เหตุผลที่หวง
1553 Words
“รู้จักเหรอ?” ฟินิกซ์ถาม
“พี่ชายเจ้าของร้านไง และเจ้าของร้านคนสวยเมื่อกี้! ก็คือเพื่อนสนิทของพี่วาฬ พี่จีเขาย้ายไปร้านใหม่แล้วนี่ ย้ายกลับมาแล้วเหรอ?” พาเพลินตอบเสร็จ ก็หันมาถามฉันในประโยคสุดท้าย
“อย่าไปอยากรู้เรื่องคนอื่นเลย เอาเรื่องตัวเองเถอะ จะจบไหมปีนี้”
ฟินิกซ์เห็นท่าทางไม่อยากตอบของฉัน รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาให้ จนโดนเพื่อนอีกคนแขวะเสียงเขียว
“อ้าวไอ้นี่! วันนี้ไม่แดกเหล้าแต่จะแดกตีนใช่ไหม?”
“โอ้ย! นี่ก็ขยันกัดกันเกิน”
ฉันนั่งยิ้ม เมื่อสงครามปะทะฝีปากของผองเพื่อนเริ่มต้นขึ้น ความสนใจถูกเทไปที่เรื่องการเรียน จนลืมเรื่องของพี่จีซัสไป ฉันหันมองรอบตัวเพื่อสำรวจบรรยากาศ แต่สายตาดันไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นเข้า
พี่จีซัสกำลังจูบกับผู้หญิงคนนั้นอย่างดูดดื่ม มือของเขาข้างหนึ่งวนอยู่บนสะโพก อีกข้างคลึงอยู่บนหน้าอกอวบใหญ่ บั้นท้ายของผู้หญิงคนนั้นส่ายไปมา ราวกับต้องการเสียดสีร่างกายตัวเอง กับบางอย่างที่อยู่บนร่างกายของพี่จี
“ดาว!”
“หะ?”
“มองอะไรเหรอ ? อย่ามองดิ แม่ง! น่าเกลียด ที่สาธารณะก็ไม่เว้น”
“นี่มันพื้นที่ส่วนตัวของเขานะ เขาเคยเป็นเจ้าของที่นี่” ฉันพูดทั้งๆที่มีมือของฟินิกซ์ปิดกั้นดวงตาจากภาพนั้นอยู่
“ดาวเหมือนจะรู้จักเขาดีนะ”
“ก็คงงั้น ดาวไปห้องน้ำแป๊บนะ”
ฉันก้าวเดินออกมาจากบริเวณนั้นอย่างรีบร้อน มองหาป้ายห้องน้ำโดยอาศัยแสงสว่างอันน้อยนิดช่วย แอบก่นด่าเจ้าของสถานที่ไปด้วย ว่าไม่มีปัญญาซื้อหลอดไฟมาติดทั้งที่รวยมหาศาล แต่เมื่อคิดได้ว่ามันเป็นสถานที่ที่ไม่ควรมีแสงสว่างเยอะ และพี่จูเน่กลายเป็นเจ้าของใหม่ ฉันก็เลิกด่า เลิกพาล คนที่จูบผู้หญิงคนอื่นได้อย่างหน้าไม่อาย
ใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำไม่นาน ก็เดินออกมาล้างไม้ล้างมือ ในจังหวะที่ก้าวผ่านประตู ฉันเดินสวนทางกับผู้หญิงคนที่เคยชนด้วย แม้จะโดนเธอคนนั้นกระแทกหัวไหล่เหมือนตั้งใจ ฉันก็เลือกที่จะเดินต่อ
“อ๊ะ!”
พรึ่บ!
ในช่วงที่เดินผ่านมุมมืดของร้าน ฉันเผลอสะดุดเข้ากับอะไรสักอย่างที่ยื่นออกมาขวางทาง จนหน้าทิ่มซุกเข้ากับแผงอกของใครบางคน กลิ่นหอมของบุหรี่แบรนด์หนึ่งทำให้รู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร
กลิ่นของมาโบโล่บลู บุหรี่แบรนด์ที่ฉันเห็นพี่จีซัสสูบอยู่ตลอด
“ดาวมั่นใจว่ามองทางดีแล้ว ครั้งนี้ดาวจะไม่ขอโทษ”
“ไม่ขอโทษ แต่ก็ควรขอบคุณ”
“ไม่ค่ะ เพราะพี่จียื่นเท้าออกมา ดาวถึงได้สะดุด”
“ฉันทำงั้นเหรอ? ตอนไหน?”
ฉันมองไม่เห็นใบหน้าคนถามเพราะบริเวณนี้มันมืด เห็นเพียงสีขาวของฟัน และนั่นมันทำให้ฉันฉุน เขากำลังยิ้มเยาะอยู่ น้ำเสียงนุ่มทุ้มเองก็เจือแววสนุก เขาแกล้งฉันอีกแล้ว แกล้งฉันตลอด! ต่อหน้าพี่วาฬทำเป็นใจดี พอลับหลังพี่วาฬ แกล้งจนฉันร้องไห้อยู่ตลอด
“เลิกแกล้งดาวสักที!”
“ฉันแกล้งเธอตอนไหน ก็แค่เมื่อยขาเลยยื่นออกไป เธอเดินไม่ระวังเอง”
ฉันยังพยายามขืนตัวหนี แต่ยิ่งพยายามดิ้นเท่าไหร่ แขนใหญ่ไร้เนื้อผ้ายิ่งกอดรัดแน่นขึ้น ผิวเนื้อบริเวณที่สัมผัสกับผิวของเขา ร้อนผ่าวราวกับโดนไฟลน ฉันปัดป่ายมือเท่าที่จะทำได้ อย่างกลัวว่าสัมผัสนั้น มันจะทำให้เผลอทำอะไรแปลกๆ
“อ๊ะ! / อืม! ทำอะไรของเธอ”
“เปล่านะ ดาวไม่ได้ตั้งใจ ปล่อย! ปล่อยสิ”
ฉันยืนตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่งราวปราการ มือที่ถูกจับกุมอยู่ด้านล่าง ถูกบังคับให้เคล้าคลึงความใหญ่โต ตอนแรกฉันไม่ได้ตั้งใจจับ แต่ตอนนี้เขากำลังบังคับให้มือฉันเคลื่อนไหว เนื้อนุ่มที่เคยนอนสงบนิ่งอยู่ด้านใน รีบขยายตัวใหญ่ขึ้นจนมือฉันกำมันไม่ได้
“อึก! อ๊า”
เสียงครางของเขาทำให้รู้สึกตัว ฉันรีบขืนตัวออกจนสำเร็จ เดินหนีออกไปอย่างรีบร้อนจนไม่ได้ระวัง ชนเข้ากับใครบางคน เจ็บแต่ก็ต้องรีบเดินต่อ เพราะหวาดกลัวเรื่องเมื่อครู่
“ขอโทษ! เจ็บไหม?”
“ไม่ ไม่ค่ะ ขอโทษค่ะ!”
คนๆนั้นพยายามรั้งฉันไว้ ฉันปฎิเสธเสียงสั่น ก้าวเดินเร็วขึ้นจนเหมือนวิ่ง ยกมือกุมบริเวณที่ชนไว้แน่น ความเจ็บทำให้สติหวนกลับมารับรู้ความเป็นจริง ว่าสิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่ เป็นสิ่งที่ไม่ควรเกิดขึ้นระหว่างฉันกับพี่จีซัส
[จีซัส Talks]
“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ เสียงเหมือนน้องดาวเลยว่ะ”
ผมมองตามแผ่นหลังของปลาดาวไปจนลับสายตา เบ้ปากขึ้นสูงเพราะคำถามกวนอารมณ์ของเพื่อน ไอ้ชานนท์หัวเราะเบาๆ เมื่อผมไม่ยอมตอบอะไร มันรู้อยู่แล้วไงว่าเป็นเธอ เพราะเรานั่งอยู่ด้วยกัน และผมก็แอบเห็นว่ามัน มองปลาดาวด้วยสายตาล่าเหยื่อ
ก็นะ! เหยื่อแม่งน่าล่าชิบหายเลย ใครไม่อยากล่าก็แปลกแล้ว
แต่ยกเว้นผมไว้คนหนึ่งละกัน ต่อให้วันนี้ปลาดาวจะดูสวย และเย้ายวน ชวนให้คิดเรื่องต่ำๆมากแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมคิดอยากจะเอา ผมเกลียดเธอ เพราะอะไร? เพราะเธอรักผมนะสิ!
ปลาดาวแสดงออกว่ารักผม มาตั้งแต่เธอเริ่มเป็นสาว แม้จะไม่พูดคำว่ารัก แต่การกระทำของเธอบอกความรู้สึกได้เป็นอย่างดี ในขณะที่พี่สาวของเธอไม่เคยทำแบบนั้น ปลาวาฬแสดงออกกับผมไม่ต่างจากพี่ชายแท้ๆ
คนที่อยากให้รักก็ไม่รัก ส่วนคนที่รักไม่ได้ ก็แสดงออกจนเกินงาม มันทำให้ผมโกรธ และเกลียดผู้หญิงที่ชื่อปลาดาว ไม่อยากพบไม่อยากเจอ แต่เธอดันเรียนอยู่มหาวิทยาลัยใกล้ๆกับร้าน เราบังเอิญเจอกันบ่อยมาก ในช่วงสองปีที่ผ่านมา
“ไอ้นั่น! กูสู้มันได้ไหมวะจี”
“เหี้ยแบบมึง จะสู้อะไรมันได้!”
“ไอ้ชิบหาย! กูเพื่อนมึงนะ”
“แล้วไงไอ้เหี้ย! เลิกคิดเถอะ!”
ผมพ่นลมหายออกไปเบาๆให้กับการล้อเล่นของเพื่อน รู้ว่ามันไม่ได้จริงจังเลยสักนิด แต่ก็ไม่ควรพูดไหม เพราะผมกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่
เด็กผู้ชายคนนั้นผมรู้จัก ฟินิกซ์เพื่อนในกลุ่มเดียวกันกับปลาดาว ลูกชายเจ้าของธุรกิจสิ่งทอ นิสัยใจคอใช้ได้ แต่ถ้าเทียบกับเพื่อนของผม มันจะต่างกันราว ‘ฟ้ากับเหว’ ทันที
ไอ้ห่านี่นิสัยเหี้ยพอๆกับผมนั่นแหละ ใช้ผู้หญิงเปลืองไม่ต่างกับบุหรี่ ที่พอหมดมวนแล้วต้องเปลี่ยนใหม่ในทันที
“มึงไม่เชียร์กูหน่อยเหรอ กูรวยนะ”
“แต่นิสัยค*ยไง”
“ไอ้ห่า! มึงหวงเพราะเธอเป็นน้องของวาฬ หรือหวงเพราะอยากเก็บไว้กินเอง?”
ไอ้ชานนท์ยื่นใบหน้าเข้ามาถาม ผมยกมือผลักหน้ามันออกห่างอย่างแรง มองด้วยสายตาไม่พอใจ
ไอ้นี่ชอบยุให้ผมหันไปเลือกคนน้อง มันบอกว่าถ้าเป็นปลาดาว ผมดูมีโอกาสสมหวังมากกว่าวาฬ
“…”
“กูแค่หยอก มึงอย่าเงียบดิ”
“มึงอย่าดึงเธอเข้ามาพัวพันกับกูอีกเลย”
ผมรู้ว่าตัวเองเหี้ย ไม่เหมาะกับปลาวาฬหรอก และไม่ชอบให้ใครพูดถึงเธอนัก กลัววาฬจะเสียหายเพราะประวัติของตัวเอง
ผมเป็นที่รู้จักและกว้างขวาง แต่รู้จักในทางที่ไม่ค่อยดี ผู้ชายที่ไม่ขาวสะอาด มันจะมีค่าอะไรให้คู่ควรกับผู้หญิงขาวสะอาดอย่างเธอ เส้นทางของผมกับเธอมันต่างกัน เพราะแบบนั้น ผมจึงไม่คิดจะดึงเธอลงมาตกต่ำกับตัวเอง
และเพราะคิดแบบนั้นมาตลอด ผมจึงทำได้แค่แอบรักเธออยู่ฝ่ายเดียว
“เห้อ! เพราะแบบนั้นมึงเลยยอมรับมากแม่มึงเรื่องแต่งงานสินะ มึงจะแต่งกับยัยนั่นจริงดิ มึงคิดอะไรอยู่วะจี?” เพื่อนถอนใจอย่างคนปรงตก ต่างจากผมที่หงุดหงิดมากกว่าเดิมจนทนฟังต่อไม่ได้
“ไม่รู้ดิ อย่าถามมากได้ไหม รำคาญ”
“เห้ย! เดี๋ยวดิ มึงจะไปไหนวะจี”
“ไปดื่มไง มึงช่วยดูหน่อยละกัน ไม่รู้หลับในห้องน้ำหรือเปล่า นานชิบหาย”
รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เมื่อเพื่อนพูดลามไปถึงเรื่องที่แม่อยากให้ทำ ฝากฝังผู้หญิงในห้องน้ำให้เพื่อนช่วยดูแลต่อ ผมเดินหนีมานั่งที่บาร์ กวาดสายตามองไปทั่วบริเวณ เพื่อตรวจสอบความเรียบร้อย
ร้านที่ยกให้น้องสาวดูแล ขายดิบขายดีจนคนแน่นร้านทุกวัน และเพราะคนมันเยอะ ปัญหาก็เลยเยอะตาม สัปดาห์ก่อนมีคนมาก่อเรื่องชกต่อย ยัยจูเลยขอร้องให้ผมมาช่วยดูแล ซึ่งส่วนใหญ่ผมไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่เดินทำหน้าตึงๆไปทั่วร้าน คนก็กลัวจนหัวหดแล้ว
- Writer
