่สนใจ

“งั้นนายก็ต้องแปลงร่างกลับไปเป็นแมว แล้วห้ามกลายร่างเป็นคนล่อนจ้อนแบบวันนี้อีก”

“ล่อนจ้อนคืออะไร?” สโนว์ถามด้วยสีหน้างง

“ก็...ที่นายกลายเป็นคนแล้วไม่มีเสื้อผ้านั่นไง” พอพูดถึงตอนนั้นขึ้นมา จอแจก็หน้าแดง ภาพสโนว์เปลือยกายยังติดตาเธออยู่เลย

“เรื่องนั้น...มันควบคุมไม่ได้หรอก นี่ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า จะกลายเป็นแมวอีกเมื่อไหร่ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากลายเป็นคนได้ยังไง” จอแจถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้ เหมือนว่ามันจะหมดสิ้นทุกหนทาง ไม่สามารถหาทางออกอื่นได้ จึงจำใจต้องยอมให้สโนว์อยู่กับเธอต่อไป

“ก็ได้”

สโนว์ถอนหายใจยาวด้วยความรู้สึกโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ยังได้อยู่กับจอแจต่อ ถึงเธอจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่เธอก็ดูแลเขาอย่างดี แม้ว่าตอนนั้นเธอจะเห็นเขาเป็นแค่ลูกแมว และตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ส่วนจอแจนั้นแม้ในใจจะต่อต้านแค่ไหนก็ตาม แต่เธอรู้ว่าการขับไล่สโนว์ออกไปตอนนี้คงไม่ใช่เรื่องง่าย

“แต่ตอนนี้นายไม่ใช่แค่แมวจรที่น่าสงสารแล้ว ฉันควรจะทำยังไงกับนายดีล่ะ? จะให้ฉันอยู่กับแมวที่กลายเป็นคนแบบนี้ตลอดไปก็ไม่ได้หรอกนะ” จอแจพูดต่อ สโนว์ยักไหล่พลางตอบกลับแบบไม่ใส่ใจ

“ไม่ได้ก็ต้องได้ เธอเก็บฉันมาเอง เธอก็ต้องรับผิดชอบสิ”

“แต่ฉันไม่ได้เก็บนายเพราะรู้ว่านายเป็นคน! ฉันคิดว่านายเป็นแค่แมวจรจัดที่น่าสาร ถ้ารู้ว่าแมวที่เก็บมามันกลายร่างเป็นคนได้ สาบานเลยว่าฉันจะไม่หยิบนายขึ้นมาแน่” จอแจโต้เถียง สีหน้าเริ่มแสดงความหงุดหงิดชัดเจน

“มันไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกน่า ฉันก็ยังเป็นแมวตัวเดิมที่เธอชอบกอดนั่นแหละ” สโนว์พูดเบาๆ

“อี๋!!! หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ”

“ยังไงซะ ฉันก็ไม่มีที่ไป ถ้าเธออยากให้ฉันออกไปจริงๆ เธอก็คงต้องทิ้งฉันไว้ข้างถนนเหมือนที่คนอื่นๆ ทำ” จอแจได้ฟังแบบนั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกสับสน เธอจะไล่เขาออกไปก็รู้สึกผิด แต่จะให้เขาอยู่ต่อไปแบบนี้เธอก็ไม่สบายใจ

“โอเคๆ ถ้านายหาบ้านไม่ได้จริงๆ ฉันจะให้นายอยู่ต่อ...แต่นายต้องทำตามกฎของฉัน” จอแจยื่นข้อเสนอ สโนว์เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนจะเอ่ยถาม

“กฎอะไร?”

“หนึ่ง นายต้องทำตัวเหมือนแมว ห้ามทำตัวเป็นคนให้ฉันเห็น และสอง อย่ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันเกินไป เข้าใจไหม?” จอแจพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

สโนว์ยิ้มบางๆ

“ตกลง...แต่ฉันไม่สัญญาหรอกนะว่าจะทำตามได้หมดทุกข้อ” จอแจมองสโนว์อย่างเหนื่อยใจ

“กฎมันมีแค่สองข้อง่ายๆ”

“ก็มันเป็นเรื่องของอนาคต ถ้าฉันรับปากแล้วทำไม่ได้ ก็กลายเป็นคนผิดคำพูดอีก” หญิงสาวได้ฟังแบบนั้นแล้ว เธอก็ทำได้แค่กลอกตาด้วยความมันเขี้ยว

“งั้นก็แค่อย่ามากวนฉันตอนทำงานหรือเวลาส่วนตัวก็พอ” เธอพูดอย่างใจเย็นที่สุด และหวังว่าสโนว์จะทำตามคำขอของเธอได้ แต่ลึกๆ ก็รู้ดีว่าสโนว์ไม่มีทางจะยอมทำตามง่ายๆ แบบนั้นหรอก

“ก็ได้ ฉันจะพยายาม” สโนว์ตอบด้วยท่าทีที่ทำให้จอแจไม่แน่ใจเลยว่าเขาจะทำตามจริงหรือเปล่า

เมื่อตกลงกันได้แล้ว จอแจก็พาสโนว์กลับไปที่ห้องของเธอ โดยต้องระวังไม่ให้คนอื่นเห็น เพราะเดี๋ยวจะถูกเอาไปนินทาได้ว่าพาผู้ชายมาอยู่ด้วย

“นายต้องไปนอนข้างนอก ฉันจะนอนในห้องนี้” ดีที่ตัวห้องแบ่งห้องโถงใหญ่กับห้องนอน จอแจจึงพอจะมีพื้นที่ที่เป็นส่วนตัวอยู่บ้าง

“แต่เมื่อก่อน...”

“นั่นมันก่อนที่ฉันจะรู้ว่านายเป็นเทพแมวบ้าบออะไรนี่” หญิงสาวรีบแทรกขึ้น สโนว์ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรกับเธอ เขาเพียงยักไหล่แล้วเดินไปหามุมเพื่อที่จะนอน จอแจเองก็หามุมของเธอเช่นกัน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลานอน เธอไม่จำเป็นต้องแยกไปอยู่อีกห้อง แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ชินกับการมีใครก็ไม่รู้เพิ่มเข้ามาอยู่ในห้องด้วยแบบนี้

จอแจพยายามไม่สนใจสโนว์ที่นอนหลับอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง แต่ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ตาม สโนว์ก็เหมือนจะแอบดูเธออยู่ ถึงจะมองไปแล้วเห็นว่าเขาหลับอยู่ก็เถอะ แต่ความรู้สึกมันบอกกับเธอแบบนั้น จนบางครั้งก็ทำให้เธอรำคาญ

“นี่...ถ้านายยังต้องอยู่ในร่างคนแบบนี้ นายก็ต้องหางานทำนะ ฉันทำงานเลี้ยงตัวเองก็ลำบากพอแล้ว ไหนจะต้องจ่ายค่าห้องคนเดียว แถมต้องแบ่งไปซื้ออาหารแมวเวลาที่นายกลายเป็นแมวอีก” จอแจหันไปพูดกับคนที่นอนหลับตาอยู่

“แล้วจะให้ฉันทำอะไร?” พอเขาถามกลับก็ตอบเขาไม่ได้ การจะทำงานได้ต้องมีวุฒิการศึกษา เอกสารอะไรต่อมิอะไร สโนว์ก็คงไม่มีแน่ๆ

“ถ้าง่ายที่สุดก็...ขายของ ฉันจะลงทุนให้ นายก็เอาไปขายก็แล้วกัน อย่างน้องก็เอารายได้ตรงนั้นมาหารค่าหอกันบ้าง”

“จะทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ” สโนว์พูดทั้งที่ตายังหลับอยู่

“แล้วนายไม่มีพลังพิเศษอะไรเลยจริงๆ น่ะเหรอ แบบว่าอย่างน้อยก็ขอให้เสกเงิน เสกที่อยู่ เสกของเอามาขาย อะไรแบบนี้” จอแจยังไม่ละความตั้งใจ ที่จะให้สโนว์ใช้พลังวิเศษของการเป็นเทพ แมวหนุ่มลืมตาขึ้นมองคนพูดอย่างเอือมระอา

“ฉันถูกพ่อสาปให้กลายเป็นแมว แค่ทางจะกลับบ้าน หรือจะติดต่อกับญาติพี่น้องก็ยังทำไม่ได้เลย แค่ควบคุมการแปลงร่างเป็นแมวก็ไม่ได้”

“แล้วทำไมพ่อนายถึงสาปล่ะ ทำผิดอะไรมาแน่ๆ” จอแจถามอย่างสนใจ แต่เหมือนว่าสโนว์จะมีบาดแผลจากเรื่องนี้ เขาเงียบไประยะหนึ่ง ซึ่งจอแจก็กับรู้ได้ถึงความไม่ปกติที่เกิดขึ้น

“ฉันขอโทษนะ นายคงไม่อยากเล่าใช่ไหม”

“อยาก...แต่เรื่องมันยาวมาก ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน ควรเน้นตรงไหน เธอจะได้เข้าใจง่ายๆ” เขาพูดในที่สุด

“ถ้ามันยากก็ไม่ต้องเล่าหรอก ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง”

“เรื่องมันเริ่มจากฉันขโมยอาวุธของพ่อออกมา แล้วก็เอาอาวุฒินั้นไปเล่นสนุกตามประสาเด็ก แต่ว่าพวกเผ่าแมวถูกฉันโจมตีจนเกือบสิ้นซาก พวกที่รอดชีวิตก็เลยไปฟ้องพ่อ พ่อกลัวเสียหน้า เลยสาปให้ทันที เมื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง” จอแจเริ่มเข้าใจว่าทำไม สีหน้าของสโนว์ถึงได้ดูแย่แบบนั้น

“แล้ว...นายต้องอยู่กับบทลงโทษนี้ไปอีกนานแค่ไหน”

“ฉันก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ อยู่มานานแล้ว”

“ไม่มีทางไหนที่ฉันจะช่วยนายได้เลยเหรอ” จอแจถามอย่างเป็นห่วง

“ช่างมันเถอะ คนที่เป็นสาเหตุให้ต้องมาลำบากอยู่ตรงนี้ ยังไม่เคยคิดจะลงมาดูดำดูดีลูกนอกคอกอย่างฉันเลย” สโนว์เริ่มตัดพ้อหนัก และมันก็ยิ่งทำให้จอแจคิดมาก

“ฉันขอโทษ...”

“เธอใช้คำว่าขอโทษเปลืองมาก ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องขอโทษ” ไม่ทันที่จอแจจะพูดจบ เขาก็แทรกขึ้นก่อน เธอจึงนั่งเงียบตามที่เขาต้องการ เธอเพียงแค่หวังดีก็เท่านั้นเอง อีกอย่างถ้าเขาชดใช้คำสาปได้หมดเมื่อไหร่ มันก็แปลว่าเขาจะออกไปจากชีวิตของเธอ เพราะแบบนั้นเธอจึงอยากเสนอตัวช่วยสโนว์นักหนา