“ก่อนที่จะไป ช่วยอะไรหน่อยสิ ช่วยทำอย่างวันนี้หน่อย”
“ทำไมวะ?”
“อยากหนีผู้หญิงวันนี้”
“พูดจริง?”
ใบหน้าสวยถามเหมือนไม่เชื่อ ดวงตาสีดำขวับ สีเดียวกันกับสีผมซึ่งยาวถึงกลางหลัง กระพริบขึ้นลงถี่ๆ ผมผลักใบหน้าเธอออกห่าง ไม่อยากให้เธอเห็นบางอย่างที่ผมแอบซ่อนไว้
“จริง เริ่มรำคาญแล้ว”
“ทั้งที่มึงทำหน้าเหมือนจะกระโจนเข้าหา”
“อื้ม เพราะแบบนั้นแหละ กูถึงรำคาญ”
“คุ้นๆนะ เหมือนปลาวาฬ อย่าบอกนะว่าเด็กตัวเล็กๆคนนั้น โห น้องไม่โตขึ้นเลย แต่สวยขึ้นจนจำไม่ได้”
คนข้างๆทำท่าทางนึก ผมไม่ยอมตอบ เพราะเธอคงจะนึกออกแล้ว และคงรู้แล้วว่าผู้หญิงในวันนี้เป็นใคร ถึงได้ร่ายซะยืดยาว
“น่าสงสารน้องจัง”
“เอาน่า คุยกันไว้แล้วว่าจะคบกันไม่นาน แค่เร็วขึ้นกว่าที่คุยกันไว้ แค่นั้นเอง”
“ฉันไม่ต้องทำอะไรแล้วมั้งจี แค่แกใช้ชีวิตเหี้ยๆแบบเดิม น้องก็ไม่อยากจะอยู่ด้วยแล้ว”
“เพราะมันไม่มีผู้หญิงให้ใช้งานแล้วไง”
“เยอะแยะ
